Teraźniejsza Prawda nr 264-265 – 1972 – str. 74
fakt, że żęcie Żniwa było w toku od r. 1874 do 1878.
40-LETNIE ŻĘCIE – NAUKĄ BIBLIJNĄ
Pod punktem (29) podaliśmy liczne dowody, które wykazują 40-letnie równoległe okresy Żniw, szczególnie co się tyczy ich początków w r. 29 i 1874. Wszystek lud w Prawdzie dawniej wierzył i to całkiem słusznie, że żęcie Żniwa Wieku Ewangelii zaczęło się w r. 1874 i że miało trwać 40 lat, ale obecnie wielu z ludu Prawdy zaprzecza iż żęcie wówczas zaczęło się, a jeszcze więcej zaprzecza temu, żeby ono miało w jakimkolwiek znaczeniu trwać tylko 40 lat twierdząc, że br. Russell tuż przed swoją śmiercią porzucił tę myśl jakoby była ona nauczana przez równoległości. Obecnie zauważymy jeden ustęp Pisma Św. odnoszący się do r. 69 po Chr., który wykazuje, że w równoległej dacie żęcie Małego Stadka skończyło się w jesieni 1914 r. a potem damy dowody z Biblii, rozumu i faktów, iż żęcie niezależnie od pokłosia trwało 40 lat, zaczynając się w jesieni 1874 r. i kończąc się w jesieni 1914 r.
(30) Ucieczka braci z Jerozolimy i Judei w r. 69 po Chr. widocznie jest znakiem zaznaczającym koniec Żniwa Żydowskiego (Łuk. 21:20-22). Były dwa oblężenia Jerozolimy: (1) z daleka, przez które Rzymianie zdobyli obszar około 30 mil do Jerozolimy ze wszystkich stron w jesieni 69 r. po Chr., a które pozostawiało dosyć luk dla chrześcijan, aby uciec do Pełła poza Jordan i (2) na wiosnę 70 r. po Chr. w małej odległości od miasta i to tak szczelne, iż uniemożliwiało jakąkolwiek ucieczkę. Kiedy pierwsze oblężenie nastąpiło w jesieni 69 r. po Chr., to bracia posłuszni naukom Pańskim uciekli z Jerozolimy i Judei. Ta więc ucieczka zaznaczyła koniec żęcia Żniwa Żydowskiego i nastąpiła ona przed rozpoczęciem się „zupełnego zniszczenia Państwa Żydowskiego” (B str. 245-277; Appendix, str. 383). Równoległość 40-letniego żęcia Żniwa Wieku Ewangelii, która zaczęła się w jesieni 1874 r., zgodnie z tym skończyła się w jesieni 1914 r., przed zaczęciem się niszczenia Chrześcijaństwa w walkach okopowych Wojny Światowej (Z 5632, szp. 2, par. 4 i 5).
(31) Dzień z przypowieści o Groszu, czyli okres 40 lat, jest potwierdzony przez fakty, iż był okresem żęcia od r. 1874 do 1914 (T.P. '34,19, par. 8, str. 26, par. 49 i 50; T.P. '38,53, szp. 2). Dlatego żęcie niezależnie od pokłosia skończyło się w jesieni 1914 r.
(32) 40 dni podróżowania Eliasza do góry Bożej (1Król. 19:5-8) po drugim przebudzeniu się i jedzeniu przedstawia 40 lat żęcia – jako odrębnego od pokłosia – dochodzące do czasu, w którym ostatni członek Kościoła został spłodzony z Ducha. W taki to sposób pozafiguralny Eliasz doszedł zupełnie w oznaczonym czasie, choć w sposób przypisany, do pozafiguralnej góry Bożej, czyli do Królestwa Bożego w jego zupełnym i ostatecznym członkostwie Nowego Stworzenia, które zostało osiągnięte 40 lat po jego drugim przebudzeniu się (w jesieni 1874 r.), tj. w jesieni 1914 r. Co do dalszych szczegółów,
kol. 2
zob. T.P. '31,21, par. 10; T.P. '31,69, szp. 1, par, 1; T.P. '38,54, szp. 2 u góry.
