Teraźniejsza Prawda nr 264-265 – 1972 – str. 77
par. 60-63) wypełniwszy się pozafiguralnie przez zwolenników Towarzystwa Strażnicy (w ich postawie i działalności [1] wobec „Opozycji”, [2] wobec organizacji Towarzystwa jako „Przewodu” i [3] wobec kontrolujących przewodem) po rozdzieleniu się, a co zaczęło się 27 czerwca 1917 r. dowodzi, że przed tym czasem klasa Eliasza była skompletowana w swoich członkach.
(59) Pozafiguralne wypełnienie nieuznawania więcej Eliasza przez Elizeusza (zwolenników Towarzystwa) (2Król. 2:12; T.P. '35,96, par. 62-64; '33,35, par. 8-10) jest innym tego dowodem.
(60) Tak samo następne bezowocne szukanie synów prorockich (przedstawiających pewnych sympatyków Prawdy) za Eliaszem (2Król. 2:16-18) będąc wypełnione pozafiguralnie w ciągu trzech miesięcy od 7 października 1917 do 7 stycznia 1918 r. (T.P. '35,93, par. 63-64; '27,71, szp. 2; '33,20, szp. 2), dowodzi, że żęcie Małego Stadka było skończone przedtem.
(61) Bardzo znamienny podział społeczeństwa ludzkiego na dwie klasy – konserwatystów i radykałów – krótko po zakończeniu się I Fazy Wojny Światowej (T.P. '28,19, szp. 2, str. 20; '26,37, szp. 1) dowodzi, że uderzenia Jordanu tak przez pozafiguralnego Eliasza jak i przez pozafiguralnego Elizeusza skończyły się poprzednio, a zatem dowodzi to, że żęcie Małego Stadka już przedtem się skończyło.
(62) Wieloletnia działalność pozafiguralnego Jehu (pracy konserwatywnej) i Hazaela (pracy radykalnej – syndykalizmu) następująca w okresie po r. 1914 dowodzi, że znajdujemy się daleko poza czasem utracenia płaszcza przez pozafiguralnego Eliasza, ponieważ pozafiguralny Elizeusz posiadając płaszcz dopilnował ich pomazania (2Król. 8:9; T.P. '35,97, par. 85); dlatego znajdujemy się już wiele lat po skończeniu się żęcia Małego Stadka.
(63) Pozafiguralne ponowne ukazanie się Eliasza (które nastąpiło po jego tymczasowym zniknięciu) zaczęło się 18 lipca 1920 r. (T.P. '26,97, par. 2, str. 98, par. 9, str. 102, par. 18), a to znowu dowodzi, że żęcie Małego Stadka musiało skończyć się kilka lat przedtem.
(64) Świadectwo Piramidy, że pozafiguralny Elizeusz jako taki będzie objawiony oddzielnie od pozafiguralnego Eliasza 27 czerwca 1917 r. (T.P. '32,20, 21, szp. 2, par. 1, str. 22, szp. 1; '26,38, szp. 2; ’29, 42, szp. 1, par. 1) i że to wydarzenie wypełniło się w tym właśnie czasie, dowodzi, że żęcie Małego Stadka skończyło się przed tą datą.
(65) Świadectwo Piramidy, że ponowne ukazanie się pozafiguralnego Eliasza nastąpi 18 lipca 1920 r. (T.P. '26,102, szp. 1) i wypełnienie się tego wydarzenia w tym czasie, jest potwierdzającym dowodem, że żęcie Małego Stadka już poprzednio się skończyło.
(66) Kilka lat po tymczasowym zniknięciu Eliasza, napisał on list do króla Jorama Judzkiego (2Kron. 21:12-15). Wypełniło się to w pozafigurze w r. 1923, kilka lat po nastąpieniu rozłączenia się pozafiguralnego Eliasza i Elizeusza (T.P. '31,73, par. 32, 33), a to znowu dowodzi,
kol. 2
że żęcie Małego Stadka skończyło się kilka lat przedtem.
(67) Wniebowzięcie pozafiguralnego Eliasza skończyło się wiele lat później wśród warunków bezprawia i ogólnego zamieszania oraz wśród ludzi ,,chwiejących się i unoszących się każdym wiatrem nauki” (Efez. 4:14), w zaczynającym się stadium planowania wichru (rewolucji i anarchii – Jer. 25:29-33, szczególnie w. 32; 2Król. 2:1, 11). Dlatego żęcie Małego Stadka i inne pokrewne prace Żniwa wobec niego musiały się już dawno skończyć przed tym czasem.
(68) Jan Chrzciciel, który był figuralnie wypracowaniem figury Eliasza (B 283-293; T.P. '27,69, szp. 1), dał naganę podobną do nagany Eliasza (Łuk. 3:19); w pozafigurze zaczęło się to we wrześniu 1922 r. Ta spokrewniona nagana następująca kilka lat po rozłączeniu się pozafiguralnego Eliasza i pozafiguralnego Elizeusza jest dalszym dowodem, że żęcie Małego Stadka skończyło się kilka lat przedtem (T.P. '35,99, par. 96; '31,72, par. 26; '26,97, par. 3).
(69) Pozafiguralne obrazowe uwięzienie Jana Chrzciciela, które zaczęło się 3 sierpnia 1927 r. jest dalszym dowodem, że żęcie Małego Stadka już poprzednio się skończyło (T.P. '35,98, par. 89; '26,97, par. 3).
(70) Innym dowodem jest to, że pozafiguralne obrazowe ścięcie Jana Chrzciciela odbyło się (Mat. 14:10; P '51,115-119).
(71) Tak samo jego obrazowe pogrzebanie odbyło się i zostało oznajmione (Mat. 14:12; P '51,119).
„ON SŁUGA”, SKOŃCZONA OFIARA ZA GRZECH ITD.
(72) „On Sługa” osobiście miał pieczę nad całą czeladzią (Mat. 24:45-47; Łuk. 12:42-44). Dlatego wszyscy członkowie Małego Stadka byli zżęci i służyli pod jego osobistym kierownictwem przed 31 październikiem 1916 r., tzn. przed datą jego śmierci. Według oświadczenia Jezusa powyżej podanego jest oczywiście rzeczą niemożliwą, aby wprowadzić kogokolwiek do Małego Stadka od tego czasu.
(73) 3Moj. 16:20-23 pokazuje, że ostatnią ogólną zewnętrzną pracą Arcykapłana Świata z niektórymi jeszcze członkami po tej stronie zasłony, będzie czynność z Kozłem Azazela: wyznawanie grzechów Chrześcijaństwa nad nim, wyprowadzenie go do bramy, oddanie go w ręce obranego człowieka i oddanie go w ręce Azazela. Zgodnie z tym, zanim pierwsza z tych czynności – wyznawanie grzechów – mogła być ukończona, wszyscy członkowie Arcykapłana Świata musieli posiadać dosyć Prawdy, aby wziąć udział w tej czynności, ponieważ jako w części Jego ostatniej zewnętrznej pracy, wszyscy członkowie Arcykapłana mieli w niej brać udział. To wyznawanie grzechów, podobnie do pozafig. pierwszego uderzenia Jordanu, zaczęło się w jesieni 1914 r. (po wybuchnięciu Wojny Światowej) i skończyło się w jesieni 1916 r. Dlatego ostatni członek Kapłaństwa posiadał Prawdę – był zżęty – przed jesienią 1916 r. (co do szczegółów, zob. T.P. '31,19-31).