Teraźniejsza Prawda nr 266 – 1973 – str. 11
pierwszym środkiem, którego nasz Pan w pierwszym okresie Swojego Wtórego Przyjścia użył, aby objawić Swoją Parusję i wykonać pracę żęcia Żniwa. Stąd Prawda jest zdecydowanie znakiem Jego Paruzji czyli czasu żęcia.
PARUZJA JAKO CAŁE ŻNIWO
Obecnie przystępujemy do dowodu, że jak pierwszy tak i drugi okres Wtórego Przyjścia naszego Pana jest objęty przez termin parousia. Drugi okres Jego Wtórego Przyjścia jest czasem ucisku, Dniem Gniewu (który jest Epifanią lub Apokalipsą, jako okres). Ten czas ucisku poprzedza trzeci okres, bazylei, Wtórej Obecności naszego Pana. To, że czas ucisku – gniewu – lekko zachodzi na czas żęcia, a potem następuje po nim przez pewien okres, jest widoczne z licznych ustępów Pisma Św. (Amos 9:13; Mat. 13:42; Obj. 6:9-11 [poczekajcie aż ostatni członek poświęci się]; Obj. 7:1-3; 14:19, 20). Pokrótce wyjaśnimy obecnie te ustępy Pisma Św., w których słowo Parusja obejmuje w pierwszym okresie drugi okres Wtórego Przyjścia naszego Pana. Jest to specjalną właściwością tych szczególnych ustępów Pisma Św., że one obejmują zarówno okresy żęcia i gniewu, tzn. że one stosują Żniwo w szerokim znaczeniu tego słowa.
1Tes. 2:19: „Albowiem któraż jest nadzieja nasza, albo radość, albo korona chwały? Izali nie wy przed oblicznością Pana naszego Jezusa?” Św. Paweł występując jako mówcze narzędzie wszystkich wiernych nauczycieli Ciała Chrystusowego podczas Wieku Ewangelii mówi tutaj, że ci, których oni pozyskują na członków Pańskich, będą ich nadzieją, radością i koroną chwały podczas Paruzji naszego Pana. Ponieważ śpiący święci mieli być wzbudzeni od umarłych najpierw (1Tes. 4:13-17), a ostatni z pozostałych świętych nie mieli otrzymać ich wyzwolenia aż „wespół z nimi zachwyceni będziemy w obłokach” ucisku w wielkim Czasie Ucisku i ponieważ wszyscy z tych wiernych nauczycieli – aby zdobyć powyżej wymieniony przywilej z wszystkimi, których oni pozyskali – muszą być z Panem, więc wynika z tego, że słowo Paruzja w tym wierszu obejmuje nie tylko pierwszy, ale również drugi okres Wtórego Przyjścia naszego Pana, czyli Jego Epifanię lub Apokalipsę.
1Tes. 3:13: „Aby utwierdzone były serca wasze nienaganione w świątobliwości przed Bogiem i Ojcem naszym, na obecność Pana naszego Jezusa ze wszystkimi świętymi jego”.
kol. 2
Aby wszyscy święci mogli być obecni z Bogiem i Jezusem podczas wymienionej tutaj Paruzji, więc musi ona obejmować również czas Jego Epifanii, czas Jego okazania się, kiedy wszyscy święci okażą się z Nim w chwale (Kol. 3:4).
1Tes. 4:15: „My, którzy żywi pozostaniemy do obecności Pańskiej, nie uprzedzimy onych, którzy zasnęli”. Jak już wykazano, związek dowodzi, że wszyscy święci są objęci w tym opisie. Stąd tak w tym, jak i w poprzednich dwu ustępach Pisma Św., słowo paruzja obejmuje nie tylko pierwszy ale również drugi okres obecności Pańskiej, czyli Epifanię lub Apokalipsę.
1Tes. 5:23: „Cały duch wasz, i dusza, i ciało niech będą bez nagany na obecność Pana naszego Jezusa Chrystusa zachowane”. Z tych samych powodów co powyżej, ustęp ten powinien być umieszczony wśród tej samej kategorii.
2Tes. 2:8, 9: „A tedy objawiony będzie on niezbożnik [Antychryst], którego Pan zabije duchem ust swoich i zniesie objawieniem [jasnym świeceniem, epiphaneią] obecności swojej. Którego niezbożnika obecność jest podług skutku szatańskiego, ze wszelką mocą i znakami i cudami kłamliwymi”. Tutaj znowu pierwszy i drugi okres Wtórego Przyjścia naszego Pana jest oznaczony, ponieważ Antychryst – papiestwo – ma być zniszczony w czasie gniewu (Dan. 7:8-11, 26; 12:1; Mat. 24:21, 22; Obj. 18; 19), a to obejmuje drugi okres Wtórego Przyjścia naszego Pana, jako skutek świecącej Prawdy podczas tych obu okresów. W w. 9 słowo obecność nie odnosi się do Antychrysta, ale jak jest to zaznaczone przez zaimek względny, którego, mając jako swój poprzednik zaimek swojej odnosi się do obecności Pańskiej, a co tutaj jest pokazane przez fakty, że ma to być w pierwszym i drugim okresie tej obecności, w czasie działania różnego rodzaju złudzenia pochodzenia szatańskiego. Ten szał złudzenia jest aluzją odnoszącą się do potopu błędu w świecie, który nastąpił w ciągu minionego stulecia, kiedy zaczęło się ściemniać symboliczne słońce (Nowy Testament) i symboliczny księżyc (Stary Testament) szczególnie od czasu, gdy pierwsze z sześciu wielkich przesiewań Żniwa się zaczęło w r. 1878. Obecnie znajdujemy się w szóstym przesiewaniu, w którym występują obfite złudzenia ze wszystkich stron (2Tes. 2:9-12). Stąd słowo Paruzja w 2Tes. 2:8, 9 odnosi się do pierwszego i drugiego okresu Wtórego Przyjścia naszego Pana.