Teraźniejsza Prawda nr 272 – 1974 – str. 7
udział w obchodzie typowym corocznego baranka (2Moj. 12:43-49). Pozaobrazowe sądy lub zarządzenia (doktryny) połączone z Wieczerzą Pańską są to: .ofiara okupu, usprawiedliwienie przez wiarę (Mat. 26:28; Mar 14:24) i to, na co figuralny baranek nie wskazuje, lecz co jest przedstawione przez gorzkie zioła, łączna ofiara Kościoła z Jezusem. To jest bowiem nauką Jezusa u Łukasza 22:20, w którym to tekście konstrukcja greckiej składni wskazuje na to, że zdanie „który się dla was wylewa” nie modyfikuje słowa „krew” jak podaje polski przekład Biblii oraz autoryzowany przekład ang., lecz jest orzeczeniem do słowa „kielich”. Następujące tłumaczenie i porządek słów zgodny z wymaganiami greckiej gramatyki uczyni tę myśl jasną i wyjaśni całą sprawę. Ten kielich – który się dla was wylewa – jest przez krew moją Nowym Przymierzem, to znaczy, że cierpienia (kielich), które Bóg przygotowuje dla Kościoła, które ma on przechodzić są dzięki zasłudze Jezusa [pieczęcią Nowego Przymierza] Nowym Przymierzem. Apostoł Paweł (1Kor. 10:16, 17) w sposób podobny łączy tę myśl z chlebem i winem jako symbolizującymi współudział Kościoła z Jezusem w ofierze za grzech. Pozafigura wskazuje na to, że nasz przekład hebrajskich słów „chok” (statut) oraz „mishpat” (sąd; zarządzenie) jest prawidłowy, zaś tłumaczenie tych słów w przekładzie polskim i angielskim jako „obrzędy i ceremonie” raczej zaciemnia sens, a więc jest nieprawidłowe.
(4) Podczas gdy w wierszach 2, 3, znajduje się figura Bożego polecenia względem Jezusa nakazującego ustanowienie Wieczerzy Pańskiej, oraz utrzymywanie jej przez Jego wiernych, to w wierszu 4 jest przedstawione wypełnienie przez Jezusa tych poleceń. Nakaz Mojżeszowy, by Izrael obchodził corocznie Święto Przejścia (w. 4) wyobraża nakaz Jezusa względem wiernych obchodzenia Wieczerzy Pańskiej, co oczywiście wskazuje również i na jej początkowe ustanowienie. Jest to więc polecenie dla ludu Bożego obchodzenia jej. Obchodzenie przez Izraelitów Święta Przejścia (w. 5) t.zn. zabijanie baranka, pieczenie go i zjadanie z przaśnym chlebem i gorzkimi ziołami, wyobraża poświęcenie przez Izraelitów Wieku Ewangelii chleba i wina oraz spożywanie ich z przaśnikami szczerości i Prawdy (1Kor. 5:8), z gorzkimi ziołami prób zewnętrznych i wewnętrznych, cierpień i prześladowań, związanych z ich poświęceniem (2Tym. 3:12). A że czynili to w dniu 14 Nisan wyobraża obchodzenie Pamiątkowej Wieczerzy przez Kościół w dniu 14 Nisan (w. 5). Fakt, że Izraelici czynili to na pustyni Synaj przedstawia, że Kościół ma to czynić w czasie doświadczeń pustyni, specjalnie, choć nie wyłącznie w czasie żniw. Obchodzenie tego przez Izraelitów zgodnie z tym wszystkim co Jehowa polecił Mojżeszowi (w. 5) tzn. zgodnie ze wszystkimi statutami i zarządzeniami, wyobraża duchowego Izraela specjalnie w czasie Żniw obchodzącego pozafigurę zgodnie ze wszystkimi doktrynami i praktykami, których wpajanie w wiernych Bóg zalecił Jezusowi.
kol. 2
Tyle z typów w. 1-5 stosuje się do Wieczerzy Pańskiej; należy jednak pamiętać jak powyżej zaznaczyliśmy, że podczas gdy zazwyczaj doroczne Święta Przejścia Wieku Żydowskiego są figurą na Wieczerzę Pańską Wieku Ewangelii, pierwszy obchód roczny Święta Przejścia (w. 1-5) ma pewne skojarzone ze sobą cechy i nauki, które stosują się do pozafiguralnej rzeczywistej uczty, w odróżnieniu do pozafiguralnej symbolicznej uczty w czasie Wieku Ewangelii i zaprawdę, iż niektóre z tych cech i poleceń odnoszą się do rzeczywistej uczty Tysiąclecia. Te sprawy są przedstawione typowo w w. 6-14. Na nie też skierujemy obecnie uwagę, wierząc, iż będzie to pożyteczne studium.
(5) W. 6-8 podają epizod, który jest bardzo interesujący w pozafigurze. Ci, którzy się splugawili przez dotknięcie ciała umarłego w dniu 14 Nisan i są wykluczeni w ten sposób od obchodzenia Święta Przejścia w tym dniu, są figurą na tych, którzy spędzają całe swe życie pod klątwą Adama i umierają pod tą klątwą (4Moj. 19:11-18; Cienie Przybytku z 5 tomu str. 119-125). Umarłym tego wiersza jest Adam. Od niego bowiem, zmarłego w grzechach i występkach (Efez. 2:1, 5), otrzymujemy nieprawość (splugawienie) i potępienie na zasadzie dziedziczenia, przez co jesteśmy symbolicznie w jego obecności; dotykamy zaś go, postępując grzesznie w stanie tej nieprawości. W typie, ci co są nieczyści byli w obecności, lub dotknęli zmarłego człowieka w okresie krótszym niż siedem dni od dnia 14 Nisan, w związku więc z tym, o ile Święto Przejścia wypadło w okresie krótszym niż siedem dni od dnia ich splugawienia (4Moj. 19:11, 12, 14, 16, 19), byli oni uważani za nieczystych i w stanie takim nie mogli brać udziału w Święcie Przejścia. To zaś wyobraża, że ktokolwiek do końca swego życia w czasie nocy pozaobrazowego dnia 14 Nisan – Wieku Ewangelii nie oczyści się z Adamowego potępienia i nieprawości przez wytrwałe usiłowania tymczasowego lub ożywionego usprawiedliwienia, ten nie może w ogóle brać udziału w rzeczywistej uczcie (1Kor. 5:7, 8), ani też godnie uczestniczyć w jej dorocznym Przypomnieniu. Tak więc przez wiarę nie może on uzyskać Chrystusa jako swojego Baranka zdejmującego z niego jego grzech i potępienie (Jan 1:29, 36), t.zn. nie może on „ofiarować ofiary Pańskiej w jej oznaczonym czasie” (w. 7). Nieczystość i związane z nią potępienie trwające siedem dni przedstawia, że należy przejść przez aktualne albo poczytane oczyszczenie Tysiąclecia, pozafiguralnego siódmego dnia, aby pozbyć się Adamowej nieczystości i potępienia. Ceremonialne oczyszczenie w trzecim dniu przedstawia tymczasowe usprawiedliwienie (tymczasowe usprawiedliwienie, zaczynające się od Abrahamowego przymierza, które zaczyna działać w ludzkości w trzecim tysiącleciu grzechu i śmierci) a oczyszczenie siódmego dnia wyobraża poczytane lub aktualne usprawiedliwienie jako działające w poczytanym lub rzeczywistym Tysiącleciu (4Moj. 19:12). Wynika z tego, że ludzie nieczyści przedstawiają świat niewybranych, którzy w tym