TYSIĄCLETNIE PANOWANIE CHRYSTUSA – JEGO POCZĄTEK I KONIEC

(P '70,73-79)

„I ożyli, i królowali z Chrystusem [te – tak jest w greckim języku] tysiąc lat” (Obj. 20:4).

      Lud Pański jest w Piśmie Św. wielokrotnie napominany do czuwania. Nad czym powinniśmy czuwać? Przede wszystkim powinniśmy czuwać nad sobą, zachować samych siebie od sideł obecnego czasu, które są zdradliwsze i podstępniejsze niż kiedykolwiek przedtem, tak abyśmy nie narazili na niebezpieczeństwo naszego pokoju z Bogiem i nie stracili naszego oświecenia, czy też naszego stanowiska przed Nim. Szatan i źli aniołowie są czujnymi (1Piotra 5:8), dlatego w tym złym dniu jest niezbędną rzeczą, by lud Pański szczególnie czuwał i miał się na baczności.

      W okresie przejściowym pomiędzy Żniwem Wieku Żydowskiego a Żniwem Wieku Ewangelii było stosunkowo mało sposobności dla ludu Pańskiego do świadczenia o wypełnieniu się proroctw biblijnych; ponieważ te wypełnienia były stosunkowo bardzo nieliczne i zbyt oddalone od siebie. Ale obecnie przy końcu Wieku Ewangelii, szczególnie podczas Epifanii, jest pora, abyśmy szczególnie czuwali pod tym względem. Czasy Pogan skończyły się w r. 1914 i od tego czasu narody rozpadają się.

      W obecnym czasie nasz Pan ma wielką pracę dla wszystkiego Swojego ludu, szczególnie dla Swoich poświęconych stróżów. Jeżeli nie będziemy czuwać, to zaśniemy. Przy Pierwszym Przyjściu naszego Pana uczniowie byli skłonni do zaśnięcia. Niektórzy byli skłonni iść z powrotem do rybołówstwa, zamiast wykonywać pracę, którą Pan im nakreślił. Niektórzy są podobnie usposobieni dzisiaj. Powinniśmy wszyscy być w pełni przebudzeni i czujni, aby zauważyć, co jest naszym obowiązkiem i przywilejem w tej chwili, a potem być pilnymi w wypełnianiu go.

      Podczas czterdziestu lat żęcia w Żniwie przed rozpoczęciem się wielkiego Czasu Ucisku w r. 1914, tzn. podczas czterdziestu lat Parusji przed rozpoczęciem się Epifanii, a która to Parusja przeciągała się przez dwa lata w pracy pokłosia, jakie nastąpiło od r. 1914 do 31 paźdz. 1916, nasz Pan przemawiał do Swego ludu przez „onego Sługę”, przez „wiernego i roztropnego Szafarza”, którego On postanowił „władcą nad wszystkimi dobrami swojemi” (Mat. 24:45-47; Łuk. 12:42-44; w polskiej Biblii nie ma słowa „władcą”). Ale tak jak w żęciu Żniwa Wieku Żydowskiego nastąpiło wielkie odpadanie od Prawdy, tak podobnie w żęciu Żniwa Wieku Ewangelii nastąpiło wielkie odpadanie. I tak jak podczas Wieku Ewangelii następującego po żęciu Żniwa Wieku Żydowskiego klerykalizm (Nikolaityzm; Obj. 2:6, 15) i sekciarstwo (1Kor. 1:12, 13; 3:4, 5) przywiązały wielu do błędów, które ich wodzowie wydali, tak podobnie obecnie w Epifanii następującej po żęciu Żniwa Wieku Ewangelii znajdujemy podobne warunki. W wielkim Babilonie wielu jest związanych w różne sekciarskie związki: w rzymsko-katolicki związek z jego papieską hierarchią
kol. 2
i w różne protestanckie związki z ich hierarchiami; a w małym Babilonie (sekciarskie zamieszanie wśród ludu Prawdy) wielu jest związanych w różne związki: w odpowiedni związek zwolenników Towarzystwa Strażnicy z ich papieską hierarchią i w różne przeciwne Towarzystwu protestujące grupy Prawdy z ich hierarchiami – z ich zarządami dyrektorów, komitetów redakcyjnych itd., w kontrolowaniu uprawnień wykonawczych i nauczania, w Ruchu Standfast (Ruch, który powstał ze zwolenników niezadowolonych z Towarzystwa), w Towarzystwie Głosu Eliasza (odłam Ruchu Standfast), w Komitecie Badaczy Pisma Św., w Pastoralnej Biblijnej Instytucji, w Brzasku itd.

      Podobieństwa pomiędzy różnymi sektami w Wielkim Babilonie a ich odpowiednimi sektami w Małym Babilonie są naprawdę objawiające. Zauważmy tutaj tylko kilka podobieństw odnoszących się do Towarzystwa: Tak jak Papiestwo połączyło się z Kościołem Rzymsko-Katolickim, tak podobnie Towarzystwo połączyło się z kościołem. Papież podstępem pokonał całą opozycję i wywyższył się na stanowisko najwyższej władzy tak, iż ogłoszono go, że jest on „Zastępcą Chrystusa, Głową Kościoła” (B 346); podobnie J. F. Rutherford przez podstęp wyrzucił wszystkich sprzeciwiających się dyrektorów i pokonał całą opozycję, aby wywyższyć się na stanowisko najwyższej władzy i został ogłoszony jako Przedstawiciel Chrystusa na ziemi – twierdzono, „że br. Rutherford jest wszędzie nad wszystkimi zborami; że Towarzystwo kontroluje wszędzie wszystkie zbory; że prezydent tego Towarzystwa jest głową widzialnego Kościoła Chrystusowego na ziemi” (P `37,97). Ten mały papież z małego Babilonu, podobnie do jego pierwowzorów, czyli do wielkich papieży w wielkim Babilonie, chodził dumnie, chełpił się, mówił napuszone słowa i odgrywał dzień po dniu obłudę, którą papieże z wielkiego Babilonu popełniali w odpowiednich latach (dzień za rok) w Wieku Ewangelii.

      Mała hierarchia Kościoła Katolickiego (Prezydent Towarzystwa – mały papież; inni główni wodzowie Towarzystwa i pielgrzymi – mali kardynałowie; jego urzędowi kierownicy w głównej kwaterze i biurach filii oraz jego regionalni słudzy – mali arcybiskupi; a jego okręgowi słudzy – mali biskupi) stanowi małego Antychrysta z małego Babilonu, udającego prawdziwy Kościół w ciele pod kierownictwem Chrystusa, jego Głowy. Tak jak Kościół Rzymsko-Katolicki w jego hierarchii podczas Wieku Ewangelii prześladował i wyklinał tych, którzy sprzeciwiali się jego błędom i złym praktykom, nazywając ich heretykami, robotnikami nieprawości, ludźmi bezprawia, synami zatracenia itd.; tak podobnie Towarzystwo w jego hierarchii podczas Epifanii prześladuje i wyłącza ze społeczności tych, którzy sprzeciwiają się jego błędom i złym praktykom, nazywając

poprzednia strona – następna strona