Teraźniejsza Prawda nr 258-259 – 1971 – str. 69
naszej wiary, że znajdujemy, iż Bóg umieścił wzgórze w Jerozolimie dla przedstawienia także i tej klasy! Niektóre mapy wskazują tylko cztery większe wzniesienia jerozolimskie, lecz wiele innych map, tak jak ta zamieszczona w ang. artykule, pokazują piąte obszerne wzgórze na południe od góry Moria, nazwane Ofel w 2Kron. 27:3; 33:14 (por. przekład ARV). Józefus odwołuje się do tego wzgórza jako do „pewnego miejsca”, „miejsca nazwanego Ofla” (Wojny, Księga II, 17, 9; V, 4, 2, V, 6, l). Można więc właściwie powiedzieć, że Jerozolima była zbudowana na pięciu wzgórzach— dwie góry i trzy pagórki — zamiast na czterech tylko, które przedtem były utożsamione z czterema wybranymi klasami ludu Bożego. (Zobacz hasła Ofel i Tyropeon w Podręcznej Encyklopedii ks. E. Dąbrowskiego i mapę XIII Jerozolimy).
Biblijna Encyklopedia Mc Clintocka i Stronga, pod słowem „Ofel” opisuje go jak następuje: „Obronne miejsce lub dzielnica miasta Jerozolimy blisko murów (2Kron. 27:3; 33:14), na wschodniej stronie…. Dr Robinson opisuje go jako wierzchołek rozciągający się na południe od Moria do Syloe, pomiędzy głęboką doliną Jozafata na wschód i stromą ale płytką doliną Tyropeon na zachód. Wierzch tego wzgórza jest płaski zniżający się raptownie ku południu czasami odnogami skał, a ziemia jest teraz uprawiana i zasadzona oliwkami i innymi drzewami owocowymi. Ten wierzchołek jest znacznie niżej od poziomu góry Moria; jego długość wynosi 1550 stóp (około 0,5 kilometra), a jego szerokość w środkowej części od końca brzegów wynosi 290 stóp (około 100 metrów). Wykopaliska angielskich inżynierów wykazują, że pagórek Ofel był początkowo odłączony od góry Moria przez znaczne wyżłobienie”.
W Zondervan Obrazowym Atlasie Biblijnym, wydanym przez E. M. Blaiklock, str. 347 czytamy: „Jeruzalem składa się z kompleksu pięciu [nasze podkreślenie] dawniej ostro zaznaczonych wzgórz, wyrzeźbionych z twardego (Cenomanian) kamienia wapiennego o nierównej powierzchni pół mili kwadratowej…. Środek tego kwadratu był kiedyś rozdzielony przez wąwóz z północy na południe i nazwany w czasie Nowego Testamentu Tyropeon… Na wschód od tego wąwozu położone są trzy [nasze podkreślenie] pagórki. Najbardziej na południe wysunięte wzgórze [Ofel] jest najmniejsze, a jego wierzchołek wznosi się tylko na 2200 stóp (czyli około 655 m) [około 350 stóp mniejszy od Góry Syjon]; ale jego ostra pochyłość i wąski charakter wierzchołka prawie zredukowanego na północy, czynił go częścią z całości zupełnie łatwą do obrony”.
Biblijna Encyklopedia i Biblijny Słownik wydany przez Fallows, str. 928, pod słowem „Jeruzalem” podaje: „Powierzchnia wzniesionego cypla, na którym stoi miasto, pochyla się nieco stromo ku wschodowi, kończąc się na brzegu doliny Jozafata. Od północnej części, blisko obecnej Bramy Damasceńskiej, zagłębienie lub nizina biegnie w południowym kierunku, mając na zachodzie starożytne pagórki
kol. 2
Akra i Syjon, a na wschodzie Bezeta i Moria. Pomiędzy pagórkami Akra i Syjon inne zagłębienie lub nizina (wciąż jeszcze łatwa do określenia) prowadzi w dół blisko bramy Jaffy i łączy się z poprzednią. Ona potem ciągnie się dalej ukośnie w dół, lecz z głębszym łożyskiem w południowym kierunku, całkowicie ku sadzawce Syloe i dolinie Jozafata. To jest starożytne Tyropeon. Na zachód od jego niższej części góra Syjon wynosi się dumnie, położona przeważnie poza nowoczesnym miastem; podczas gdy na wschód od Tyropeon i doliny Jozafata leży Bezeta, Moria i Ofel, ten ostatni długi i w porównaniu wąski wierzchołek leży także poza nowoczesnym miastem i kończy się skalnym cyplem ponad sadzawką Syloe”.
Wiemy, że Poświęceni Obozowcy Epifanii nie są klasą spłodzoną z Ducha, lecz oświeconą Duchem poświęconą klasą Bazylei sprzed restytucji (P ’70, str. 59, 60). Oni są uznawani jako „dzieci Boże przez wiarę w Jezusa Chrystusa” (Gal. 3:26) i są tymczasowo uznani jakoby przeszli z śmierci do żywota” (Jan 5:24). Oni są włączeni w nasienie Abrahama sprzed Tysiąclecia jako najwyższa klasa wśród Niby — Wybrańców; bo „widzicie tedy, że ci którzy są z wiary, ci są synami Abrahamowymi” i „dostępują błogosławieństwa z wiernym Abrahamem” (Gal. 3:7—9). Oni będą specjalnie dopomagać Starożytnym i Młodocianym Godnym w ziemskiej fazie Królestwa w błogosławieniu świata ludzkości. Jak więc stosownym jest, że pagórek Ofel (kopiec, wysokie miejsce, wieża, twierdza) nie jest umieszczony na zachodniej stronie doliny Tyropeon z Akrą i Syjonem, które reprezentują duchową fazę Tysiącletniego Królestwa, lecz na wschodniej stronie doliny Tyropeon z Bezetą i Morią, które przedstawiają ziemską fazę Tysiącletniego Królestwa! Podobnie do Bezety, Ofel przedstawia podrzędną ziemską władzę w Królestwie, jedną z „hołdowniczych władz pod głównym rządem”, która „także będzie narzędziem błogosławienia i pokoju” przez sprawiedliwość (Z 1415, par. 4; por. Bereański Komentarz na Psalm 72:3).
W tym związku Poświęceni „ Obozowcy Epifanii”, przedstawieni przez pagórek Ofel, są jasno wyróżnieni jako wyższa klasa od reszty Niby—Wybrańców i nie wybranych, którzy są reprezentowani w częściach doliny jerozolimskiej. Brat Johnson wykazuje to, np. w E. tomie 16, 283 (por. T.P. ’30, 55, par. 3), gdzie czytamy: „Doliny tego miasta reprezentują poddanych tegoż Królestwa — restytucyjną klasę”. Zauważymy także oświadczenie w E. tomie 12, 526: „Dolina pomiędzy [oczywiście, że odnosi się on do doliny Tyropeon, która rozdziela pagórek Ofel od Góry Syjon] przedstawia klasę restytucyjną: wyższe części [doliny] przedstawiają niby — wybrańców, wierzących Żydów i wiernych usprawiedliwionych z wiary, a niższe części przedstawiają, niewiernych Żydów i pogan w tym życiu”.
Nauczyliśmy się z Joela 2:28 (zob. np. T.P. ’60, 50-56), że „A potem” (tj. po Wieku Ewangelii i jego Żniwie, opisanym w poprzednich wierszach) Bóg, po zapieczętowaniu Nowego