Teraźniejsza Prawda nr 261-262 – 1972 – str. 36
Zgodnie z tym pagórek ten w okresie po roku 1954 przedstawia dla Poświęconych Obozowców Epifanii ich specjalną sferę przebywania z Bogiem i pomagania odpowiednim pozafiguralnym Lewitom po roku 1954 – członkom Wielkiego Grona i Młodocianym Godnym – w związku z ich służbą w świątyni epifanicznej. Ci Obozowcy szczególnie pomagają im w przygotowaniu Lewitów na Dziedzińcu Epifanicznym do zajęcia ich miejsc w Królestwie i w budowie Obozu Epifanicznego spośród Żydów i pogan. Co za błogosławione przywileje i sposobności dał Bóg tej klasie!
(19) Punkt widzenia pagórka Ofel zaznaczony w poprzednim paragrafie, (a) jako wybitne miejsce zamieszkania Netynejczyków po wygnaniu i jego pozafiguralne znaczenie różni się od punktu widzenia pagórka Ofel – chociaż ściśle z nim spokrewnionego – (b) jako części topograficznej Ziemi Świętej i jego symbolicznego znaczenia, który to punkt widzenia przedstawia klasę Poświęconych Obozowców Epifanii jako całość, a nie tylko tych spośród nich, którzy opuszczają Babilon i służą jako wybitni członkowie wśród pozafiguralnych Netynejczyków po roku 1954. Z powodu tego ścisłego pokrewieństwa pomiędzy tymi dwoma punktami widzenia, załączamy tutaj niektóre myśli na punkt widzenia (b). W artykule pt. „Psalm 121” (P ’70, 87-91), zwróciliśmy uwagę na Psalm 72:3; 121:1, 2 i na pięć wyniosłości Jerozolimy oraz na ich symboliczne znaczenie w następujący sposób: Góra Syjon – Małe Stadko; góra Moria – Starożytnych Godnych; pagórek Akra – Wielkie Grono; pagórek Bezeta – Młodocianych Godnych; a pagórek Ofel – Poświęconych Obozowców Epifanii. Jak znamiennym jest to, że Netynejczycy po wygnaniu, przedstawiający w okresie po roku 1954 szczególnie Poświęconych Obozowców Epifanii, mieli mieć Ofel blisko świątyni, jako swoją specjalną sferę przebywania z Bogiem i służeniu Mu! Wiele map Jerozolimy, takich jak ta, która jest załączona w ang. artykule, pokazują nie tylko cztery wzniesienia miasta, ale również pagórek Ofel na południe od góry Moria. Jest też o nim mowa w 2Kron. 27:3; 33:14 (por. przykład ARV). Józefus (lub Józef) odnosi się do tego wzgórza jako do „pewnego miejsca”, do „miejsca nazwanego Ofla” (Wojny, Księga II, 17, 9; V, 6, 1).
(20) Biblijna Encyklopedia Mc Clintocka i Stronga pod słowem „Ofel” opisuje go jak następuje: „Obronne miejsce lub dzielnica miasta Jerozolimy w pobliżu murów (2Kron. 27:3; 33:4), na wschodniej stronie … Dr Robinson opisuje go jako grzbiet rozciągający się na południe od Moria do Syloe pomiędzy głęboką doliną Jozafata na wschód, a stromą ale płytką doliną Tyropeon na zachód. Szczyt tego grzbietu jest płaski opadający raptownie ku południu czasami odnogami skał, a ziemia jest teraz uprawiana i zasadzona oliwkami i innymi drzewami owocowymi. Ten szczyt (albo grzbiet) pagórka jest znacznie niżej poziomu góry Moria; jego długość wynosi 1550 stóp (około 0,5 kilometra), a jego szerokość w środkowej części
kol. 2
od brzegu do brzegu wynosi 290 stóp (około 100 metrów). Wykopaliska angielskich inżynierów wykazują, że pagórek Ofel był na początku odłączony od góry Moria przez znaczne wyżłobienie”.
(21) W Zondervan Obrazowym Atlasie Biblijnym, wydanym przez E. M. Blaiklock, str. 347 czytamy: „Jerozolima składa się z kompleksu pięciu dawniej ostro zaznaczonych wzgórz, wyrzeźbionych z twardego (Cenomanian) kamienia wapiennego o nierównej powierzchni pół mili kwadratowej … Środek tego kwadratu był kiedyś rozdzielony przez wąwóz biegnący z północy na południe i nazwany w czasie Nowego Testamentu Tyropeon … Na wschód od tego wąwozu położone są trzy pagórki. Najbardziej na południe wysunięte wzgórze [Ofel] jest najmniejsze, a jego wierzchołek wznosi się tylko na 2200 stóp (czyli około 655 m) [około 350 stóp mniejszy od góry Syjon]; ale jego ostra pochyłość i wąski charakter wierzchołka prawie zredukowanego na północy, czynił go częścią z całości zupełnie łatwą do obrony”.
(22) Biblijna Encyklopedia i Biblijny Słownik wydany przez Fallows, str. 928, pod słowem „Jerozolima” podaje: „Powierzchnia wzniesionego cypla, na którym stoi miasto, pochyla się nieco stromo ku wschodowi, kończąc się na brzegu doliny Jozafata. Od północnej części, blisko obecnej Bramy Damasceńskiej, zagłębienie lub nizina biegnie w południowym kierunku, mając na zachodzie starożytne pagórki Akra i Syjon, a na wschodzie niższe Bezeta i Moria. Pomiędzy pagórkami Akra i Syjon inne zagłębienie lub nizina (wciąż jeszcze łatwa do określenia) prowadzi w dół blisko bramy Jaffy i łączy się z poprzednią. Ona potem ciągnie się dalej ukośnie w dół, lecz z głębszym łożyskiem w południowym kierunku całkowicie ku sadzawce Syloe i dolinie Jozafata. Jest to starożytne Tyropeon. Na zachód od jego niższej części góra Syjon wynosi się dumnie, położona przeważnie poza nowoczesnym miastem; podczas gdy na wschód od Tyropeon i doliny Jozafata leży Bezeta, Moria i Ofel, ten ostatni długi i w porównaniu wąski wierzchołek leży także poza nowoczesnym miastem i kończy się skalnym cyplem ponad sadzawką Syloe.”
(23) Wiemy, że Poświęceni Obozowcy Epifanii nie są klasą spłodzoną z Ducha, lecz oświeconą Duchem poświęconą klasą Bazylei sprzed restytucji (P '70,59, 60). Oni są traktowani jako „dzieci Boże przez wiarę w Jezusa Chrystusa” (Gal. 3:26) i są tymczasowo uznani jakoby „przeszli ze śmierci do żywota” (Jan 5:24). Oni są włączeni w nasienie Abrahama sprzed Tysiąclecia jako najwyższa klasa wśród Niby – Wybrańców; bo „widzicie tedy, że ci, którzy są z wiary, ci są synami Abrahamowymi” i „dostępują błogosławieństwa z wiernym Abrahamem” (Gal. 3:7-9). Oni będą specjalnie dopomagać Starożytnym i Młodocianym Godnym w ziemskiej fazie Królestwa w błogosławieniu świata ludzkości. Jak więc stosowne jest, że pagórek Ofel nie jest położony na zachodniej stronie doliny Tyropeon z Akra i Syjonem,