Teraźniejsza Prawda nr 270-271 – 1973 – str. 73
jak On będzie się okazywał w pełnych godności krokach Jego tysiącletnich prawd, zarządzeń i dzieł (i widzieli Boga, w. 10, 11). Widok, o którym tu jest mowa, nie jest widokiem oczu cielesnych, którym Małe Stadko i Wielkie Grono będzie rzeczywiście się cieszyć. Jest to niewątpliwie widok oczu umysłowych, ponieważ w ciągu Tysiąclecia nikt ze Starożytnych i M.G. nie będzie widział Boga oczami cielesnymi. Co do wyjaśnienia pozafigur tych widzianych rzeczy, zob. E. tom 11,413.
M.G. W TYSIĄCLECIU
PRZEDSTAWIENI W AARONIE
(23) 2Moj. 15:1-21 opisuje pieśń zwycięstwa i pochwały dla Jehowy po Jego wyzwoleniu Swego ludu Izraelskiego z Egiptu i po zniszczeniu Faraona i jego zastępów. W pozafigurze obraz ten ma miejsce przy końcu Małego Czasu (T.P. `49,34, par. 1). Mężowie izraelscy, którzy śpiewali pieśń z w. 1-19, przedstawiają zbawione duchowe klasy; zaś niewiasty izraelskie, które śpiewały pieśń opisaną w w. 20, 21, przedstawiają klasy restytucji. Zauważmy, że Maria w tej łączności jest nazwana nie siostrą Mojżesza, ale siostrą Aarona (w. 20). Mojżesz przemawiał przez Aarona, rozumiemy więc, że na Tysiąclecie i Mały Czas Aaron przedstawia Starożytnych i M.G. jako mówcze narzędzia Chrystusa wśród ludzi. Zgodnie z tym, „Maria, prorokini” skojarzona z Aaronem w w. 20 jako jego siostra, nasuwa na myśl, że mówcze narzędzia podporządkowane Starożytnym i M.G. są przedstawione przez Marię. Oni zdają się odpowiadać „synom” z Joela 2:28 i z Izaj. 60:4. Pierwsi z nich do poświęcenia się jako tacy czynią to na początku okresu Bazylei, czyli Królestwa, gdy on zaczyna się w sposób zachodzący przy końcu okresu Epifanii; a jeżeli pozostaną wierni, to staną się głównymi wodzami w klasie Marii. Za Marią szły niewiasty z bębnami i z muzyką (w. 20; w ang. Biblii podane jest z tańcami – dopisek tłum.) i były zachęcone przez nią do przyłączenia się do śpiewu pochwał dla Jehowy (w. 21). Te niewiasty przedstawiają jedyną inną zbawioną klasę oprócz klas już opisanych, mianowicie „córki” Chrystusa, o których mówi Joel 2:28 i Izaj. 60:4, tzn. tych wiernych członków klasy restytucji, którzy w obecnym życiu byli niewierzącymi żydami i poganami. Obchodzenie chwalebnego tryumfu Jehowy nad złymi rzeczami i osobami oraz śpiewanie Jego pochwał będzie postępowało poprzez przyszłe Wieki. Starożytni i M.G., którzy razem w tym związku są wyobrażeni w Tysiącleciu i w Małym Czasie przez Aarona, nie będą potem jako pozafiguralni Lewici mieli dziedzictwa na ziemi, ale otrzymają swoje dziedzictwo w niebie. Co do dalszych szczegółów o pozaobrazowym wypełnieniu się 2Moj. 15:1-21, zob. T.P. `49,34-40.
OBRZEZANY PRZYCHODZEŃ
NA ŚWIĘCIE PRZEJŚCIA
(24) 2Moj. 12:43-49 podaje rozporządzenie udzielające pouczenia kto nie mógł, a kto mógł
kol. 2
jeść dorocznego baranka święta Przejścia. To wyobraża Boskie pouczenie odnoszące się do tego, kto nie powinien, a kto powinien brać udział w Wieczerzy Pańskiej. Wiersz 43 odpowiednio przetłumaczony (zob. przekłady ARY i RSV) podaje: „Żaden cudzoziemiec [po hebr. ben nekar; słowo to nie powinno być przetłumaczone na obcy] nie będzie jadł z niego”; ten więc wiersz podaje ogólną regułę dla nie biorących udziału. Zaś w. 45 wymienia dwie nieobrzezane klasy – najemników i przychodniów – które nie brały udziału w jedzeniu dorocznego baranka. Oni odpowiednio przedstawiają dwie nie poświęcone klasy – tymczasowo usprawiedliwionych i nie usprawiedliwionych pochlebców wśród wyznających chrześcijan. Obrzezanie wyobraża poświęcenie (Rzym. 2:29; Kol. 2:11-13); obrzezani więc przedstawiają wszystkich poświęconych. Wiersze 44, 47-49, wymieniają trzy klasy obrzezanych: (a) Urodzeni w ziemi, czyli naturalni Izraelici, przedstawiają Małe Stadko, (b) Obrzezani kupieni słudzy przedstawiają oczyszczonych członków Wielkiego Grona, których oczyszczenie oznacza, że uznali się za takich i że ponownie poświęcili się (pozafiguralne obrzezanie) – na służbę lewicką (epifaniczne zastosowanie 4Moj. 8:5-22). Kupienie tych sług przedstawia, że przez zasługę okupu Chrystusowego Wielkie Grono jest oczyszczone z plam znajdujących się na ich szatach (Judy 23; Obj. 7:14; 4Moj. 8:12, 21 [epifaniczni Lewici]). Przy sposobności należy tu nadmienić, że wobec licznych dowodów z Pisma Św., rozumu i faktów, które pokazują, iż drzwi wejścia do Wysokiego Powołania zamknęły się w jesieni 1914 (zob. T.P. nr 264; 265 – egzemplarze tychże dostarczymy bezpłatnie na żądanie), wszyscy więc, którzy poświęcili się przed jesienią 1914 i którzy wierzą, że zostali spłodzeni z Ducha, powinni uważać się za przyszłych członków Wielkiego Grona. Jest bardzo ważną rzeczą, by wszyscy, którzy otrzymali właściwe oświecenie z Pisma Św., rozumu i faktów, uznali się jako członkowie Wielkiego Grona i ponownie poświęcili się jako tacy na służbę lewicką. (Ci zaś, którzy poświęcili się po r. 1914, pod powołaniem do klasy M.G., powinni również w miarę jak otrzymują właściwe oświecenie, uznać się za pozafiguralnych Lewitów i ponownie poświęcić się jako tacy). To ponowne poświęcenie się jest w rzeczywistości odnowieniem pierwszego przymierza poświęcenia, aby czynić wolę Bożą we wszystkich rzeczach, w których Bóg objawia ją. Ale, chociaż to uznanie i ponowne poświęcenie się – jako pozafiguralni Lewici – jest bardzo ważne, to jednak należy tu również nadmienić, że liczni przyszli członkowie Wielkiego Grona umarli i nadal umierają bez uznania się za takich i bez ponownego poświęcenia się – jako pozafiguralni Lewici. Nie znaczy to jednak, że wszyscy tacy umierają Wtórą Śmiercią. Wielu z nich, np. ci, którzy znajdują się w Babilonie – którzy nie oczyścili się z błędu w tym życiu do tego stopnia, aby przyjąć Prawdę na czasie za ich życia – niemniej otrzyma niebiańską nagrodę jako członkowie Wielkiego Grona. Nikt jednak nie