Teraźniejsza Prawda nr 270-271 – 1973 – str. 87
że nie ma najmniejszej podstawy Pisma Świętego, rozumu, ani wiarygodnej historii, by temu wierzyć. Dowiódł, że rzymski biskup wzrastał stopniowo do władzy w przeciągu wielu stuleci przez rozmaite pomyślne wypadki, oszustwa, przywłaszczenia, poparcia od różnych królów itp., którzy, będąc w różnych kłopotach, szukali łaski i względów papieskich, a w zamian udzielali jemu łaski i władzy, a nieraz i darowizny w postaci obszarów ziemi. Pozafiguralny Elijazaf zaprzeczył całkowicie prawdziwości szóstego twierdzenia i podał bardzo wiele faktów na udowodnienie, że rzymski biskup w pierwszych stuleciach Kościoła nie miał supremacji nad całym Kościołem, ani też nie miał zawsze supremacji nad zachodnim Kościołem od pierwszych stuleci. Ze względu na wykazanie nieprawdziwości poprzednich sześciu twierdzeń i obaleniu ich, nie będziemy nic nadmieniali o siódmym twierdzeniu.
(56) Pobijając wywody o papieskiej supremacji w Kościele, pozafiguralny Elijazaf równocześnie obalał twierdzenia o papieskiej supremacji w państwie. Pobił także argumenty papieskie o władzy papieża nad wszystką władzą cywilną, udowadniając, że taka władza nigdy nie była uznawana w Kościele, aż dopiero wtenczas, gdy papież dostał władzę cywilną w szóstym stuleciu; że doczesną władzę .papież otrzymał przez spokojną, lecz bezprawną uzurpację, przychylne warunki i sprzyjanie uległym znajdującym się w potrzebie księstwom; że papież był nawet wasalem Karola Wielkiego; że dopiero w dziewiątym stuleciu przez fałszywe dekretalia Izydorowe, które teraz papiestwo przyznaje, że były fałszywe, jak i darowizny Konstantyna (o czym już wspomniał papież Adrian I w swoim liście pisanym do Karola Wielkiego roku 788), została przedstawiona absolutna supremacja papieża, jako zastępcy Chrystusa nad Zachodnimi państwami, jako starożytna doktryna; że te dekretalia pozostawały niezastosowane aż do czasu Hildebranda w jedenastym stuleciu, ponieważ aż dotąd były dogmatycznie opracowywane, aby je można było zastosować do całego świata; i że nie prędzej, aż dopiero w trzynastym stuleciu, za czasów Innocentego III zaczęły być wprowadzane uniwersalnie w praktykę. Tym sposobem pozafiguralny Elijazaf dowiódł, że obie fazy papieskiej supremacji stopniowo wzrastały przez wiele stuleci, a nie powstały z Pisma Świętego; a ich twierdzenie, że powstały z Pisma Świętego było błędne i jako takie zostało pobite. Ponadto udowodnił z nauk i przykładów Chrystusa, Apostołów i pierwotnego Kościoła, że Głowa i członkowie Kościoła, póki są w ciele mają być poddani władzy cywilnej. W poprzedniej części tego artykułu zacytowaliśmy odnośne ustępy i nie będziemy cytować ich tutaj. Tym sposobem pozafiguralny Elijazaf ofiarował swoją czaszę.
(57) Pozafiguralny Elijazaf ofiarował też w swoim nauczaniu swoją łyżkę, tj. nauki etyczne – ćwiczenie w sprawiedliwości. Przedstawił on, że najgorsza tyrania w państwie jest zawsze lepsza niż anarchia i dlatego lud Boży za korzyści
kol. 2
otrzymywane nawet od najgorszych rządów jest obowiązany być posłuszny prawom krajowym, które nie stoją w przeciwieństwie Pismu Świętemu – a tym sposobem mieli posłusznie odcierpieć kary na nich nałożone, jako część ich cierpień dla sprawiedliwości. Pozafiguralny Elijazaf wykazał, że takie postępowanie w posłuszeństwie pozwoli wyrobić w sobie samozaparcie, porządek, pokój, zadowolenie, wiarę, nadzieję, miłość, cichość, wierność i siłę charakteru. Dowiódł, że takie postępowanie dopomogłoby innym do wyrobienia pewnych zalet, a ostatecznie można by je zalecić krnąbrnym urzędnikom państwowym. Udowodnił, że w tym wszystkim serca i umysły ludu Pańskiego wzrastałyby w łasce, znajomości i owocności w służbie, przygotowując się przez to do Królestwa. A zatem użył on tę naukę na wprowadzenie sprawiedliwości, a przez to wprowadzał polityczny pokój, zadowolenie i dobrobyt; i w tym uczynił wiele dobrego w Wielkiej Brytanii, w jej koloniach i w Ameryce. A tym samym ofiarował swoją łyżkę.
PYTANIA BEREAŃSKIE
(1) Ile lekcji mieliśmy dotąd z 4 Moj. 7-go? Określ w skróceniu te lekcje. Do jakich pokoleń należeli trzej książęta, których ofiary będziemy studiowali następnie? Po której stronie przybytku oni obozowali? Jakie imię miał książę z pokolenia Rubenowego? Co znaczą imiona Elisur i Sedeurl Na kogo figurą było pokolenie Rubenowe? Co reprezentuje Jakubowe spłodzenie Rubena? Na jaki kościół był ten ruch zamieniony? Przez kogo? Jak ta denominacja była najpierw nazwana? Kogo ona obejmowała? Dlaczego i kiedy jej nazwa była zmieniona? Jakie dwa wielkie błędy utworzył i nauczał Kościół Grecko-Katolicki? Czym nie mogą być te błędy? Jaka zadziwiająca rzecz jest tym sposobem objawiona w Kościele Grecko-Katolickim? Jakie podobne nadzwyczajne zjawisko znajduje się w Kościołach: Presbiteriańskim, Chrześcijańskim i Adwentyskim? Na które doktryny powinien odpowiednio każdy z tych Kościołów dawać nacisk?
(2) Jaką doktrynę Bóg polecił jako szafarstwo Grecko-Katolickiemu Kościołowi? W jakich trzech względach Jezus był Boskim Specjalnym Reprezentantem? Kto był tym wodzem Maluczkiego Stadka, który dał popęd ruchowi ześrodkowanemu w urzędzie Chrystusowym? Kiedy Św. Jan napisał swoje pisma? Jak i w których ustępach daje on nacisk na Chrystusowy przedludzki urząd? Ludzki urząd? Urząd po Jego istnieniu jako człowieka? Jakich pięć specjalnych błędów wymagało takich nauk od Św. Jana? Wymień i określ dwóch pomocników Św. Jana w takim nauczaniu.
(3) Dlaczego kubek nie był przyniesiony w figurze jako reprezentacja pracy pozafiguralnego Elisura? Do kogo jeszcze ta sama rzecz się stosuje? Dlaczego imię Elisur figuralnie wskazuje na utracjuszy koron, wodzów z Kościoła Grecko-Katolickiego? Czym jest Chrystus w Swoim urzędzie? Czego jest On najgłówniejszą częścią?