Teraźniejsza Prawda nr 261-262 – 1972 – str. 45
– dając nam więcej światła księżyca, przyświecającego teraz w nocy ucisku (Ps. 121:6 ). Dziękujemy, wielbimy i chwalimy Ojca Światłości, od którego pochodzi każdy dobry i doskonały dar.
(22) Zanim postąpimy dalej z naszym badaniem tego rozdziału pragniemy powtórzyć w streszczeniu to, co poprzednio badaliśmy w roz. 1-6 i w roz. 26 ufając, iż dopomoże to nam do zauważenia pozafiguralnego znaczenia tej księgi, a tym sposobem lepiej rozpoznamy jak ogólne zarysy ludu Bożego na Wiek Ewangelii są figurowano w ogólnych zarysach 4Moj. Najpierw powtórzymy w krótkości nasze poprzednie badanie z 4Moj. 1:1-17. Wiersze te przedstawiają figuralne narzędzia Pańskie, jakie Pan używał do oznaczenia, określenia, ograniczenia itd., tych dwunastu denominacji chrześcijaństwa. Następnie w wierszach 18-46 jest figuralnie podane oznaczenie, określenie, ograniczenie itd., tych denominacji. Zaś w wierszach 47-54 są wykazani tymczasowo usprawiedliwieni z wiary znajdujący się w tych denominacjach i figuralnie określeni jako odrębni od tych denominacji w pozafiguralnym obozie. Roz. 2 określa denominacje figuralnie z punktu zapatrywania na: (1) Ich główną myśl wyznaniową odnoszącą się do przymiotów Bożych (ci na pozafiguralnym wschodzie ześrodkowali swoją myśl na Mocy Bożej, ci na pozafiguralnym południu na Jego Mądrości, ci na pozafiguralnym zachodzie na Jego Sprawiedliwości, zaś ci na pozafiguralnej północy na Jego Miłości) i (2) czas i logiczny porządek ich rozwoju, na tyle na ile to się zgadza z zasadniczą mysią wyznaniową tych czterech grup. Tym sposobem te dwa rozdziały podają figuralnie rozwój kościoła nominalnego w dwunastu denominacjach jako odrębnego od Kościoła prawdziwego, gdy zaś 4Moj. 26 podaje figuralnie główne subdywizje, a w niektórych razach główne podziały subdywizji tych dwunastu denominacji.
(23) 4Moj. 3:1-4 figuralnie przedstawia Kościół prawdziwy, natomiast wiersze od 3:5 – 4:49 figuralnie przedstawiają Lewitów Wieku Ewangelii w trzech grupach i ośmiu subdywizjach oraz ich usługi, jako też pokrewieństwo Kapłanów do tych usług. Tak więc te cztery rozdziały przedstawiają Kościół prawdziwy i kościoły nominalne podczas Wieku Ewangelii i ich pokrewieństwo na tyle, na ile jest zgodne z przyzwoleniem Bożym. 4Moj. 5:1-10 przedstawia trzy klasy grzeszników Wieku Ewangelii: Wielkie Grono, klasę Wtórej Śmierci i nominalnych chrześcijan; gdy zaś wiersze 11-31 przedstawiają pokrewieństwo Chrystusa do prawdziwego Kościoła i do kościołów nominalnych z punktu widzenia ich pokrewieństwa do symbolicznej czystości. Tym więc sposobem rozdział ten przedstawia niektóre dalsze pokrewieństwa zachodzące między Kościołem prawdziwym i nominalnym, oprócz tych, które są przedstawione w pierwszych czterech rozdziałach tej księgi, podając figuralnie powód różnic zachodzących między nimi. Rozdział 6 figuralnie przedstawia nauczycieli
kol. 2
Kościoła, szczególnie Apostołów i tych z drugorzędnych proroków, którzy byli użyci jako Pańskie specjalne oko, usta i ręka. Potem roz. 7 przedstawia w figuralny sposób dobroć służby wodzów Wielkiego Grona podczas Wieku Ewangelii, która okazała się pomocna tak Lewitom (w. 1-9) jak i Kapłanom, (w. 10-89). Wszystkie te zarysy przedstawiają – lecz bardziej szczegółowo – pewne rzeczy nadmienione w księdze Objawienia, a specjalnie w rozdziałach 1-3, 7 i 17. W ten sposób organizacja Izraela, jego podziały i czynności są figurą na odnośne wydarzenia, które miały miejsce w Wieku Ewangelii. Po tym krótkim powtórzeniu rzeczy, już poprzednio dość szczegółowo omówionych w tym piśmie, przystąpimy teraz do omawiania dalszych zarysów z 4Moj. roz. 7 począwszy od w. 10 pamiętając, że cały ten rozdział w sposób figuralny traktuje o dobrej służbie dokonywanej w Wieku Ewangelii przez wodzów utracjuszy koron: (1) o dobrej służbie dla Lewitów (w. 1-9) i (2) o dobrej służbie dla Kapłanów (w. 10-89).
(24) W. 10: Ołtarzem tego wiersza jest ołtarz złoty, ponieważ naczynia ofiarowane przez książąt były ze złota i srebra, natomiast gdyby mowa była o ołtarzu miedzianym, naczynia byłyby z miedzi. (Wyrażenie „przed ołtarzem”, którym kończy się w. 10, powinno być „dla [tzn. na korzyść] ołtarza”. Hebrajskie słowo liphne, tutaj przetłumaczone przed często znaczy dla w sensie na korzyść (Ps. 116:14). Nasze zwrócenie uwagi na to tłumaczenie jest konieczne, ponieważ książęta nie wchodzili do Świątnicy przed złoty ołtarz. Ołtarz, rozumie się, jest z Boskiego punktu zapatrywania figurą na Chrystusa i na Nowe Stworzenia, w Jego zdolności pocieszania, zachęcania, poprawiania i ostrzegania Kapłaństwa w czasie składania z siebie ofiary. Pomazanie złotego ołtarza byłoby figurą na wykwalifikowanie Chrystusa w potrzebne do tej pracy zdolności i łaski. To pomazanie stało się w Wieku Ewangelii – ,,w dzień” – a szczególnie po każdym okresie podczas Wieku Ewangelii, w którym wodzowie Małego Stadka dali impulsy ruchom, zamienionym później przez wodzów utracjuszy koron na sekty. Tak więc w każdym przypadku było to jakiś czas po rozpoczęciu się każdego ruchu, co oznacza, że nastąpiło to podczas pomazania pozafiguralnego ołtarza; ponieważ Chrystus otrzymuje Swoje pomazanie stopniowo przez wierność w ofiarowaniu i pomaganiu współofiarnikom. W każdym komplecie reprezentanci Małego Stadka byli tak pomazani; pomazanie nastąpiło po pewnym czasie, gdy ta część Kościoła rozpoczęła odpowiedni ruch, który później został zamieniony w sektę przez wodzów utracjuszy koron. Na przykład, gdy Zwingli a nieco później jego współpracownicy, Oecolampadius, Haller itd., zaczęli ruch Małego Stadka odnośnie Wieczerzy Pańskiej będący ich symboliczną służbą i przez Słowo oraz Pańską opatrzność otrzymali swoje pomazanie jako naonczas stojący ołtarz, Bullinger, Kalwin, Beza, Knox i inni, ofiarowali te pozafiguralne naczynia itd., jako książęta (wodzowie)