Teraźniejsza Prawda nr 267-268 – 1973 – str. 34
zabobony i ciemnota, które tak długo nam przeszkadzały, zaczną być usuwane. Zmiana ta [która następuje podczas Epifanii] może być bolesna, jednak ona okaże się błogosławieństwem, zaznaczając obalenie królestwa Szatana i panowania grzechu i śmierci oraz inaugurację Królestwa Mesjaszowego i jego panowanie sprawiedliwości i wiecznego życia”.
Nasze więc cytaty z pism naszego Pastora dowodzą, że on utrzymywał, iż Biblia naucza, że Epifania w drugim znaczeniu tego słowa jest okresem czasu, który następuje po czasie Żęcia, czyli po Paruzji w jej pierwszym znaczeniu tego słowa i że Paruzja w pierwszym znaczeniu tego słowa jest okresem 40-letnim, który poprzedza okres Epifanii a także, że Epifania i Czas Ucisku są jednym i tym samym okresem. Oskarżamy więc Brzask o karygodne przekręcanie stosownych nauk naszego Pastora i o nauczanie szkodliwych błędów na ten temat.
WĄSKIE I SZERSZE ZNACZENIE EPIFANII
Jak już wykazano powyżej, Paruzja w jej wąskim albo ograniczonym znaczeniu była okresem 40-letnim, od 1874 do 1914 r.; podobnie Epifania albo Apokalipsa jest okresem w jej wąskim albo ograniczonym znaczeniu 40-letnim, od r. 1914 do 1954, tak jak to rozważania Pisma Św. wzięte z pism Prawdy epifanicznej jasno wykazują:
DATA 1954 ROKU ZAZNACZONA W PIŚMIE ŚWIĘTYM
(1) „W 3Moj. 12 oczyszczenie matki po porodzie syna przez czterdzieści dni przedstawia oczyszczenie Prawdy rozwijającej Małe Stadko i jej sług podczas czterdziestu lat Paruzji [tzn. w Paruzji w jej ograniczonym sensie, czyli w czasie żęcia, od r. 1874 do 1914], podczas gdy oczyszczenie matki po porodzie córki przez osiemdziesiąt dni przedstawia oczyszczenie Prawdy rozwijającej Wielkie Grono i jego sług w ciągu osiemdziesięciu lat złączonej Paruzji i Epifanii [tzn. złączonej Paruzji i Epifanii w ich ograniczonych znaczeniach]” (C, Appendix, str. 384). W E. tomie 4,99 (to samo w T.P. '32,27, par. 3), brat Johnson podaje dodatkowe szczegóły o pozafiguralnych 80 dniach jak następuje: „Rozumiemy, że okres osiemdziesięciu dni na oczyszczenie matki po porodzie córki przedstawia 80 lat Paruzji i Epifanii złączonych razem (od r. 1874 do 1914 plus od 1914 do 1954). To oczyszczenie matki podczas tych 80 dni przedstawia w pozafigurze dwie rzeczy: (1) uwolnienie Prawdy (w jej zastosowaniu do Wielkiego Grona itd.) z wszelkiego błędu do niej przylegającego; i (2) oczyszczenie wiernych i częściowo wiernych sług Prawdy z takich splugawień, które uczyniłyby ich niezdolnymi do zajęcia ich miejsca w Tysiącleciu, jak również do podjęcia specjalnej służby poświadczającej począwszy od października 1954 r.”
(2) „Północ z przypowieści o Dziesięciu Pannach [Mat. 25:1-12] przypada na kwiecień 1877 r.,
kol. 2
kiedy zaczęło się ogólne ogłaszanie wtórej obecności Chrystusa [zob. C, Appendix, str. 385; T.P. '34,21, par. 16 co do szczegółów]; zaś noc tej przypowieści, która zaczęła się w październiku 1799 r., nie tylko musi się skończyć w r. 1954 z końcem Epifanii [w jej ograniczonym znaczeniu], ale to również dowodzi, że kiedy okrzyk „Oto Oblubieniec” zaczął rozbrzmiewać w kwietniu 1877 r., to żęcie było już w toku”. „Dlatego noc ta przychodzi do jej pierwszego końca w roku 1954, na początku jej zachodzenia na czas królestwa” (E. tom 6, 386, 454; T.P. '30,75; 32,28, par. 7; C, Appendix, str. 383).
(3) „Wyznaczenie Pańskie dwunastu godzin na dzień pracy (Jan 9:4; 11:9) i Jego zaopatrzenie przypowieści o Groszu [Mat. 20:1-16; por. z art. o Czasie Żęcia; T.P.’27,74-83] w wieczór, a więc i w następującą noc po (czterdziestoletnim) dniu żęcia (Mat. 20:8), pokazują, że symboliczny okres nocy o dwunastu godzinach, który następuje po dniu żęcia Paruzji (dwudziestogodzinnym dniu z czterdziestu lat) musi być równej długości, dowodząc w ten sposób, że Epifania jest również czterdzieści lat długa. Paruzja nie tylko jest dniem i nocą a Epifania nocą z tej przypowieści, ale również dniem i nocą z Psalm 91:5,6 i 121:6″ (C, Appendix, str. 383).
(4) „Dwukrotny pobyt po czterdzieści dni Mojżesza na górze przedstawia te dwa okresy: czterdzieści dni w każdym pobycie przedstawia czterdzieści lat okresu Paruzji i czterdzieści lat okresu Epifanii, zaś góra przedstawia królestwo, na które Chrystus wchodzi z dwóch punktów widzenia, z punktu widzenia Paruzji i z punktu widzenia Epifanii” (C, Appendix, str. 383, ang. tom). Podając więcej szczegółów na ten temat w P’ 26,78, br. Johnson pisał, że „nie mamy powiedziane, którego dnia po zejściu Mojżesza z góry po jego drugim czterdziestodniowym pobycie na niej z Bogiem założył on zasłonę na swoją twarz (2Moj. 34:28-35), a która to zasłona przedstawia Starożytnych Godnych (zob. Komentarz Bereański). Gdyby opis ustalił ten dzień w związku z drugimi 40 dniami, to moglibyśmy być całkiem pewni co do tego, kiedy ziemska faza Królestwa będzie ustanowiona. To, co możemy z pewnością wywnioskować z opisu jest to, iż jakiś czas po r. 1954 lub 1956 Starożytni Godni powrócą i ziemska faza Królestwa Bożego będzie ustanowiona. Nie bądźmy pewni w tej sprawie, aż wyjaśni nam to Słowo Boże”.
(5) „40 lat zdaje się być okresem biblijnym na dokonanie próby według pewnych zasad, tak jak było 40 lat doświadczenia na puszczy, 40 lat panowania Saula, Dawida i Salomona, tak jak były okresy próby po 40 lat żniwa żydowskiego, żniwa ewangelicznego i jak będzie żniwo Wieku Tysiąclecia. Zgodnie z tym, spodziewamy się, że Wielkie Grono i Młodociani Godni jako klasy podobnie będą mieć 40 lat – Epifanii [w jej ograniczonym znaczeniu] – przeznaczone jako szczególny okres próby zastosowanej do nich według pewnych zasad” T.P 32,28, par. 7; C, Appendix, str. 383).