Teraźniejsza Prawda nr 261-262 – 1972 – str. 30
że jego modlitwa o pomyślność dla Jeruzalemu jest czyniona (1) na korzyść jego braci i towarzyszy (w. 8; por. 5Moj. 17:20; 1Kron. 28:2) i (2) na tym większą korzyść dla domu Jehowy, Jego miejsca przebywania wśród nich i z powodu wielkiej miłości i gorliwości Dawida do domu Jehowy (w. 9; por. 1Kron. 29:3; Psalm 26:8; 27:4; 84:2). Psalm 137:5,6 bardzo dobrze wyraża właściwą postawę względem Jeruzalemu: „Jeśliże cię zapomnę, o Jeruzalemie! Niech zapomni sama siebie prawica moja. Niech przylgnie język mój do podniebienia mego, jeślibym na cię nie wspomniał, jeślibym nie przełożył Jeruzalemu nad największą radość moją”.
ZASTOSOWANIE DO IZRAELA DUCHOWEGO
Psalm 122 niewątpliwie sprowadził wiele błogosławieństw dla cielesnego Izraela, gdy wspólnie śpiewali oni w dorocznych pielgrzymkach o ich wstępowaniu na święte pagórki jerozolimskie i gdy szli do domu Jehowy. Podobnie duchowy Izrael również otrzymał i nadal otrzymuje liczne odpowiednie błogosławieństwa.
Słowo dom jest używane w Biblii w różnych znaczeniach. Np. w Ew. Jana 14:2 odnosi się ono do Boskiego wielkiego wszechświata, zaś w Ew. Mat. 7:24,26; 2Kor. 5:1 i Obj. 3:20 może ono być zrozumiane jako odnoszące się do jednostek. Oczywiście, że żadne z tych znaczeń tego słowa nie pasuje w Psalmie 122.
Z innego punktu widzenia Ap. Paweł określa „dom Boży” jako „kościół Boga żywego” (1Tym. 3:15 por. Mar. 14:58; Żyd. 3:6; 10;21; 1Piotra 2:5, 6; 4:17). W pierwszym znaczeniu kościół tu przedstawiony jest to „kościół, który jest jego [Chrystusowym] ciałem” (Efez.1:22, 23; Rzym. 12:5; 1Kor. 12:12-27), jednak w drugim znaczeniu „kościół pieroworodnych” w Wieku Ewangelii obejmuje również „wielki lud” (Obj. 7:9-17; 1Moj. 15:5; 22:17).
Jeszcze w szerszym znaczeniu kościół (powołani) obejmuje wszystkich wiernych poświęconych z okresu poprzedzającego inagurację Nowego Przymierza, mianowicie: Królewskie Kapłaństwo (Małe Stadko), trzy grupy pozafig. Lewitów (Kaatytów – Starożytnych Godnych; Merarytów – Wielkie Grono i Gersonitów – Młodociano Godnych), a po roku 1954 niby – wybrańców, którzy poświęcają się – Poświęconych Obozowców Epifanii – i którzy są również Domownikami Wiary. Wszyscy bowiem, którzy są z wiary Abrahamowej stanowią Domowników Wiary (Gal. 3:7-9; T.P. `28,89; P. `65,62).
„Weselę się z tego, że mi powiedziano: Do domu Pańskiego pójdziemy” (w. 1). Ci, którzy słyszą zaproszenie, aby stać się członkami Domu Wiary, Domu Bożego i którzy przyjmują to zaproszenie w dobrym i uczciwym sercu, są naprawdę szczęśliwi: „Błogosławiony lud, który zna dźwięk twój” (Psalm 89:16). „Błogosławiony, kogo ty obierasz a przyjmujesz, aby mieszkał w sieniach twoich; będziemy nasyceni dobrami domu twego, w świątnicy kościoła twego”
kol. 2
(Psalm 65:5). Tacy mogą powiedzieć z Dawidem: „Nadto dobrodziejstwo i miłosierdzie twe pójdą za mną po wszystkie dni żywota mego, a będę mieszkał w domu Pańskim na długie czasy” (Psalm 23:6). Ci wierni poświęceni stanowią nasienie Abrahama, przez które wszystkie rodziny ziemi będą błogosławione.
