Teraźniejsza Prawda nr 258-259 – 1971 – str. 68
w celu budowania nie Epifanicznego Dziedzińca w jego członkach (bo uczył on, że ta praca będzie ukończona w roku 1954 – T.P. ’49, 42, szp. 2, par. 1; E. tom 11, 473), ale Epifanicznego Obozu jako odrębnego od Dziedzińca.
Zgodnie z Pismem Św. i oświadczeniem br. Russella, że „poświęcenie zawsze jest właściwe” (Księga Pytań, str. 434; por. F 186; Z 1113), br. Johnson uczył, że „poświęcenie jest zawsze właściwe” (T.P. ’23, 77, szp. 2). Zgodnie z tym rzecz oczywista, że uczył On, iż po roku 1954 poświęcenie będzie miało miejsce, nie na Dziedzińcu (bo był on skończony w jego członkach w roku 1954), lecz w Obozie – lub inaczej mówiąc, że wszystkie poświęcenia uczynione podczas Epifanii po roku 1954 musiały być z konieczności uczynione w stanie Obozu. Przeto właściwie określamy poświęcających się po roku 1954 jako „Poświęceni Obozowcy Epifanii”, zgodnie z naukami br. Johnsona.
Br. Johnson wykazał także z Obj. 22:11, że po roku 1954 będzie taka klasa, ponieważ wówczas poświęcenie nie będzie więcej możliwe dla celów Wieku Ewangelii (T.P. '49,42, szp. 2, par. 1; P’ 70, 55). Poświęcenie dla celów elekcyjnych Wieku Ewangelii jest ukończone. Jezus zarządził, „że nie będzie więcej, czynionych poświęceń na korzyść Przybytku z Wieku Ewangelii” (E tom 11, 494, u góry). Wszystkie poświęcenia uczynione od roku 1954 są według Boskiego zarządzenia na korzyść budowania Obozu Przybytku Epifanii.
„Wszystko pismo od Boga jest natchnione i pożyteczne ku nauce, ku strofowaniu (zbijaniu), ku naprawie, ku ćwiczeniu, które jest w sprawiedliwości; aby człowiek Boży był doskonały, ku wszelkiej sprawie dobrej dostatecznie wyćwiczony” (2Tym. 3:16, 17). Zakon był „pedagogiem naszym w przyjściu do Chrystusa, abyśmy z wiary byli usprawiedliwieni” (Gal. 3:24). Nowy Testament był pisany głównie dla rozwoju Maluczkiego Stadka, Oblubienicy Chrystusowej. Przeto znajdując w Biblii wiele tekstów odnoszących się do ludzi w ogólności, tak w obecnym życiu jak i w przyszłym świecie, znajdujemy też wielką liczbę tekstów stosujących się wyraźnie do Chrystusa, Głowy i Ciała. I jak powinniśmy się spodziewać, znajdujemy mniej tekstów Pisma Św. odnoszących się wyraźnie do Wielkiej Kompanii, nawet mniej odnoszących się wyraźnie do Młodocianych Godnych, a jeszcze mniej tekstów odnoszących się wyraźnie do Poświęconych Obozowców Epifanii, jako oddzielnych od Boskich czterech wybranych klas i od restytucjonistów w ogólności, czyli od członków klasy restytucji.
Jak zauważyliśmy powyżej, nasz Pan dał nam przez Swego Posłannika Epifanii kilka ustępów Pisma Św., które pokazują pośrednio lub bezpośrednio, że istnieje taka klasa. Istnienie Poświęconych Obozowców Epifanii jest pokazane także w pozafigurze Królowej z Saby (T.P. ’60, 70-72; P ’55, 43, 44; T.P. nr 175, 15, par. 24; P ’57, 31; T.P. ’60, 11; P ’69, 53-55).
kol. 2
To jest pokazane jeszcze dodatkowo w pozafigurze połowy pokolenia Manasesowego, które miało swoje dziedzictwo po zachodniej stronie Jordanu, podczas gdy Godni byli reprezentowani przez drugą połowę pokolenia Manasesowego z ich dziedzictwem na wschód od Jordanu (T.P. nr 175, par. 29; ’60, 10, par. 42; P ’60, 45; P ’63, 45, 46; P ’67, 14, 15). Ich pochodzenie z tego samego pokolenia – Manasesa – uwydatnia, że oni byli bardzo ściśle spokrewnieni z Młodocianymi Godnymi, z którymi oni są ściślej stowarzyszeni od tych wszystkich, którzy będą mieli swoje wieczne dziedzictwo w restytucji. Oni są pierwsi z Niby – Wybrańców, „piąte według porządku nasienie Abrahama” jako poświęceni (E. tom 12, 185, 519, 730).
Nasz Pan dał jeszcze więcej światła Prawdy odnośnie tej klasy, jako pokarm na czas słuszny. Zauważmy np. światło dane niedawno od Pana na siedem zbawionych klas spośród rodzaju ludzkiego, które są przedstawione w drzewach z Izaj. 41:19. W T.P. ’32, 72, par. 2 br. Johnson dał zastosowanie na Paruzję i Epifanię, w którym pierwsze cztery z drzew reprezentują tymczasowo usprawiedliwionych i trzy klasy wybrane z Wieku Ewangelii, a te ostatnie trzy reprezentują trzy grupy epifanicznych Lewitów. Jednak on, tak jak br. Russell, rozpoznał, że to ma prorocze zastosowanie do Bazylei, do Królestwa, w czasie restytucji, po Czasie Ucisku (w. 16-18; E. tom 15, 559, 560; E. tom 17, 331, u góry). W końcu w Swoim właściwym czasie, Pan dostarczył światła na tysiącletnie zastosowanie, wykazując siedem zbawionych klas z rodzaju ludzkiego, tak jak to jest zobrazowane w siedmiu rodzajach drzew z Izaj. 41:19, mianowicie: nie wybrani, Niby – Wybrańcy, Poświęceni Obozowcy Epifanii, Maluczkie Stadko, Starożytni Godni, Wielka Kompania i Młodociani Godni – te pierwsze trzy klasy będą ostatecznie restytucjonistami, a te ostatnie cztery będą ewentualnie klasami niebiańskimi (zob. P ’67, 24, 74-76 co do szczegółów).
PAGÓREK OFEL I POŚWIĘCENI OBOZOWCY EPIFANII
A teraz, w Pańskim właściwym czasie, Pan dostarczył światła na inny dowód o istnieniu Poświęconych Obozowców Epifanii jako klasy – tym razem z Psalm 121; 72:3. Gdy zastanawialiśmy się starannie i z modlitwą nad Psalm 121:1, 2 i nad wyjaśnieniem br. Johnsona z Psalm 72:3, to myśleliśmy jak Bóg daje nam pomoc nie tylko przez te cztery wybrane i poświęcone klasy: Małe Stadko (góra Syjon), Starożytni Godni (góra Moria), Wielka Kompania (pagórek Akra – czasami pisane Acra) i Młodociani Godni (pagórek Bezeta), ale także teraz (od roku 1954) przez inną poświęconą klasę, która jest z Niby – Wybrańców, mianowicie, przez Poświęconych Obozowców Epifanii. Niewątpliwie, że otrzymujemy podobną pomoc od tej klasy! I jakim to jest wzmocnieniem dla