Św. br. Russella i zbiliśmy błędy tych wodzów Brzasku na ten przedmiot. W innych wydaniach T.P. zbiliśmy innych nauczycieli błędu na ten przedmiot (zob. np. P, nr 345).

      Chociaż 1000 lat panowania Chrystusa nie rozpoczęło się w 1914 r. to jednak jesień 1914 r. zaznaczyła ważny punkt we Wtórym Przyjściu naszego Pana i w pracy Jego tysiącletniego panowania. Wówczas, przy końcu Czasów Pogan, Chrystus zaczął przez Wojnę Światową niszczyć królestwa tego świata (Obj. 2:26, 27; Dan. 2:35, 44; 7:13, 14, 22, 27) i Babilon (Obj. 17:16; 18:1-24). I od tego czasu praca ta postępuje naprzód w sposób wzrastający jako przygotowanie do ustanowienia Królestwa Bożego na ziemi pod kierownictwem Starożytnych Godnych i Młodocianych Godnych i błogosławienia całego rodzaju ludzkiego.

      W tej jednak rozprawie rozważamy różne okresy Wtórego Przyjścia naszego Pana. Jako oddzielny okres, różniący się od Parusji i Epifanii lub Apokalipsy, okres Bazylei (Królestwa) Wtórego Przyjścia naszego Pana jako taki nie rozpoczął się wcześniej w jego pierwszym zachodzącym początku jak dopiero
kol. 2
na jesień 1954 r. (T.P. ’26,39, par. 1; ‘32,28, szp. 2; E. tom 5, 298; T.P.’ 30,75, szp. 2, par. 3; ‘49,42, szp. 2, par. 1; C, Appendix, str. 415), kiedy – jak to zauważono powyżej – okres Epifanii lub Apokalipsy skończył się w jego wąskim lub ograniczonym znaczeniu. Nie znaczy to, że ziemska faza Królestwa była ustanowiona w jesieni 1954 r., ale że wówczas okres Bazylei zaczął się jako oddzielny okres Wtórego Przyjścia naszego Pana, w którym w swoim czasie ziemska faza Królestwa będzie ustanowiona, gdy Starożytni i Młodociani Godni powstaną od umarłych dla błogosławienia wszystkich rodzajów ziemi w Czasach Restytucji.

      Te trzy okresy pobytu Chrystusowego na ziemi, Paruzja, Epifania lub Apokalipsa i Bazyleja lub Królestwo, są bardzo ważne do zapamiętania dla nas, jeżeli chcemy jasno zrozumieć przedmiot Wtórego Przyjścia Chrystusa. Jednym słowem Paruzja jest okresem przygotowawczym zarówno dla Epifanii lub Apokalipsy jak i dla Bazylei, Królestwa; a Epifania lub Apokalipsa posuwa naprzód wyniki Paruzji i wprowadza Bazyleję, czyli Królestwo.

kol. 1

OFIARY KSIĄŻĄT
WIEKU EWANGELII

(E8 roz.5)
(Ciąg dalszy z T.P.’ 72, 95) (4 Moj. 7:30-47)

OWOCNOŚĆ W NAPRAWIANIU

      (5) Nie były to nauki daremne co do ich skutków. Gdyż dla wielu okazały się pierwszorzędnymi środkami pomocnymi przy naprawianiu ich niewłaściwego życia. Należy pamiętać, że ludy Europy, Afryki i Azji pogrążone przez całe wieki w ciemnym i okrutnym pogaństwie, były do tego stopnia skażone, że Kościół Grecki musiał podejmować wiele pracy oczyszczającej nad tymi, którzy byli nawracani z poganizmu. Tego rodzaju głoszenie dopomogło im usunąć to wielkie skażenie moralne i zwyczaje praktykowane w starożytnym poganizmie. Tego rodzaju nauki usunęły z domowego życia dzieciobójstwo i wystawianie na niebezpieczeństwo starców jak również kalek, chorowitych i ułomnych dzieci. Ono usunęło zwyczaj traktowania żon jako niewolnic a niewolników jako zwierząt. Ustała rodzicielska tyrania. Uśmierzono wyzyskiwanie biednych a ich cierpienia zostały złagodzone. Ustała żądza krwi u ludzi. Okropne zbrodnie aren amfiteatrów publicznych zostały usunięte. Okrutne i niezwykłe tortury były skasowane. Społeczne zło zostało zmniejszone. Nierzetelność (oszustwo i złodziejstwo) w interesie była naprawiona. Wrogie usposobienia złagodniały. Spory ustały. Rozpusta się zmniejszyła. Lekceważenie życia ludzkiego ustało. Okrucieństwo wobec nieszczęśliwych złagodniało. Nadeszła ulga w niedostatku. Zniewaga świętych rzeczy została wzbroniona. Niewierność małżeńska wielce została zmniejszona.
kol. 2
Obmowy i fałszywe świadectwa zmniejszyły się. Zdzierstwo bliźniego i przekupstwo zostały do pewnego stopnia usunięte. Otóż widzimy, że doktryna o urzędzie Chrystusowym wielce przyczyniła się do naprawienia złego postępowania. Tak więc pozafiguralny Elisur ofiarował swoją misę bardzo owocnie.

      (6) Elisur również ofiarował swoją czaszę – nauki zbijające. Różnego rodzaju ataki Szatan przypuszczał przez swoich sług na urzędową pracę naszego Pana tak przed jego istnieniem jako człowieka, jak i w czasie i po czasie takiego istnienia. W zwalczaniu niektórych z tych ataków, pozafiguralny Elisur czasami udawał się w przeciwną skrajność i nauczał błędu. To było głównym powodem powstania fałszywych doktryn o trójcy i Bogu-człowieku. Pomimo tego, broniono trojakiej urzędowej pracy naszego Pana, przeciw wielu różnym atakom. Dobrze uczynimy gdy zastanowimy się pokrótce nad tymi atakami i zbijaniami, jakie pozafiguralny Elisur ofiarował. Około 170 roku nastąpiła pierwsza decydująca opozycja do urzędu naszego Pana, jaki zajmował nim stał się człowiekiem jako specjalny Ojcowski Reprezentant w stwarzaniu, przez sektę nazwaną Alogianie – „nie uznający Słowa – Logosa”. Oni zaprzeczali ażeby nasz Pan miał istnieć przed Swoim człowieczeństwem, jako Logos. Gdy im pozafiguralny Elisur cytował dowody z pism Apostoła Jana, oni ażeby podtrzymać swoje błędne stanowisko, byli zmuszeni zaprzeczyć prawdziwości czwartej Ewangelii i księgi Objawienia jako pochodzących

poprzednia strona – następna strona