Teraźniejsza Prawda nr 272 – 1974 – str. 6
ucztę Kościoła Wieku Ewangelii jako jego usprawiedliwienie w poświęconym postępowaniu (1Kor. 5:7, 8). Coroczny zaś obchód Święta Przejścia przedstawia coroczny obchód Wieczerzy Pańskiej, który jest w takim stosunku do naszego Baranka w jakim stosunku coroczny baranek był do baranka w Egipcie (1Kor. 11:24-26). Choć uwaga ta wskazuje na myśl ogólną, to jednak pierwszy doroczny obchód, tak jak jest przedstawiony w 4Moj. 9:1-14, wskazuje na to, że pewne cechy pozaobrazowej prawdziwej uczty, w odróżnieniu od dorocznej symbolicznej uczty, przejawiają się w tym pierwszym dorocznym obchodzie. Co więcej, nawet pewne cechy Tysiąclecia są już w nim pokazane naszej uwadze. Kiedy dojdziemy do nich w naszych rozważaniach, wtedy na nie wskażemy. Dlatego już obecnie zwracamy na to uwagę naszych czytelników, by uniknąć w przyszłości możliwości nieporozumień, które mogą wyniknąć z zastosowania bez wyjątku powyżej podanej zasady. Zasada ta, przypominamy, głosi, że początkowe Święto Przejścia w Egipcie przedstawia Chrystusa, naszego Baranka oraz ucztę Kościoła z tegoż Baranka jako usprawiedliwienie Kościoła w jego poświęconym postępowaniu, zaś coroczny obchód Święta Przejścia przedstawia coroczną Wieczerzę Pańską.
(2) W zgodzie z powyżej podaną ogólną zasadą rozumiemy, iż Pan dający zlecenie Mojżeszowi by rozkazał Izraelowi obchodzenie pierwszego dorocznego Święta. Przejścia (w. 1-3), przedstawia rozkaz Boży względem naszego Pana dotyczący ustanowienia dorocznej Wieczerzy Pańskiej oraz bezpośrednie polecenie dane przez Niego Kościołowi, by obchodził ją corocznie (Łukasz 22:19; 1Kor. 11:24, 25); po wtóre zaś polecenie nie bezpośrednie przez Apostołów (1Kor. 11:23-34) i innych sług Prawdy poprzez cały Wiek Ewangelii odnośnie nauczania Kościoła o corocznym jej obchodzeniu. Rozkaz Boży dany na puszczy na górze Synaj (w. 1) przedstawia, że rozkaz ten należy do Wieku Ewangelii, stanowiąc część doświadczeń Kościoła na puszczy. Danie tego rozkazu w pierwszym miesiącu drugiego roku (w. 1) wskazuje na myśl, że nakaz odbycia się pierwszej, dorocznej Wieczerzy Pańskiej w sposób właściwy występuje po rzeczy samej (rzeczywistości), której jest ona symbolicznym przedstawieniem i przypomnieniem, gdy rzecz sama choćby w swych początkach już się wypełniła (Jan 6: 32-58). Oczywiście, właściwość obchodzenia co roku wieczerzy jako rzeczy, w której bierze się udział po poświęceniu, jest przedstawiona przez nakaz obchodzenia figuralnego corocznego Święta Przejścia po opuszczeniu Egiptu przez Izraela (w. 1). To jest jeszcze wskazane w w. 2Przez wyraźne powiedzenie, że to właśnie synowie Izraelscy czyli Izraelici mieli obchodzić każdego roku figuralne Święto Przejścia. To zdanie wskazuje, że polecenie obchodzenia Święta Przejścia było dane bezpośrednio po poleceniach na temat .oczyszczenia i poświęcenia Lewitów, na co też wskazuje narracyjny charakter wiersza 1-go, utrzymujący
kol. 2
przejście myśli od jednej sprawy do drugiej. Nakaz zaś, że figuralne Święto Przejścia miało być obchodzone w określonym dniu 14 Nisan przedstawia polecenie, że Wieczerza Pańska ma być obchodzona w dniu 14 Nisan, tak jak powiedział nasz Pan: „Ile razy będziecie to czynić [zabijać i jeść figuralnego baranka] czyńcie to [obchodźcie Pańską Wieczerzę] na Moją Pamiątkę”. Fakt, że symboliczne przedstawienie i przypomnienie początkowego figuralnego Święta Przejścia było obchodzone corocznie w dniu jego rocznicy wskazuje na to, że pozafigurą dorocznego Święta Przejścia tzn. Wieczerza Pańska jako symboliczne przedstawienie i przypomnienie Chrystusa, jako nasze Święto Przejścia winna być obchodzona w rocznicę śmierci naszego Baranka tzn. w dniu 14 Nisan (w. 3). W pozafigurze jest to tym więcej właściwe, bo cały Wiek Ewangelii jest pozafigurą nocy początkowego Święta Przejścia w Egipcie, podczas gdy roczny obchód Wieczerzy Pańskiej jest pozafigurą dorocznego Święta Przejścia.
(3) Doroczny baranek miał być zabijany o tym samym czasie, o 6-tej godzinie wieczorem „pomiędzy dwoma wieczorami” (zobacz margines w. 3) tak jak pierwszy baranek (1Moj. 12:6). To zaś nasuwa myśl, że Wieczerza Pańska po raz pierwszy była obchodzona w tym samym dniu, w którym umarł nasz Pan, co jest zaznaczone w Piśmie Świętym w opowiadaniach Mateusza, Marka, Łukasza i Pawła (1Kor. 11:23). Nacisk w podkreślaniu dokładnej daty (w. 3) jako czasu obchodzenia dorocznego typu zaznacza również fakt, że i pozafigurą ma być obchodzona dorocznie. Nakaz obchodzenia figuralnego Święta Przejścia „według wszystkich obrzędów” (chok; dosłownie, statuty w ang. wydaniu A.R.V., co wskazuje na stałość praktyk) „i według wszystkich ceremonii” (mishpat, dosłownie sądy albo zarządzenia w ang. wyd. A.R.V., co wskazuje na stałość nauk) wyobraża polecenie Pana w czasie Wieku Ewangelii obchodzenia Pamiątkowej Wieczerzy zgodnie z praktykami, które Jezus dał przy jej zapoczątkowaniu i zgodnie z doktrynami, które On ustanowił i które później były wypracowane przez Niego za pośrednictwem Jego Apostołów. Te pozafiguralne statuty (przetłumaczone tu błędnie jako obrzędy) wymagały przaśnego chleba i wina zamiast figuralnego baranka (Mateusz 26:26-28; Mar 14:22-24; Łukasz 22:19, 20; 1Kor. 11:23-25), obchodu corocznego w tym samym dniu miesiąca (w formie wieczornej wieczerzy) co obchód typowy (1Kor. 11:25), który miał być poprzedzony corocznie przez wyczyszczenie pozafiguralnego kwasu (1Kor. 5:7, 8; 11:28) podobnie jak wieczerza w typie była poprzedzana oczyszczeniem od figuralnego kwasu (2Moj. 13:7); obchód miał się odbywać wśród doświadczeń próbnych (Mat. 26:31; 1Kor. 11:31, 32) podobnie jak figuralny obchód był z gorzkimi ziołami (2Moj. 12:8) i miał być ograniczony do poświęconych (co jest ukazane w tym, że jedenastu brało udział w pierwszej Wieczerzy Pańskiej, symbolizując poświęconych) podobnie jak tylko obrzezani mogli brać