Teraźniejsza Prawda nr 264-265 – 1972 – str. 88
samolubstwa i światowości, tak też służyła ona wierzącym do wyrobienia w nich cnót Ducha Świętego. Z tego powodu pozafiguralny Elijab zalecał ją jako błogosławioną nadzieję, której urzeczywistnienie znaczyło wybawienie i uwielbienie Kościoła i jego wieczne połączenie się z Panem i jedni z drugimi. To, rozumie się, ożywiało nadzieję. Oni wskazywali na konieczność miłości ku Bogu, Panu Jezusowi, ku braciom, rodzajowi ludzkiemu, włączając i miłość dla nieprzyjaciół, jako niezbędnej, by się okazać zdolnym i mieć udział w urzeczywistnieniu tej nadziei; i ma się rozumieć, iż to zmierzało ku wyrobieniu miłości potrzebnej w wiernych. Oni wskazywali na konieczność trzymania tej nadziei w sercu, jako sposób uzdolniający braci w cierpliwości wśród rozmaitych przeszkód w życiu codziennym, a to dopomagało do wyrobienia cierpliwości w tych, którzy to przyjmowali. Oni krzewili tę nadzieję pomiędzy braćmi, ażeby uzdolnić ich do uprawiania myśli dążących do przedsmaku niebios. Wskazując na znikomość naszych obecnych cierpień, zaparcia się samych Siebie i samoofiary w porównaniu z tą „chwałą, jaka będzie objawiona”, pozafiguralny Elijab dał nauki, które pomogły braciom uprawiać ducha posłuszeństwa. Przez porównywanie tej błogosławionej nadziei z naszą znikomością, oni dali nauki zmierzające do pokory. Gdy wskazywali, że Jezus przyjdzie jako Król i Pan, oni dali nauki zamierzone do wyrobienia cichości. Przez porównywanie nicości obecnych i bezwartościowych ziemskich rzeczy, z pełnymi treści obecnymi przywilejami służby i nadzieją chwały, oni dali nauki zmierzające do wyrobienia gorliwości Tym sposobem, gdy pozafiguralny Elijab wskazywał na różne zarysy poselstwa, o bliskości Wtórego Przyjścia, były one w jego ręku środkiem do ćwiczenia w sprawiedliwości, czyli, że były to nauki ważności pierwszorzędnej. Wiele pozafiguralnego wonnego kadzidła było w pozafiguralnej łyżce i ona rzeczywiście była ofiarowana przez pozafiguralnego Elijaba.
(56), i Nasze krótkie przestudiowanie ofiar pozafiguralnego Elijaba jest jeszcze jednym świadectwem, że właściwie zrozumieliśmy pozafigurę ofiar książąt Wieku Ewangelii; a jako takie, ono pokazuje nam jeszcze jeden rozdział w historii Kościoła, jak upodobało się naszemu Niebiańskiemu Ojcu dać to figuralnie w 4ks. Mojżeszowej. Zapewne, iż radujemy się w blasku księżycowym przyświecającym w tej symbolicznej nocy i dziękujemy Bogu za jeszcze jedno świadectwo więcej,
kol. 2
że Pismo Święte jest od Ducha Bożego Słowem natchnionym. Obyśmy mogli z tego badania nauczyć się oceniać proroctwa biblijne jako skarby duchowe i użyć tę błogosławioną nadzieję, jako środek do oczyszczenia nas od złego, a budowania nas w dobrem ku zbawieniu naszemu.
PYTANIA BEREAŃSKIE DO POWYŻSZEGO
(1) Czym się odznacza 4Moj. 7? Co tych dwunastu książąt reprezentuje ogólnie i szczegółowo? Co za fakt często powtarzany w tym rozdziale dowodzi akuratności określenia pozafigury? Co wnioskujemy z tego faktu i że oni nie byli z kapłaństwa?
(2) Jak możemy wytłumaczyć fakt, że pozafiguralni książęta, będąc utracjuszami koron jednak uczestniczą w ofierze za grzechy Pod jakimi tylko warunkami tacy są odróżnieni od pozafiguralnego Aarona? Jaka myśl jest dowiedziona i zdaje się być właściwą, z punktu zapatrywania na obraz Wieku Ewangelii, przez przyniesienie przez tych książąt ofiary za grzech? Dlaczego? Aż do jakiego czasu utracjusze koron byli częściami pozafiguralnego Aarona? Co od tego czasu nastąpiło? W łączności z jaką pracą? Jakie cztery konkluzje wyciągamy z tych zastanowień? W krótkości daj akuratną definicję dwunastu pozafiguralnych książąt.
(3) Daj kilka ilustracji tej myśli z figury i pozafigury. Wytłumacz, zgodnie z tą myślą, figurę i pozafigurę kłótni między Abrahamem i Lotem oraz ich pasterzami. Także kłótnię między pasterzami Izaaka i Filistyńskimi. Podaj myśli zgodne co do figury studni Daj kilka przykładów z historii Kościoła wyjaśniających tę pozafigurę. Dlaczego te figury odróżniają wiernych od tych drugich? Pod jakimi warunkami figury nie podają takiego odróżnienia? Daj przykład takiej figury.
(4) Odnośnie kogo powinniśmy zrobić niektóre poprawki? Jaka pomyłka była popełniona? Dlaczego ta poprawka jest potrzebna? Jak mamy myśleć o tych osobach co do ich stanowiska?
(5) Co podaliśmy w poprzedniej części tego artykułu? Co jest przedstawione w sposób ogólny przez rzeczy ofiarowane przez tych dwunastu książąt? Na co te ogólności przygotowują nas? Z jakich punktów zapatrywania badaliśmy pozafigury 4 ks. Moj., a z jakich nie badaliśmy?
(6) Jak zastosowaliśmy (T.P. 1927, str. 78, par. 24) 4Moj. 7:1? Jakie słowa były użyte na dowód tego zastosowania?. Jakie pytania nasuwają się przez to zastosowanie?