Teraźniejsza Prawda nr 264-265 – 1972 – str. 71
(19) Objawienie „onego złego sługi”, którego działalność jako takiego nastąpiła natychmiast po skończeniu się pracy „wiernego i roztropnego sługi” (Mat. 24:45-47, 48-51; zob. D, Appendix, str. 658-674; P ’45, 24-29; ’70, 68-73; T.P. ’26, 6-12), jest innym dowodem, że żęcie Małego Stadka już poprzednio się skończyło.
WALKI GEDEONA, PRZYPOWIEŚĆ O GROSZU ITD.
(20) Pierwsza Walka pozafiguralnego Gedeona, która nastąpiła po zupełnym wyborze i spłodzeniu z Ducha Jego pozafiguralnych 300 mężów (ostatnich członków Małego Stadka – Z 4083, 5607) i po wydaleniu ostatniego członka z Małego Stadka do Wielkiego Grona z powodu jego niepomyślnej próby (Sędz. 7:6, 7), rozpoczęła się w r. 1914, przy końcu siedmiu pozafiguralnych lat (Sędz. 6:1), czyli przy końcu Czasów Pogan, a skończyła się ona na jesień 1916 r. (T.P. '47,34). Wynika z tego, że całe Małe Stadko było spłodzone z Ducha do jesieni 1914 r., a przed jesienią 1916 r. otrzymało dosyć Prawdy, aby być zżęte i uzdolnione do wzięcia udziału w Pierwszej Walce pozafiguralnego Gedeona, która skończyła się w jesieni 1916 r.
(21) Trzy grupy pozafiguralnych Lewitów jako takie, przedstawione przez mężów z pokoleń Neftalim, Aser i Manases, weszły w walkę z pozafiguralnymi Madianitami – z pewnymi błądzicielami (Sędz. 7:23; T.P. '47,50, 51, szp. 1), więc całe Małe Stadko musiało być już poprzednio zżęte; ponieważ wszyscy z niego mieli udział w pierwszej walce Gedeona, zanim trzy grupy Wielkiego Grona jako takie mogły wejść w ich bratnią walkę.
(22) Objawienie Młodocianych Godnych jako oddzielnej i odrębnej klasy już na początku 1917 r. (pozafiguralni mężowie efraimscy; Sędz. 7:24-8:3; T.P. '47,51-53) dowodzi, że przed tym czasem żęcie i pokłosie Małego Stadka skończyło się; ponieważ Młodociani Godni nie mogliby być poznani jako oddzielna i odrębna klasa, gdyby Małe Stadko było nadal żęte.
(23) Wtóra Pozafiguralna Walka Gedeona (Sędz. 8:4-26), która rozpoczęła się w 1920 r., jest innym dowodem, że żęcie Małego Stadka zostało skończone przed tym czasem; ponieważ wszyscy z Małego Stadka mieli udział w Pierwszej Walce Gedeona.
(24) To, że czynność z oddziałem Kozła Azazela w Kościele Nominalnym odbywała się podczas Wtórej Walki Gedeona i że potem zaczęła się czynność Najwyższego Kapłana z oddziałem Kozła Azazela w Prawdzie dowodzi, iż żęcie musiało się skończyć przedtem.
(25) To, że pozafiguralni Meraryci i Gersonici (4Moj. 7:1-8; T.P. ’27, 78, par. 24; E. tom 7,47, 48) otrzymali sześć symbolicznych wozów (organizacji – E. tom 7, 137 u góry), które zaczęto rozdawać w 1917 r., dowodzi, że pozafiguralny Przybytek (Małe Stadko) musiał być poprzednio ukończony i pomazany (4Moj. 7:1).
(26) Objawienie pozafiguralnych Lewitów w ośmiu grupach pod złym kierownictwem dowodzi o skończeniu się żęcia; ponieważ Małe Stadko
kol. 2
musiało być uzupełnione, zanim te grupy mogły być objawione przez swój rewolucjonizm stojący w opozycji do Małego Stadka. (Gerson miał dwóch synów, Kaat czterech, a Merary dwóch; w ten sposób było osiem grup lewickich – 4Moj. 3:17-20).
(27) W C, str. 245 br. Russell pokazuje, że „grosz” z przypowieści o Groszu (Mat. 20:1-16) przedstawia „zaszczyty Królestwa”; ale w czerwcu 1914 r. (zob. Z 5473, szp. 1 u dołu) odnosi się on do szemrania, które nastąpiło po otrzymaniu Grosza i zapytuje: „Jak więc możemy stosować tę przypowieść logicznie w zgodzie z naukami innych ustępów Pisma Św. odnoszących się do nagrody klasy królestwa?” I na to odpowiada: „Możemy myśleć o tej przypowieści tylko w jeden sposób, tj. stosując ją zupełnie do doświadczeń klasy królestwa w jej obecnym życiu, szczególnie do tych, którzy będą żyć przy końcu Wieku Ewangelii”. W tak zrozumianej przypowieści Grosz okazuje się być specjalnym zarysem „stokrotności” otrzymanej w tym życiu (Mar. 10:29,30). Pierwszym rozdaniem Grosza z rąk „onego Sługi” sprawcy przypowieści (Mat. 20:8, 9 – zob. T.P. '34,18-28; 27, 76, par. 16), było udzielenie specjalnego zaszczytu Królestwa wszystkim świętym – zaszczyt brania udziału w szczególnej służbie od jesieni 1914 r. do jesieni 1916 r. Ten specjalny zaszczyt jest również zobrazowany w użyciu przez wszystkich świętych symbolicznego miecza po obu stronach ostrego w wykonywaniu sądu, w ich braniu udziału w pozafiguralnej Pierwszej Walce Gedeona, w ich wyznawaniu grzechów Chrześcijaństwa nad Kozłem Azazela i w ich braniu udziału w pozafiguralnym Pierwszym Uderzeniu Jordanu.
Nie powinniśmy ,,mieszać wszystkie te figury” (C 217), ale powinniśmy uznać, że różne figury są często użyte celem pokazania tej samej rzeczy z różnych punktów widzenia. Jezus więc zilustrował Królestwo różnymi figurami (Mat. 13:3, 24, 31, 33, 44, 45, 47) i użył On dobrego nasienia, dobrych ryb, pszenicy, owiec, światła, soli, żołnierzy, dziewic, gałęzi, kamieni, klejnotów itd. celem przedstawienia członków Swego Ciała – „kościoła ciała swego” (Jan 2:21). Podobnie Słowo Boże przedstawia różne typy, pokazujące z różnych punktów widzenia specjalną pracę Małego Stadka, która miała miejsce od jesieni 1914 r. do jesieni 1916 r. Przypowieść o Groszu jest jednym z nich i ona również dowodzi, że żęcie Małego Stadka skończyło się przed jesienią 1916 r., ponieważ żęcie musiało poprzedzić rozdanie Małemu Stadku Grosza, czyli jego przywileju zaangażowania się w tą specjalną pracę.
(28) „Wieczór” z przypowieści o Groszu zakończył 40-letni dzień żęcia, ponieważ z nastaniem ,,wieczora” sprawca („on Sługa”) zaczął rozdawać Grosz żeńcom jako zapłatę za ukończony dzień pracy. Grosz ten jednak był specjalnym zaszczytem Królestwa, odpowiadającym np. przywilejowi uderzenia Jordanu, które zaczęło się 20 września 1914 r. (T.P. '32,28, par. 8; E. tom 6, 42). Dlatego żęcie (jako odrębne od pokłosia) skończyło się przed 20 września 1914 r.