Teraźniejsza Prawda nr 270-271 – 1973 – str. 95
Pańska jest sfałszowaniem tysiącletniej Pamiątki symbolizującej śmierć Chrystusa i Kościoła oraz wynikłe korzyści. Wyświęcenia są sfałszowaniem uczynienia kapłanów z poświęconych Wieku Ewangelii. Ostatnie namaszczenie jest sfałszowaniem ostatniej pomocy udzielonej przez Chrystusa klasie restytucyjnej przed Małym Okresem. Ceremonia małżeńska może być sfałszowaniem uczynienia świata jedno z Chrystusem (Izaj. 62:5). Tradycja jako część reguły i źródła wiary oraz praktyki, jest sfałszowaniem objawień tyczących się wiary i praktyki, jakie będą dane w Tysiącleciu. Papieskie pojęcie wiary, jako jedynego wierzenia jest sfałszowaniem wiary Tysiąclecia, która nie będzie wiarą bez widzenia. Papieskie czczenie relikwii, obrazów i posągów świętych jest sfałszowaniem czczenia czynów i charakterów prawdziwych świętych przez klasę restytucji. A papieskie święta są sfałszowaniem wzruszeń religijnych klasy restytucyjnej w błogosławieństwie udzielonym przez Chrystusa (Głowę i Ciało) w jego rozmaitych pamiętnych czynach. Gdy ktokolwiek spojrzy na te różne części papieskiego fałszerstwa, to zauważy mniej lub więcej pewien związek pomiędzy tymi częściami a papieską doktryną usprawiedliwienia przez uczynki; ponieważ te wszystkie rzeczy są w papiestwie tak nauczane, aby były użyteczne ku otrzymaniu odpuszczenia grzechów i życia wiecznego dla rzymsko-katolików. Przeto cały papieski sposób zbawienia jest zupełnie przeciwny doktrynie o usprawiedliwieniu z wiary. Jeżeli ta druga przeważa, to pierwsza upada, jeżeli zaś pierwsza przeważa, to druga upada. W nauce o usprawiedliwieniu z wiary widzimy Mądrość Bożą na początku protestanckiej reformacji, która stanęła w opozycji przeciw papieskiemu sposobowi zbawienia, tj. usprawiedliwieniu przez uczynki.
(6) Członkiem pozafiguralnego Jakóba, przez którego był zapoczątkowany ruch reformacyjny mający za główny temat doktrynę o usprawiedliwieniu z wiary jest Marcin Luter, który był także bohaterem całej Reformacji. Marcin Luter urodził się w Eisleben, w prowincji Niemiec Saksonii dnia 10 listopada 1483 roku i tamże umarł dnia 18 lutego 1546 roku. Ojciec jego był górnikiem, później kamieniarzem. Młody Marcin pobierał nauki najpierw w Magdeburgu, a później (1498-1501) w Eisenach, gdzie musiał zarabiać śpiewem na swoje utrzymanie według dawnego zwyczaju ubogich studentów, aż nareszcie zaopiekowała się nim zamożna pani Urszula Cotta. W roku 1501 wstąpił na uniwersytet w Erfurcie, jako słuchacz fakultetu prawa, który ukończył z dyplomem w roku 1505 i na tym samym uniwersytecie zaczął dawać swoje wykłady. Tego samego roku, pomimo sprzeciwu rodziców wstąpił do zakonu Augustianów. W roku 1507 został księdzem, a następnego roku profesorem filozofii w nowo założonym uniwersytecie w Wittenberdze w Saksonii. Następnie udał się do Rzymu w roku 1510 w interesie swego zakonu. W roku 1512 zdobył Doktorat Pisma Świętego, a ten stopień dawał mu prawo
kol. 2
wykładania i pisania w zakresie Biblii w całym chrześcijaństwie. Odtąd więc wykładał Pismo Święte na tym uniwersytecie. Dnia 31-go października 1517 roku, Luter przybił na frontowych drzwiach kościoła na zamku w Wittenberdze 95 tez, jako protest przeciwko bezwstydnemu handlowaniu odpustami przez Tetzela. Wkrótce potem, jego tezy wywołały wielkie zainteresowanie i ogólne wzburzenie nie tylko w Niemczech, lecz w całym chrześcijaństwie i spowodowały Reformację. Papież Leon X potępił ostro jego tezy jako kacerskie. W roku 1519 Luter prowadził spór o władzy papiestwa z dr Eck – rzymskim obrońcą, a w roku 1520 wydał dwa dzieła, które wielce pomogły Reformacji: (1) „Do chrześcijańskiej szlachty narodu niemieckiego”, (2) „O niewoli babilońskiej Kościoła”. Ta ostatnia była później powodem repliki króla angielskiego Henryka VIII, na którą Luter odpowiedział, pobijając jej wywody. Znamienną naówczas odpowiedzią Lutra na papieską bullę grożącą mu ekskomuniką, było publiczne spalenie jej wraz z księgą prawa kanonicznego wobec członków fakultetu uniwersyteckiego, studentów i ogółu obywateli Wittenbergi w roku 1520. Oznajmił przy tym, że papiestwo jest Antychrystem, a jako takiego on się wyrzeka. Wezwany aby się stawił przed cesarski sejm w Wormacji celem dania odpowiedzi przed cesarzem Karolem V i szlachtą państwa niemieckiego w kwietniu roku 1521, w długiej przemowie wypowiedzianej w sposób pokorny, jasny i odważny, przedstawił obronę swoich doktryn, kończąc ją znamiennymi słowami: „Na tym ja się opieram. Inaczej czynić nie mogę. Tak mi Boże dopomóż. Amen”. Luter, jako wyklęty heretyk, został więc skazany przez cesarza na banicję. W drodze powrotnej z Wormacji, elektor saski kazał go pochwycić, niby to przemocą i ukrył go na zamku w Wartburgu koło Eisenach, gdzie przebywał z krótkimi przerwami aż do marca roku 1522. Przebywając tutaj zajął się przekładem Nowego Testamentu z greckiego na język niemiecki.
USPOSOBIENIE LUTRA PO OPUSZCZENIU WARTBURGU
(7) Gdyby Luter umarł w Wartburgu, nie zaszedłby żaden cień na jego pracę reformatorską; tutaj jednak przyszedł do przekonania, że jego ruch reformatorski zostanie kompletnie zniszczony, o ile nie dojdzie on do porozumienia z przyjacielskimi książętami i stanami cesarstwa. Tym więc sposobem dał się stopniowo opanować i zniewolić szlachcie protestanckiej – stał się częścią pozafiguralnego oślepionego Samsona mielącego zboże dla Filistynów, sekciarzy. Odtąd Luter stawał się coraz więcej konserwatywnym, pozbywając się niejednokrotnie logicznych wniosków ze swoich zasad na korzyść pewnych jednostek, które wkrótce uformowały ciało sekciarskie nazwane wbrew jego woli od jego nazwiska – Kościołem Luterańskim. Ponad wszystkich innych oprócz władców, był Luter największym