Teraźniejsza Prawda nr 258-259 – 1971 – str. 88
którzy mogliby służyć w razie potrzeby, to siostry mając głowę przykrytą mogą przedstawić poselstwo Prawdy na takich zebraniach (Z 5987, szp. 1, ostatni, par.). Niekiedy takie zgromadzenia mogą składać się całkowicie lub w dużej mierze z niewiast, a więc tylko siostry mogą być pożądane do służenia. Zauważcie w tym związku, np. P. ’63, 63, szp. 1 u dołu; ’64, 95, par. 4, 5 i 9; ’70, 95, szp. 2, par. 5.
Siostry mogą nauczać Prawdy inne siostry i braci (zobacz Dz.Ap.18:26; Rzym. 16:3) w Prawdzie w sposób nieurzędowy, gdy mają one ku temu sposobność w rozmowach, dyskusjach, osobistej korespondencji itd. Tam gdzie tylko siostry są obecne na zebraniu badania, to mogą one wzajemnie się nauczać (T.P. ’67, 48, szp. 2). W dodatku do bezpośredniego nauczania, jak to przedstawiono powyżej, siostry (jak również bracia) mają bardzo ważny przywilej nauczania bezpośrednio przez ich własny przykład chrześcijańskiego postępowania. Przez objawienie miłości podobnej do Chrystusowej i innych owoców Ducha w ich życiu (Gal. 5:22, 23), mogą one zazwyczaj nauczać bardzo skutecznie.
Bóg więc łaskawie dał siostrom wiele wspaniałych przywilejów nauczania pod wieloma względami i one mogą pod tymi względami używać swoich talentów, aby „pracować w Panu” (Rzym. 16:1-12; F 321, 322). Każda siostra powinna się starać, aby być wierną w używaniu posiadanych talentów. Pragnęlibyśmy widzieć więcej sióstr używających swoich przywilejów nauczania, używając ich więcej stosownie do ich zdolności i sposobności, jeżeli mogą one to czynić, a jednak właściwie spełniając swoją powinność wobec męża, dzieci lub innych osób, wobec których one mogą mieć właśnie specjalne obowiązki.
Rozumiemy, że niewiasty są coraz więcej wysuwane naprzód jako kaznodzieje i nauczyciele w różnych denominacjach Babilonu, a to jest czynione przy wielkich wysiłkach samoobrony. Ale „w kościołach [po grecku occlesias]” poświęconego ludu Bożego i oświeconego Prawdą, siostry nie powinny być wybierane na starszych w celu kazania i nauczania; one nie mają przywileju nauczania w zebraniach doktrynalnych, w zebraniach kazania, czy też w zebraniach badań. W tych właśnie zebraniach siostry powinny milczeć co się tyczy procesu nauczania (1Kor. 14:34; 1Tym. 2:11, 12). Jednak we właściwej cichości i pokorze one mogą stawiać pytania i odpowiadać na nie przy stosownych okazjach, tak jak w badaniach bereańskich, jeżeli ich celem jest uczenie się i powtarzanie, a nie nauczanie. Na zebraniach samych sióstr, one mogą służyć jako przewodniczące (T.P. ’66, 60) i mogą wzajemnie się nauczać. (P '71,12).
PROROKOWANIE SIÓSTR – JAK OKREŚLONE
Pytanie: Co należy rozumieć przez prorokowanie sióstr, o którym mówi 1Kor. 11:5?
Odpowiedź: W naszych czasach ludzie bardzo często
kol. 2
kojarzą prorokowanie (1) z przepowiadaniem rzeczy, które mają się stać w przyszłości. W tym znaczeniu prorokowanie jest często używane w Starym Testamencie, ale rzadziej w Nowym Testamencie (np. Dz.Ap. 21:10, 11). Ono często jest używane w Piśmie Św. w znaczeniu (2) publicznego wykładania, publicznego przemawiania albo mniej lub więcej publicznego nauczania (2Moj. 7:1; A 70; F 295, par. 2 i str. 307; E. tom 15,356 u góry). Jest powiedziane ludowi Bożemu, że powinien „proroctw lekceniepoważać”, ale powinien nad nimi właściwie się zastanawiać, aby mógł on „wszystkiego doświadczyć [co jest mu prorokowane]”, a po uczynieniu tego powinien on „trzymać się silnie tego, co jest dobre” (1Tes. 5:20, 21; Z 4419, szp. 2). Czasami prorokowanie w Piśmie Św. jest użyte w znaczeniu (3) mówienia, ale nie w sposób nauczający na zebraniach zborowych, takich jak zebrania modlitw, wychwalania i świadectw, które nie są zebraniami doktrynalnymi (F 327, par. 3, linia 8; T.P. ’67, 47, szp. 1, par. 4). W tym znaczeniu widocznie jest użyte prorokowanie w 1Kor. 11:5, ponieważ jak to wykazano powyżej, Pismo Św. pokazuje, że siostry powinny milczeć co się tyczy procesu nauczania na zebraniach doktrynalnych zboru.
Na zebraniach pierwotnego kościoła, o których mówi 1Kor. 11:5 i roz. 12, 13 i 14, prorokowanie przeważało w tych trzech znaczeniach jako jeden z darów Ducha i było ono używane dla budowania kościoła w okresie przed sporządzeniem pism Nowego Testamentu oraz było ono pożyteczne dla nauki i prowadzenia kościoła. To prorokowanie po dokonaniu przez Boga zamierzonego celu i po śmierci Apostołów oraz tych wszystkich, którym Apostołowie udzielili darów Ducha, ustało jako dar Ducha, jak to było przepowiedziane (1Kor. 13:8). Jednak prorokowanie nadal trwa w znaczeniu (2) i (3), jak to zaznaczono powyżej i tak jest ono nadal praktykowane w naszych czasach. W poprzednim pytaniu i odpowiedzi opisaliśmy, w jaki sposób siostry mogą obecnie uprawiać ten cenny przywilej prorokowania. W Dz.Ap. 21:9 czytamy o czterech córkach Ewangelisty Filipa, które prorokowały. Rzecz oczywista, że ich prorokowanie było czynione jako jeden z darów Ducha, a nie w przeciwieństwie do 1Kor. 14:34, 35; 1Tym. 2:11, 12. Zauważ również w tym związku Z 2222, szp. 2 u góry i Z 4467, par. 2.
(P ’71, 12)
ODPOWIADANIE NA PYTANIA NIE JEST NAUCZANIEM
Pytanie: W odpowiadaniu na pytania, jak np. w badaniach bereańskich, czy siostry nie nauczają?
Odpowiedź: Dla siostry odpowiadać na pytania stawiane przez przewodniczącego nie jest częścią procesu nauczania, ale procesu uczenia się, choć nawet przypadkowo inni obecni na zebraniu mogą nauczyć się z jej odpowiedzi. W świeckiej szkole nauczyciel stawia pytania uczniom uczącym się, a oni odpowiadając