Teraźniejsza Prawda nr 270-271 – 1973 – str. 74
będzie miał udziału w tej nagrodzie, kto odpowiednio nie oczyści się w swoim charakterze w obecnym życiu z grzechu, samolubstwa i światowości (T.P. '50,48, pyt. 2). (c) Obrzezani przychodniowie (w. 48, 49; hebr. słowo ger a nie ben nekar) przedstawiają tych, którzy choć poświęceni i oświeceni Duchem, to jednak nie są spłodzeni z Ducha, a więc są obcymi dla Wysokiego Powołania. Tutaj mamy przedstawionych M.G. Co do szczegółów zob. T.P. '48,10, par. 5 i 6.
PRZYCHODZIEŃ, KTÓRY ZBIERAŁ KŁOSY
(25) W 3Moj. 19:9, 10; 23:22 Bóg nakazał właścicielom pól, by pozostawili pokłosie na swoich polach dla biednego i przychodnia. Gospodarz przedstawia naszego Pana (Mat. 20:1-8). Nakaz nie zbierania pokłosia przedstawia polecenie Jehowy dane naszemu Panu („Ty”, zaimek z w. 10 nie podany w polskiej Biblii), by żeńcy („wy”, zaimek z w. 9) Małego Stadka pozostawili cośkolwiek z nie zebranego Żniwa dla drugich do zbierania pokłosia. „Ubogi” przedstawia Wielkie Grono, które stało się ubogie w tym znaczeniu, iż straciło bogactwa zawarte w posiadaniu Wysokiego Powołania; zaś „przychodzień” zdaje się tu przedstawiać poświęconych i oświeconych Duchem, ale nie spłodzonych z Ducha, obcych w odniesieniu do Wysokiego Powołania, tzn. M.G., którzy z Wielkim Gronem otrzymali jako specjalną pracę od r. 1914 do 1916 pokłosie klasy Małego Stadka. Boskie polecenie, by pozostawić pokłosie dla ubogiego i przychodnia wyobraża Boskie polecenie dane Jezusowi, jak to np. widzimy w figurze Giedeona, by przygotował wiernych członków Małego Stadka do pierwszej walki pozafiguralnego Giedeona (duchowa walka szczególnie skierowana przeciwko doktrynom o Boskim prawie królów, kleru, arystokracji itd., która jest synonimiczna i synchroniczna z pierwszym uderzeniem Jordanu, wyznawaniem grzechów nad Kozłem Azazela i wykonywaniem zapisanego sądu – Psalm 149:5-9) i aby skierował ich do pracy w tej działalności zamiast nadal prowadzić pracę żęcia, pozostawiając w ten sposób pozostałych członków Małego Stadka, by jeszcze byli zżęci jako pokłosie i pozyskani od r. 1914 do 1916 przez innych, czyli przez Wielkie Grono i M.G. Zgodnie z tym, Małe Stadko było już wówczas zaangażowane w trudniejszą pracę im powierzoną do wykonania, podczas gdy Wielkie Grono i M.G. pozyskiwali do Prawdy tych z Małego Stadka, którzy nie byli zgromadzeni do Prawdy nim ostatni członek został spłodzony z Ducha w jesieni 1914.
RUTA MOABITKA
(26) Ks. Rut 1:1,2 mówi o Elimelechu (i jego rodzinie) opuszczającym ziemię izraelską i udającym się do ziemi moabskiej. To przedstawia pewnych wodzów utratników koron, którzy brali udział w ruchu Millera, a następnie od r. 1844 powrócili do Nominalnego Kościoła, gdzie z powodu nieprzychylnych warunków zostali pochłonięci pod względem ich duchowości
kol. 2
(umarł Elimelech). Jego żona Noemi wyobraża stosownych zwolenników utratników koron, a jej dwaj synowie Mahalon i Chelijon wyobrażają odpowiednio wierniejszych i mniej wiernych wodzów wśród tymczasowo usprawiedliwionych, którzy podobnie „umarli”. Ruta i Orfa przedstawiają odpowiednio wierniejszych i mniej wiernych zwolenników tymczasowo usprawiedliwionych zespolonych z ich wodzami. Wytrwałe postanowienie Ruty w poświęceniu się Jehowie, „cudzoziemki”, aby emigrować do ziemi izraelskiej i tam zamieszkać z Noemi, przedstawia szczere poświęcenie się Bogu przyszłych członków klasy M.G. (Rut 1:6-18) i ich oświecenie duchowe, chociaż nie byli spłodzeni z Ducha, nie narodzili się pozafiguralnie w ziemi. Wyemigrowanie Ruty do Izraela (Rut 1:19-22) wyobraża jak przyszli M.G. przychodzili do sfery Prawdy parousyjnej i jej Ducha począwszy od r. 1878. Bogaty Booz (Rut 2:1) przedstawia naszego Pana (Obj. 5:12). Gorliwe zbieranie kłosów przez Rutę na polu Booza (Rut 2:2-23) przedstawia tych M.G., którzy służyli w zbieraniu nowych stworzeń. Booz żeniąc się z Rutą i stając się przez nią ojcem Obeda (sługa; 4:13-17) przedstawia naszego Pana ściśle łączącego ze Sobą pierwszych M.G. (ale nie jako część Oblubienicy Chrystusowej, 144 000 członków) i przez nich rozwijającego wielu dodatkowych poświęconych, oświeconych Duchem, ale nie spłodzonych z Ducha, sług Bożych, którzy stali się specjalnym źródłem pociechy dla członków Wielkiego Grona zespolonych z nimi. (Przy sposobności podajemy, że Komentarz Bereański odnoszący się do ks. Rut 4:1 – jeden z własnych dodatków C.J. Woodwortha – jest błędny i nie jest poparty przez E 173, w podanym odnośniku). Co do zupełnego wyjaśnienia ks. Ruty 1-4, figury i pozafigury, prosimy zob. T.P. '34,4-11, 29-30, a także T.P. '70,28.
GAŁĘZIE WIERZBOWE Z 3MOJ. 23:40
(27) 2Moj. 23:16; 34:22; 3Moj. 23:34-36, 39-43 przedstawiają Święto Kuczek, czyli zbioru plonów, w którym Izraelici przebywali w budach zrobionych z różnego rodzaju gałęzi i wielce się radowali. Pozafigura tego została jasno przedstawiona w pismach Prawdy (np. T.P. ’32, 72, szp. 1, par. 2; '61,109, par. 19; E. tom 10,183-185, 218; E. tom 11,399; T.P. '62,81, par. 12; '63,53 u dołu i 54 u góry) jako powstanie stanu różnych ewentualnych klasowych stanowisk ludu Bożego w Wieku Ewangelii, szczególnie w Żniwie, w wyniku wysiłków ludu Bożego im oddanych. Te więc ewentualne klasowe stanowiska są przedstawione w w. 40, jako stanowiska Małego Stadka (gałązki z dobrego drzewa [owocowego – E. tom 6, 334]), Wielkiego Grona (gałązki palmowe), klasy Wtórej Śmierci (gałązki drzewa gęstego) i M.G. (wierzbiny).
GAŁĘZIE MIRTOWE Z NEH. 8:15
(28) Neh. 8:15 wyszczególnia pięć rodzajów gałęzi drzew, które użyto przy pewnej sposobności w Święto Kuczek. One przedstawiają pięć