(33) 40 dni szpiegowania ziemi (4Moj. 13:1-25) przedstawia 40 lat od r. 1874 do 1914, w ciągu których wodzowie zatrzymujący korony w Prawdzie i poza Prawdą szukali swego dziedzictwa. Oni zostali zatrzymani w dalszym poszukiwaniu nowych rzeczy rychło po rozpoczęciu się Wojny, kiedy pierwsza praca oddziału tych wodzów w Prawdzie zaczęła się wyznawaniem grzechów nad Kozłem Azazela od 1914 do 1916 r. To więc dowodzi, że żęcie jako odrębne od pokłosia skończyło się w r. 1914.
(34) 40 dni leżenia Ezechiela na boku za Judę (Ezech. 4:6) symbolizuje obleganie przez 40 lat Protestantyzmu przez prawdziwy Kościół, tak jak 390 dni leżenia Ezechiela (Ezech. 4:4,5) na jego drugim boku za Izraela symbolizuje, że poprzednio prawdziwy Kościół oblegał Katolicyzm przez 390 lat. Te 40 dni („dzień za rok”) przedstawiają czas żęcia, w ciągu którego przez obleganie Protestantyzmu Pański lud w Prawdzie (Ezechiel) pozyskał z niego zżętych (a więc odrębnych od zebrania w pokłosiu) braci. To obleganie zaczęło się sprzeciwianiem Protestantyzmowi pierwszą prawdą Żniwa: Sposób Powrotu Naszego Pana, która to prawda stała się jasną bratu Russellowi w jesieni 1874 r. On więc natychmiast zaczął ją używać (jako części sierpa Żniwa) przeciwko doktrynie o Wtórym Przyjściu naszego Pana w ciele, którą nauczał Protestantyzm. To więc dowodzi, że te 40 lat oblegania, czyli żęcia, skończyły się w r. 1914.
(35) Poprzedni punkt obejmuje w sobie myśl, że br. Russell był pierwszym zżętym ziarnem pszenicy w Żniwie Ewangelii, a to stało się w jesieni 1874 r. To znowu dowodzi, że 40 lat żęcia skończyło się w r. 1914.
(36) Urąganie Goliata Izraelowi przez 40 dni (1Sam. 17:8-10, 16) przedstawia ewolucję w ciągu całego czasu żęcia Żniwa, chełpiącą się i rzucającą wyzwanie do walki ludowi Bożemu. Wojna Światowa jednak uczyniła koniec jej chełpliwości o postępie nowoczesnej cywilizacji jako stanowiącej istotny dowód o wiarogodności ewolucji, ponieważ Wojna ta dostarczyła br. Russellowi ostatniego skutecznego argumentu przeciwko ewolucji. Zatem 40 lat żęcia Żniwa skończyło się w r. 1914.
(37) Pierwszy pobyt 40 dni Mojżesza na górze (2Moj. 24:18) przedstawia pierwsze 40 lat obecności Chrystusa w Jego autorytecie królewskim, który otrzymał przed Jego Wtórym Przyjściem (Psalm 45:4-7; Łuk. 19:12, 15). Zejście Mojżesza z góry przy końcu 40 dni przedstawia rozpoczęcie przez Chrystusa wojny okopowej jako początku gniewu, aby osłabić Chrześcijaństwo w celu jego zupełnego zniszczenia. Żęcie jednak (jako odrębne od pokłosia) miało się skończyć zanim rozpoczął się gniew. Przeto przed 21 września 1914 r., kiedy rozpoczęła się wojna okopowa, to żęcie było już skończone. (Co do więcej szczegółów o podwójnym pobycie Mojżesza na górze, zob. C, Appendix, str. 383; T.P. '59,177, par. 17; P '71,30).