Wkrótce Królestwo Boże będzie ustanowione na ziemi, a Boska łaska, miłosierdzie i prawda będą udzielone wszystkiemu ludowi (Izaj. 11:9). Wtedy Boski święty Duch będzie wylany na wszelkie ciało (Joel 2:28). Wówczas cały rodzaj ludzki będzie zaproszony do zbliżenia się do Jehowy w prawdziwej czci (Psalm 22:28-30; 66:4; 86:9; Izaj. 66:23; Zach. 14:17), do zbliżenia się do duchowej Świątyni, do Chrystusa, a przez Chrystusa do zbliżenia się do Ojca; wszyscy, którzy słyszą prawdziwe poselstwo Ewangelii i są mu posłuszni, będą naprawdę zadowoleni, tak jak poselstwo przyniesione przez aniołów przy narodzeniu się Jezusa dało do zrozumienia, że ostatecznie dobra nowina o wielkiej radości będzie udziałem wszystkiego ludu (Łuk. 2:10). Co za chwalebny będzie to dzień, kiedy wiele ludzi pójdzie i powie: „Pójdźcie a wstąpmy na górę Pańską, do domu Boga Jakubowego, a będzie nas uczył dróg swoich i będziemy chodzili ścieżkami jego” (Izaj. 2:3)!
Ci, którzy obecnie chlubią się w krzyżu naszego Pana Jezusa Chrystusa, którzy ukrzyżowali ciało z jego pragnieniami i namiętnościami i którzy kroczą według reguły nowego serca, umysłu i woli, wg. „wewnętrznego człowieka”, są naprawdę jako „Izrael Boży” błogosławieni miłosierdziem, prawdą i pokojem – błogosławieni miłosierdziem z powodu niedoskonałości ich upadłego ciała; błogosławieni prawdą, ponieważ potrzebują oni uświęcenia i zdolności do niesienia dobrego świadectwa (Jan 17:17; 18:37); a pokojem Bożym, ponieważ potrzebują oni zachować go celem utrzymania swego serca i umysłu we właściwym stanie (Gal. 5:24; 6:16; Rzym. 7:22; 2Kor. 4:16; Efez. 3:16). Oni więc stanowią tymczasowo i próbnie dom Boży, a jeżeli pozostaną wierni aż do końca swego biegu, to będą uprzywilejowani „mieszkać w domu Pańskim na długie czasy” (Psalm 23:6, przekł. ang. podaje: „na wieki”).
Ci, którzy są wierni w swoim poświęceniu, mogą naprawdę powiedzieć: „Stawiałem Pana zawsze przed oczyma swemi; a iż on jest po prawicy mojej, nie będę wzruszony. Przetoż uweseliło się serce moje”. „I sposobiesz większą radość w sercu mojem”. „Są mi ustawy twoje pieśniami w domu pielgrzymstwa mego” (Psalm 16:8, 9; 4:8; 119:54). Kiedykolwiek chrześcijanie znajdują się bez tej radości – bez tego zadowolenia, bez tych pieśni w ich pielgrzymce, bez tej melodii w ich sercu dla Pana (Efez. 5:19), gdy oni wznoszą się w górę, aby czcić swego Ojca Niebiańskiego z drugimi o podobnej cennej wierze – to mają powód do obawy, że coś jest nie w porządku, że łączność pomiędzy ich sercem a Ojcem i Synem nie jest zupełna i całkowita. Jeżeli oni doznają tej radości, tej melodii i jedności Ducha z Ojcem Niebiańskim, Panem Jezusem i ich braćmi,