Teraźniejsza Prawda nr 264-265 – 1972 – str. 69
końca (Żniwa – Mat. 13:39) drugiego z dwu Wieków – Wieku Ewangelii (1Kor. 10:11). Wynika więc z tego, że żęcie Żniwa musiało się skończyć przed jesienią 1916 r., kiedy szóste przesiewanie się zaczęło. To szóste przesiewanie zostało spowodowane przez posługiwanie się szóstą bronią ku zabijaniu czyli rewolucjonizmem (Ezech. 9:2; Psalm. 107:11) – szczególnie był to rewolucjonizm występujący przeciwko naukom i zarządzeniom danym przez „onego Sługę”. W tym szóstym przesiewaniu (Mal. 3:3, drugie zdanie) utratnicy koron (wszyscy z nich utracili swoje korony do jesieni 1914 r.) zostali objawieni jako tacy. Chociaż bracia w r. 1914 nie znali, to jednak Bóg niewątpliwie znał każdego przyszłego członka Małego Stadka, który okaże się wiernym (Dz. 15:18) i On wiedział, że wszyscy ci, którym korony ostatecznie zostały przyznane do jesieni 1914 r. zwyciężą, a zatem nie będą żadne korony ponownie przyznawane innym po tym czasie.
(7) Jako wódz klasy (klasy „my” z Obj. 7:3) przedstawionej przez męża z kałamarzem pisarskim (Ezech. 9:2-5, 11), „on Sługa” w scenie z togą 30 października 1916 r. (Z 6005) rozpoczął – być może nieświadomie – dawać sprawozdanie tego symbolicznego męża, mianowicie, że jego praca została skończona („Uczyniłem tak, jakoś mi rozkazał” w. 11, tzn. położyłem symboliczny atrament – Prawdę na czołach wszystkich, którzy wzdychali i narzekali nad wszystkimi obrzydliwościami popełnionymi w nominalnym Chrześcijaństwie). W ten sposób przynajmniej przez pantominę br. Russell, który znacząco poprosił nie o prześcieradło lub o koc, ale o „togę”, zdał swoje sprawozdanie, że całe Małe Stadko zostało oznaczone lub popieczętowane na czołach. Dlatego żęcie i pokłosie 144000 członków Kościoła skończyło się przed 30 październikiem 1916 r. Nie należy to uważać za rzecz dziwną, że uzupełnienie tego oznaczania na czołach Małego Stadka i początek sprawozdania o jego uzupełnieniu było wypełnione w Boskim właściwym czasie, przed śmiercią br. Russella (Mat. 5:18; 24:35).
(8) U Ezech. 44:1, 2, brama świątnicy zewnętrznej (odpowiadająca Pierwszej Zasłonie w Przybytku) przedstawia rzeczywiste usprawiedliwienie w wypadku Jezusa, a w wypadku wszystkich innych, którzy poświęcili się w ciągu Wieku Ewangelii pod wezwaniem Wysokiego Powołania ożywione usprawiedliwienie z wiary. Ożywionego usprawiedliwienia doznali tylko ci, którzy mieli być natychmiast spłodzeni z Ducha (Z 4901, 5208). Niejednokrotnie (Ezech. 40:6; 42:15; 43:1) „on Sługa” (mąż z laską do mierzenia) zbadał (wymierzył) przedmiot rzeczywistego usprawiedliwienia Jezusa i ożywionego usprawiedliwienia Kościoła (bramę wejścia do stanu spłodzenia z Ducha) ale obecnie po raz ostatni (Ezech. 44:1,2 poza którym nie ma już więcej wzmianki o tej bramie) zwraca on uwagę ludu Pańskiego (Ezechiela) na przedmiot ożywionego usprawiedliwienia i całkiem jasno odróżnia go od tymczasowego usprawiedliwienia. Ostatni raz, gdy on ponownie poruszył ten przedmiot (przywiódł mię zaś
kol. 2
drogą ku bramie świątnicy zewnętrznej), było to na początku 1916 r. aż do czasu tuż przed jego śmiercią (zob. F, Przedmowę, str. I, III). Przez słowa „a ta była zamkniona” Bóg zwraca szczególną uwagę na fakt, że ostateczny koniec ożywionego usprawiedliwienia i wskutek tego spłodzenia z Ducha dla celów Wysokiego Powołania już nastąpił. Dlatego jakiś czas przed początkiem 1916 r. brama wejścia do Wysokiego Powołania została na zawsze zamknięta.
Jak zauważono w par. 1, Bóg nie pozostawia Swoich „synów światłości” w ciemności. Jako Ten, „który odkrywa tajemnice” (Dan. 2:47) Bóg z zadowoleniem uczy Prawdy, gdy ona staje się na czasie, Swoje poświęcone dzieci, które Go czczą i Mu ufają, a nie spolegają na swoim wyrozumieniu (Psalm 32:8; Przyp.3:5,6; Izaj. 54:13). Bóg więc wyjaśnia, dlaczego ta brama wejścia do Wysokiego Powołania została już zamknięta i to przed początkiem 1916 r.: „Ta brama zamkniona będzie, nie będzie otworzona [pomimo rozpaczliwych wysiłków ze strony niektórych, aby ją utrzymać otwartą], a żaden [dotąd] nie wnijdzie przez nią [dlaczego?]; bo Pan, Bóg Izraelski [w skompletowanym Chrystusie, Głowie i Ciele], przeszedł przez nią, przetoż będzie zamkniona” (Ezech. 44:2).
OBJ. 6:9-11; JER. 8:20 ITD.
(9) Według Obj. 6:9-11 wszyscy z Małego Stadka mieli być „pobici”, „zabici” pod ołtarzem, tzn. poświęceni pod Chrystusem ich Głową, jako pozafiguralny Kozioł Pański, jako druga Ofiara za grzech (3Moj. 16:15; T 68-76). To obejmuje nie tylko tych w taki sposób „pobitych” przed otwarciem piątej pieczęci i gdy ona została otwarta (począwszy od r. 1309), ale również „ich współsług, a [nawet] ich braci”, którzy będą „pobici” (tzn. poświęceni) potem, w pozostałym okresie przed nastąpieniem na Chrześcijaństwo pomsty – zniszczenia – począwszy od jesieni 1914 r. Pomsta ta nie może odnosić się do odrzucenia Babilonu na początku czasu żęcia Żniwa, w 1878 r. Ona odnosi się do zniszczenia Babilonu w Dniu Pomsty. Zniszczenie to zaczęło się 21 września 1914 r. wojną w okopach (Z 5632, par. 9,10; T.P. '28,19, szp. 2 u góry). Dlatego przed tą datą wszyscy z klasy Chrystusowej byli poświęceni na śmierć i spłodzeni z Ducha; ich człowieczeństwo było zabite, pobite, tzn. ofiarowane na ofiarę (por. Psalm 50:5; Rzym. 6:11; 12:1).
(10) Ostatni członek Arcykapłana Świata został spłodzony z Ducha natychmiast po przypisaniu mu zasługi Chrystusowej (3Moj. 16:16-19; T.P. '31,21; Z 4901, 5208, par. 4), a to poprzedzało czynność z Kozłem Azazela, która rozpoczęła się 20 września 1914 r. (T.P. '32,28, par. 8; E. tom 6, 142), a więc spłodzenie z Ducha musiało skończyć się przed 20 września 1914 r.
(11) Ostatni więc członek Nowego Stworzenia, który stracił swoją koronę, oczywiście stracił ją przed spłodzeniem z Ducha ostatniego członka. Dowodzi to również, że spłodzenie z Ducha musiało zakończyć się przed 20 września 1914 r.,