członków Kościoła składałoby się tylko z cielesnego Izraela, ale z powodu ich niewiary wielu z nich zostało odłamanych (Rzym. 11:20). Stąd Ewangelia była posłana do pogan, aby uzupełnić brakującą liczbę (Dz.Ap. 13:46, 47; 15:14; 28:25-28). Jezus najpierw zaofiarował synostwo Żydom, a „którzy go kolwiek przyjęli, dał im tę moc [autorytet], aby się stali synami [tekna, dziećmi, świeżo stworzonymi, niedojrzałymi synami, aby się rozwinęli na dojrzałych synów Bożych – huios] Bożymi” (Jan 1:12).

      Jeżeli teraz weźmiemy pod uwagę liczbową wartość liter hebrajskiego wyrażenia „synowie Boży”, mianowicie: Beni-Ha Elohim, to znajdujemy, że litery tego wyrażenia dokładnie dają liczbę 153, która przedstawia zarządzoną przez Boga liczbę 144000 członków Kościoła, którzy przez ćwiczenie osiągną synostwo jako Boskie istoty (2Piotra 1:4). Jest znamienną rzeczą, że liczba 153 powinna być najpierw znaleziona ukrytą w wyrażeniu „Synowie Boży” w Starym Testamencie w języku hebrajskim; ponieważ wezwanie do synostwa w Chrystusie najpierw odnosiło się tylko do „owiec, które zginęły z domu Izraelskiego” (Mat. 10:6), a które były z rasy hebrajskiej, czyli do synów Abrahama. Zupełna liczba 144000 „synów Bożych” (którą to liczbę symbolicznie przedstawia liczba 153) znaleziona byłaby w naturalnym nasieniu Abrahama, gdyby niektórzy z tego nasienia nie byli odłamani dla ich niedowiarstwa.

      Podczas Wieku Ewangelii Bóg nawiedził pogan, narody, aby wybrać z nich lud, resztę z góry przeznaczonych członków spośród liczby 144000 dla imienia Swego. Oni więc wraz z wybranymi członkami spośród Żydów są „powołani i wybrani i wierni” (Obj. 17:14),
kol. 2
Małym Stadkiem – tymi, którzy są wierni aż do śmierci jako część ofiary za grzech Chrystusa. Doznawszy cierpień z Chrystusem jako członkowie Jego Ciała, są oni uwielbieni wraz z Nim w Pierwszym Zmartwychwstaniu, jako Jego współdziedzice w Boskiej naturze (Obj. 8:1-7). Greckie słowo „współdziedzice” jest również bardzo znamienne w tym względzie. Słowo to jest sugkleronomoi i jego ogólna wartość liczbowa wynosi 1071, czyli 153×7. Widzimy więc, że liczbą 153 „wielkich ryb” w sieci nierozdartej przedstawia zupełną liczbę 144000 współdziedziców z Chrystusem, członków Jego Ciała, którzy zostali chwyceni przez powołanie do Boskiej natury i współudziału w niej z Chrystusem.

      To, że 144000 członków jako Nowe Stworzenie, Stworzenie Boże, są zespoleni z Jezusem w Pierwszym Zmartwychwstaniu, jest pokazane w greckim wyrażeniu „Stworzenie Boże”, którym jest Ktisis Theou, a którego wartość liczbowa wynosi 1224, czyli 153×8. Jak już to zaznaczono w BS’65, 71, greckie słowo „Jezus” jest Iesous, którego wartość liczbowa wynosi 888. Liczba 8 nie tylko przedstawia Jezusa, ale także zmartwychwstanie – ósmy dzień (czyli dzień po siódmym tysiącletnim dniu) – czas, w którym zmartwychwstanie rodzaju ludzkiego do doskonałości dojdzie do zupełnego skutku. Kościół w swoim usprawiedliwieniu był uważany, jakoby żył w ósmym dniu (E. tom 11, 392, 393; T.P. 1962, 116, szp. 2, par. 2), a jego zmartwychwstanie dokona się, kiedy połączy się z Panem w Pierwszym Zmartwychwstaniu.

      „O głębokości bogactwa i mądrości i znajomości Bożej! Jako są niewybadane sądy jego, i niedoścignione drogi jego!” (Rzym. 11:33).

kol. 1

OGÓLNE ZARYSY BIBLII

(E. tom 12, roz. 1 – Ciąg dalszy)

      TE DWA twierdzenia są następujące: (1) Dwunastu Apostołów było specjalnie wybranych i upoważnionych przez Boga oraz natchnionych jako wyraziciele Chrystusa, by zachować i wyłożyć objawienia Chrystusowe Wieku Ewangelii sprzed i po zesłaniu Ducha Świętego w Zielone Świątki dla całego Kościoła Chrześcijańskiego, co też wszyscy oni czynili ustnie, zaś niektórzy z nich bezpośrednio lub pośrednio, tzn. przez swych towarzyszy, uczynili to pisemnie. (2) W ten sposób poświadczone pisma zostały przyjęte jako Pismo Święte przez ich uczniów z powodu apostolskiego pochodzenia i tylko z powodu apostolskiego pochodzenia, ponieważ ci uczniowie wierzyli, że Apostołowie byli upoważnionymi i natchnionymi przez Boga wyrazicielami Chrystusa. Tak więc, oba te twierdzenia wykazują, że Jezus Chrystus był przyjęty przez wszystkich wierzących jako przez Boga upoważniony Wyraziciel nowego, a dla Kościoła ostatecznego, objawienia planu Bożego. Z tych twierdzeń wynika zaś, że owe 27 ksiąg nie stały się kanonicznymi rzekomo na tej zasadzie, że Kościół nadał im
kol. 2
kanoniczny charakter, jak twierdzą rzymsko-katolicy, ale że były one kanoniczne z powodu ich bezpośredniego lub pośredniego pochodzenia od Apostołów i były uznane za kanoniczne przez pierwotnych chrześcijan ze względu na ich apostolskie pochodzenie. Kościół tylko je przyjął jako kanoniczne z powodu tego apostolskiego pochodzenia. Przyjęcie ich za kanoniczne nie uczyniło ich kanonicznymi podobnie jak przyjęcie przez Izraelitów Zakonu, proroków i Pism nie stanowiło o ich kanoniczności. W obu wypadkach ich charakter kanoniczny wynikał z faktu, iż były one napisane, przez natchnionych wyrazicieli Boga. Jednakże, tak jak przyjęliśmy tylko te księgi jako należące do kanonu Starego Testamentu, które Izrael posiadał w swoim kanonie, podobnie tylko te księgi przyjmujemy za należące do kanonu Nowego Testamentu, które pierwotny Kościół posiadał w swoim kanonie. Kanoniczność ksiąg zależy od Boga jako Dawcy Pisma Świętego, a nie od ludu Bożego jako opiekunów wyroczni Bożych. Jednak to, co pierwotni kustosze przyjęli

poprzednia strona – następna strona