ZOOLOGII – jeśli nie wiesz, że Bóg robaka, tak samo jak i ogień używa jako symbolu całkowitego, zupełnego i wiecznego zniszczenia – unicestwienia (Izaj. 66:24; Mar. 9:44, 46, 48) i, że kiedy Jezus mówił o gehennie, gdzie robak nie umiera, nie nauczał, że literalne robaki są nieśmiertelne.

      FIZJOLOGII – jeśli zaprzeczasz, że czyjeś serce, gdy kto nie jest w harmonii z Bogiem, jest najzdradliwsze i najprzewrotniejsze (Jer. 17:9), że ciało i krew Królestwa Bożego odziedziczyć nie mogą (1Kor. 15:50) i że duchowa istota nie ma ciała ani kości, tak jak zmaterializowany Jezus miał kiedy ukazał się swoim uczniom (Łuk. 24:39).

      CHEMII – jeśli nie wykorzystałeś tego jedynego procesu (Obj. 1:5; 7:14), za pomocą którego przez zasługę Jezusa twoje grzechy, chociaż są jako szkarłat mogą być białe jak śnieg (Izaj. 1:18), ponieważ wszystkie inne środki reformy i oczyszczania (symbolizowane przez saletrę i mydło) jakkolwiek silne, np. dobre uczynki, nie mogą nas usprawiedliwić przed Bogiem (Jer. 2:22; Rzym. 3:20).

      ARCHITEKTURZE – jeśli wierzysz, że możesz budować na jakimkolwiek innym gruncie niż na Jezusie Chrystusie, lub nie uważasz jak i z jakich materiałów budujesz (1 Kor. 3:10-12) i jeśli nie uznajesz, że gdy budujesz przeciwnie do Boskich zarządzeń, budujesz na próżno (Psalm 127:1).

      GEOGRAFII – jeśli nie wiesz, gdzie będzie stolica nadchodzącego Królestwa na ziemi (Mat. 6:10; Obj. 5:10), (Izaj. 2:3; Jer. 3:17) i że granicami tego
kol. 2
Królestwa będą najdalsze kończyny ziemi (Psalm 2:8; 72:8; Zach. 14:9; Dan. 2:34, 35, 44, 45).

      ASTRONOMII – jeśli nie spoglądasz na jasną i poranną gwiazdę (Obj. 22:16; 2Piotra 1:19).

      MUZYCE – jeśli nie śpiewasz w swoim sercu Panu, dziękując zawsze za wszystko Bogu (Efez. 5:19, 20) i nie śpiewasz pieśni Mojżesza (nauki o oryginalnej doskonałości człowieka, jego upadku, przekleństwie, dozwoleniu złego i restytucji, znajdujących się głównie w Starym Testamencie – Psalm 90; zob. książka pt. „Tysiąclecie”, str. 320-323) i pieśni Baranka (o sprawach odnoszących się do zbawienia Kościoła znajdujących się głównie w Nowym Testamencie) – w ogólności o zbawieniu świata i Kościoła (1Tym. 2:3-6; 4:10; 1Jana 2:2; Obj. 15:3, 4)

      GIMNASTYCE – jeśli nie ćwiczysz się w pobożności i nie starasz się zawsze mieć sumienie bez obrażenia przed Bogiem i ludźmi, zamiast ćwiczyć się jedynie fizycznie (Dz.Ap. 24:16; 1Tym. 4:7, 8).

      ROLNICTWIE – jeśli nie wiesz, że błogosławieni są ci, którzy we właściwym czasie sieją dobre „Słowo o Królestwie” (Mat. 13:19) „na wszelkich miejscach urodzajnych” (Izaj. 32:20; Kazn. 11:6) i że Bóg jest tym, który daje wzrost (1Kor. 3:6, 7)
(B.S. ’60, 14)

kol. 1

OFIARY KSIĄŻĄT
WIEKU EWANGELII

(E8 roz.5)

(Ciąg dalszy z T.P. '73,48)

(4Moj. 7:30-47)

      On nie nauczał, że król jako następny po Bogu jest głową Kościoła Anglikańskiego, jak to król twierdził, chociaż musiał się godzić z tą nauką, ale uczył, że tylko Chrystus jest Głową Kościoła, co znaczyło, że papież nie jest głową Kościoła i że wszyscy mimo tego są obowiązani przez Pismo Święte być posłuszni królowi. To było śmiertelnym ciosem dla nauki o supremacji papieskiej nad wszystkimi ludźmi, duchownymi i świeckimi, i dla jego nauki, że duchowieństwo nie podlega prawom państwa, ale prawom kanonicznym – prawom papieża – jedynie. Cranmer, będąc w walce z papiestwem, utrzymywał, że Statut Provisors (zabraniający duchowieństwu przyjmowania urzędów od obcych lub płacenia obcym jakichkolwiek opłat za nadane urzędy, co było przyczyną zabronienia papieżowi nadawania urzędów w Kościele Anglikańskim, oraz otrzymywania stąd pewnych dochodów) i Statut Praemunire (zabraniający apelacji do obcych sądów poza granicami Anglii) były sprawiedliwe i oparte na Piśmie Świętym, przyznającym władzę państwa nad Kościołem. Cranmer nauczał, że tego rodzaju nauka papieska bardzo sprzeciwiała się Pismu Świętemu i że skutkiem takiej nauki było ograbianie króla angielskiego, szlachty, duchowieństwa i ludu z ich praw, władzy, honoru
kol. 2
i majątku. Takie nauki godziły – jak nożem – w samo serce zamiarów i uzurpacji papiestwa, które zawsze pożądało sławy, zaszczytów, władzy, panowania i bogactwa. Przeszło 150 lat przed Cranmerem, wystąpił przeciw papiestwu Wyclif, który chociaż posiadał większą zdolność, żył jednak w mniej przyjaznych czasach nauczając tych samych rzeczy co Cranmer, lecz czas w którym Wyclif nauczał, był czasem dokonywania reformacji przez jednostki, zaś Cranmer żył w czasie, gdy reformacji dokonywały sekty. A zatem widzimy różnicę w skutkach nauk tych dwóch reformatorów.

PRZYCZYNA TEJ NAUKI

      (40) Były tam rozmaite przyczyny, które doprowadziły Cranmera do nauczania na ten temat. Najpierw przyczyną tego był wybaczalny postępek papieża Klemensa VII, który, chociaż skłaniał się do przyznania, że dyspensa udzielona przez poprzedniego papieża na ślub Henryka VIII z Katarzyną Aragońską, ciotką Karola V, była nieważną, jednak z obawy narażenia się na gniew cesarza Karola V, wstrzymywał się z wydaniem wyroku na czas dogodniejszy. Henryk VIII, jak wiadomo, protestował w dzień ślubu, nie chcąc wstępować

poprzednia strona – następna strona