Teraźniejsza Prawda nr 266 – 1973 – str. 10
uczniowie za ich życia pragnęli widzieć, ale go nie widzieli (Łuk. 17:22), ponieważ nie był to dzień ucisku – epiphaneia, apokalupsis – z dwu dni Syna człowieczego, ale dzień przybycia, dzień żęcia Żniwa – Paruzja – Syna człowieczego, który uczniowie za ich życia pragnęli widzieć,, ale nie widzieli.
Porównania z Ew. Łuk. 17:26, 27 z powyżej zauważonymi różnicami pomiędzy nimi a jednym dniem – dniem Paruzji – z Ew. Mat. 24:37-39 są następujące: (1) W figurze ludzie byli zajęci zwyczajnymi sprawami życia aż do dnia wejścia Noego do Arki przed potopem, a w pozafigurze świat zajmował się zwykłymi sprawami życia aż cała klasa Chrystusowa weszła do pozafiguralnej Arki przed Czasem Ucisku; (2) przyjście potopu i nastanie wielkiego ucisku; (3) zniszczenia potopu i zniszczenia wielkiego ucisku. Punkt (1) w pozafigurze miał miejsce podczas Paruzji opisanej w Ew. Mat. 24:37-39, czyli pierwszego dnia z Ew. Łuk. 17:22, 26 i jednego dnia z Ew. Łuk. 17:22; a punkty (2) i (3) mają miejsce podczas Epifanii lub Apokalipsy, czyli drugiego dnia z dwu dni, o którym mówi Łuk. 17:30.
Druga figura Lota itd. (Łuk. 17:28-30) ma następujące porównania: (1) W figurze aż do czasu, gdy krótko potem Lot opuścił Sodomę, ludzie zajmowali się zwykłymi sprawami życia, zaś w pozafigurze aż do czasu, gdy krótko potem oddział Wielkiego Grona przedstawiony przez Lota opuści symboliczny Babilon (Obj. 11:8; por. z 17:1-6, 18) tuż przed wybuchem ucisku, ludzie pozafiguralnej Sodomy zajmują się zwykłymi sprawami życia; (2) w figurze Lot opuszcza Sodomę, a w pozafigurze oddział Wielkiego Grona przedstawiony przez Lota opuszcza Babilon; (3) w figurze deszcz ognia i siarki, a w pozafigurze działalność niszczących czynników w Czasie Ucisku; (4) w figurze zniszczenie Sodomy i jej ludności, a w pozafigurze zniszczenie Babilonu i jego stronniczych zwolenników jako takich. Należy zauważyć, iż w. 30 dowodzi również, że tak jak w odpowiednim dniu Sodomici nadal zajmowali się swoimi zwykłymi sprawami aż zaskoczyło ich zniszczenie, tak podobnie będą czynić Babilończycy w dniu Epifanii lub Apokalipsy („w on dzień, którego się Syn człowieczy objawi”) w zwykłych sprawach życia aż dosięgnie ich zniszczenie. Wypełnienie jest w zgodzie z tym. Ponieważ nie tylko aż do końca dnia Parusji od r. 1874-1914, Babilończycy nadal zajmowali się swoimi zwykłymi sprawami, ale także trwają w nich w Epifanii lub Apokalipsie, aż zniszczenie
kol. 2
zaskoczy każdego z nich. Ufamy, że w poprzednim i w tym paragrafie wykazane porównania każdego z tych ustępów Pisma Św. oraz porównania i kontrasty pomiędzy nimi są obecnie jasno zaznaczone.
2Tes. 2:1: „A prosimy was, bracia! przez obecność Pana naszego Jezusa Chrystusa i nasze zgromadzenie do niego”. Jest tu oczywiście mowa o pierwszym okresie Wtórej Obecności naszego Pana: (1) ponieważ Tesalończycy byli zwiedzeni wierząc, że Pan już powrócił i (2) ponieważ Św. Paweł wówczas zaczął dowodzić, że Wtóre Przyjście nie nastąpiło jeszcze wykazując, iż poprzedzający znak jeszcze nie wypełniony musi wpierw nastąpić – powstanie Antychrysta, jego panowanie, objawienie i zniszczenie. Jeżeli Św. Paweł i Tesalończycy wierzyliby, że Wtóre Przyjście Jezusa miało być widzialne, to nie widząc Go, Tesalończycy nie wierzyliby w błąd, że przyjście to już nastąpiło, a Św. Paweł odwołałby się do ich zmysłu wzroku celem zbicia ich błędu, ponieważ metoda zbicia ich poglądu zastosowana przez Św. Pawła okazałaby się bardzo niezgrabną, gdyby dowód wzrokowy mógł być tu zastosowany. Jego bowiem bystry i logiczny umysł zrozumiałby tak stosowny argument, gdyby on był dostępny. To, że Św. Paweł nie użył tak jawnego argumentu i to, że uciekł się on do daleko mniej oczywistego argumentu, aby zbić błąd, dowodzi, iż argument ten nie był dostępny.
Dowiedliśmy więc, że u Mat. 24:3, 27, 37-39 i w 2Tes. 2:1 paruzja jest pierwszym tajemniczym okresem Wtórego Przyjścia Jezusa, okresem żęcia w ciągu którego On żnie pszenicę i kąkol, podczas gdy świat jako taki jest w nieświadomości o Jego Wtórej Obecności. Używając innych figur – orłów i ścierwu – niż figury żniwa, którego sierpem jest Prawda, to związek pomiędzy Mat. 24:27 i 28 dowodzi tego samego, tak samo Łuk. 17:34-37 pod tymi figurami i jeszcze innymi dowodzi tej samej rzeczy. Figuralne światło z w. 27 jest tym samym co figuralne ścierwo z w. 28 i obie te rzeczy przedstawiają Prawdę (Mat. 24:27, 28). Jezus pokazuje, że gromadzenie (żniwowanie) ludu Pańskiego, czyli branie z jednego łoża, z jednego pola i ze wspólnego mielenia w jednym młynie, byłoby do symbolicznego ścierwu, Prawdy, tak jak palestyńskie orły gromadzą się do ścierwu, do ciała, po pokarm. Prawda jako światło zwraca uwagę ludu Pańskiego na Jego Wtóra Obecność, Prawda jako pokarm zgromadza go razem. Prawda też jako sierp zżyna go, jest więc ona