Teraźniejsza Prawda nr 261-262 – 1972 – str. 37
które przedstawiają duchową fazę Tysiącletniego Królestwa, lecz na wschodniej stronie doliny Tyropeon z Bezetą i Morią, które przedstawiają ziemską fazę Tysiącletniego Królestwa! Podobnie do Bezety, Ofel przedstawia podrzędną ziemską władzę w Królestwie, jedną z ,,hołdowniczych władz pod głównym rządem”, która ,,także będzie narzędziem błogosławienia i pokoju” przez sprawiedliwość (Z 1415, par. 4; por. Bereański Komentarz na Psalm 72:3).
(24) W tym związku Poświęceni Obozowcy Epifanii, przedstawieni przez pagórek Ofel, są jasno wyróżnieni jako wyższa klasa od reszty Niby – Wybrańców i nie wybranych, którzy są przedstawieni w częściach doliny jerozolimskiej. Brat Johnson wykazuje to, np. w E. tomie 16, 283 (por. T.P. '30,55, par. 3), gdzie czytamy: ,,Doliny tego miasta reprezentują poddanych tegoż Królestwa – restytucyjną klasę”. Zauważmy także oświadczenie w E. tomie 12,526: ,,Dolina pomiędzy [oczywiście, że odnosi się on do doliny Tyropeon, która rozdziela pagórek Ofel od Góry Syjon] przedstawia klasę restytucyjną: wyższe części [doliny] przedstawiają niby – wybrańców, wierzących Żydów i wiernych usprawiedliwionych z wiary, a niższe części przedstawiają, niewiernych Żydów i pogan w tym życiu”.
(25) Nauczyliśmy się z Joela 2:28 (zob. np. T.P. '60,50-56), że ,,A potem” (tzn. po Wieku Ewangelii i jego Żniwie, opisanym w poprzednich wierszach) Bóg, po zapieczętowaniu Nowego Przymierza względem Siebie, wyleje Swego Ducha „na [dla] wszelkie ciało”, ,,a synowie wasi [mocniejsi restytucjoniści, tj. Niby – Wybrańcy] i córki wasze [słabsi restytucjoniści, tj. nie wybrani] będą prorokować [publicznie wykładać Prawdę; starcom waszym [Starożytnym Godnym] sny się śnić będą [otrzymają objawienie głębszych Prawd], a młodzieńcy wasi [Młodociani Godni] widzenia widzieć będą [otrzymają objawienie łatwiejszych Prawd]”.
(26) Przez takie ,,prorokowanie” i w inny sposób Niby – Wybrańcy, ,,najniższego rzędu nasienie Abrahamowe sprzed Tysiąclecia”, „jako specjalni pomocnicy Starożytnych Godnych i Młodocianych Godnych” „będą specjalnie użyci ponad resztę z klasy restytucyjnej dla błogosławienia wszystkich rodzajów, narodów i rodzin ziemi według Przymierza” (T.P. '49,39, par. 17). Najwyższą klasą wśród nich będą Poświęceni Obozowcy Epifanii, którzy jako poświęceni w czasie przewagi grzechu będą przez wierność Bogu rozwinięci na podobieństwo Chrystusowe więcej niż reszta Niby-Wybrańców. Jak już zaznaczono powyżej, oni są przedstawieni przez jeden z trzech ,,małych pagórków”, które przyniosą ludowi pokój [shalom, pomyślność] przez sprawiedliwość” (Psalm 72:3).
„SYNOWIE SŁUG SALOMONOWYCH”
(27) Dotychczas omawialiśmy figurę i pozafigurę trzech klas spośród tych, którzy powrócili z Babilonu, tj. kapłanów, Lewitów i Netynejczyków. Złączona zaś klasa jest nazwana „synami sług Salomona”. W spisie ludności oni są połączeni z Netynejczykami (Ezdr. 2:55-58;
kol. 2
Neh. 7:57-60; 11:3); w ten więc sposób jest zaznaczone, że oni również nie byli izraelskiego pochodzenia. Byli oni widocznie sługami pańszczyznowymi, potomkami różnych pokoleń Chananejczyków (1Król. 9:20-22; 2Kron. 8:7-9). Tacy słudzy pańszczyznowi mogli być użyci w ostatnich czasach Dawida w przygotowaniu kamienia dla świątyni Salomonowej (1Kron. 22:2), a za czasu Salomona i potem w przygotowaniu różnych budynków, w budowaniu i naprawianiu ich. Jednak ich przodkowie powinni być odróżnieni od pracowników izraelskich, którzy byli użyci w budowaniu świątyni (1Król. 5:13-18) i od innych „sług Salomonowych”, którzy widocznie byli Izraelitami (1Król. 9:27; 2Kron. 8:18). „Synowie sług Salomonowych” po wygnaniu, którzy powrócili z Babilonu (bardzo prawdopodobnie mimo woli z ich panami), nie są wymienieni z kapłanami, Lewitami, Netynejczykami i innymi, którzy „umiejętnie i rozumnie” odłączyli się od ludzi tych ziem do zakonu Bożego, a którzy przyłączyli się do ich braci, szlachty i którzy weszli w specjalne uroczyste przymierze, że będą postępować według wszystkich przykazań Bożych (Neh. 10:28, 29).
(28) Kapłani, Lewici i Netynejczycy po wygnaniu w figurze i pozafigurze byli sympatycznymi, chętnymi i dobrowolnymi sługami. Ale „synowie sług Salomonowych” wśród tych, którzy opuścili Babilon, zdają się przedstawiać tych, którzy opuszczają symboliczny Babilon, którzy przychodzą do sfery ludu Bożego w Paruzji i Epifanii i którzy co najmniej pomagają w pewnej mierze sługom Bożym w ich służbie w pozafiguralnej świątyni, ale którzy służą niesympatycznie, często mniej lub więcej niechętnie, często z pobudek handlowych, rodzinnych i innych samolubnych pobudek, i często czynią to nieświadomie. Wielu z nich nie tylko opuściło Babilon, ale porzuciło wszelkie wyznanie Chrześcijaństwa i stali się oni ateistami, niewierzącymi, sceptykami lub wierzącymi w pogańskie religie. Ich więc stanowisko jest przedstawione poza Obozem. Inni wśród nich opuścili Babilon i chociaż nie są naprawdę wierzącymi w Jezusa jako Zbawiciela, to jednak nadal są wyznającymi chrześcijanami i wobec tego są w Obozie.
(29) Wśród tych, którzy opuścili Babilon i którzy weszli w uroczyste przymierze, byli śpiewacy i odźwierni (Ezdr. 2:41, 42, 70; 7:7, 24; 10:24; Neh. 10:28, 29 itd.). Ci śpiewacy przedstawiają nauczycieli Słowa Bożego, włączając przewodniczących badań bereańskich; natomiast odźwierni przedstawiają tych, którzy pracują na zewnątrz względem osób mających posłuch i którzy starają się te osoby pozyskać do ludu Bożego i do Prawdy lub tylko do Prawdy. Oni są ewangelistami, kolporterami, pracownikami pasterskimi, ochotnikami, pracownikami względem osób dotkniętych żałobą itd. Izraelici w ogólności, którzy opuścili Babilon, „lud Izraelski” (Ezdr. 2:2-35, itd.) i którzy mieli miejsce zamieszkania w miastach poza miastami kapłanów. Lewitów i Netynejczyków, zdają się przedstawiać Obozowców w ogólności, którzy opuścili Babilon jako odrębny