Teraźniejsza Prawda nr 254 – 1971 – str. 11
tekstach ukazał On nam, że będzie się ona składać z 66 ksiąg i że Stary Testament będzie miał 39 ksiąg, a Nowy Testament 27. Podobnie jak jest wyrażone w symbolach, Biblia składa się z 66 ksiąg: 39 w Starym Testamencie oraz 27 w Nowym Testamencie. Jak mądry jest nasz Bóg! Zanim jakakolwiek księga Biblii została napisana, Bóg ukazał, że Biblia będzie się składać z 66 ksiąg: 39 ksiąg w Starym Testamencie i 27 ksiąg w Nowym Testamencie. Stąd też wiemy, że tylko 39 ksiąg należy do Starego Testamentu a 27 do Nowego Testamentu, co obala kanon rzymsko-katolicki, gdyż zawiera on więcej niż 39 ksiąg Starego Testamentu. To także dowodzi, że Biblia protestancka zawiera właściwą liczbę ksiąg. Ponieważ zaś nie było żadnej innej księgi napisanej przez Apostołów poza tymi, które mamy w Nowym Testamencie, wynika z tego, że 27 ksiąg naszego Nowego Testamentu posiada charakter kanoniczny i że tylko one należą do kanonu Nowego Testamentu. Św. Paweł mówi Kolosensom, by czytali list, który przyjdzie do nich z (ek) Kościoła Laodyceńskiego (Kol. 4:16). Widocznie odnosi się to do listu do Efezów, który został napisany w Rzymie przez Św. Pawła w tym samym czasie, gdy list do Kolosensów był pisany. Oba te listy miały być czytane według intencji Św. Pawła kolejno przez różne kościoły. Niektórzy nie zauważywszy, że Św. Paweł tak mówi „list z Laodycei”, a nie Laodyceński, myśleli, że tu chodziło o list nie należący do kanonu. Apostołowie nie pisali niekanonicznych listów. Wiele z listów przypisywanych im jest fałszywych. W liście do Kol. 4:16 Św. Paweł mówi o puszczeniu w obieg dwóch swych listów przynajmniej w dwóch kościołach i wskazuje również na porządek czytania listów, jeśli chodzi o te dwa listy do wymienionych z nazwy miast: Pierwszy z nich miał być najpierw przeczytany w Kolosiech, a potem wzięty do przeczytania w kościele w Laodycei; drugi zaś miał być najpierw przeczytany w kościele w Laodycei, a stamtąd dopiero zabrany do Kolosu i odczytywany w tamtejszym kościele. Fakt, że Bóg mówi nam, że będzie 27 ksiąg w Nowym Testamencie, tzn. ksiąg apostolskiego pochodzenia, nie więcej ani mniej, dowodzi także, że wiele apokryficznych ksiąg s przypisywanych Apostołom jest falsyfikatami — są one pierwszymi przykładami powieści napisanych przez bujną wyobraźnię chrześcijańskich romansopisarzy, którzy pisali, by zaspokoić żarłoczne apetyty spragnionych cudów nominalnych chrześcijan.
Obecnie przedstawimy dodatkowy do powyższego dowodu — dowód biblijny, że ustne i pisemne nauki Apostołów jako pełnomocników Chrystusa w nauczaniu i w sprawach wykonawczych były Bożymi wyroczniami Nowego Testamentu. Jednym z najsilniejszych dowodów w tej sprawie — innym od wyżej przedstawionego — jest dowód w liście do Galatów 1:11, 12: „A oznajmuję wam bracia! iż Ewangelia, która jest opowiadana ode mnie, nie jest według człowieka [ludzkiego pochodzenia]. Albowiem ja anim jej wziął, anim się jej
kol. 2
nauczył od człowieka, ale przez objawienie Jezusa Chrystusa”. O tej to Ewangelii powiada on w wierszach 8,9, że gdyby nawet Anioł z nieba opowiadał Ewangelię inną niż ta, którą on im opowiadał niech będzie przeklęty. „Bóg… w te dni ostateczne [Wiek Ewangelii jest ostatnim dniem, tzn. Wiekiem drugiej dyspensacji] mówił nam przez Syna Swego… tak wielkiego zbawienia, które wziąwszy początek opowiadania przez samego Pana [Jezusa] było potwierdzone dla nas [przez słowo i pismo] od tych [Apostołów], którzy go słyszeli… Którym i Bóg świadectwo wydawał przez znamiona i cuda i rozliczne mocy, i przez udzielanie Ducha Świętego według woli Swojej” (Żyd. 1:1, 2; 2:3, 4). W ten więc sposób Św. Paweł głosi, iż nauka jego nie jest słowami człowieka, lecz słowem Boga i na podstawie tego autorytetu nakazuje, czy to w ustnej czy literackiej formie, aby chrześcijanie uważali ją za obowiązującą (1Tes. 2:13). Dlatego też nakazuje on chrześcijanom, by się trzymali silnie jego ustnych czy pisemnych nauk (2Tes. 2:15) i nakazuje im by tak postępowali we wszystkich kościołach (1Kor. 7:17).
Św. Jan pisząc swoje listy, również nakłada w sposób autorytatywny na braci Boskie zarządzenia i nauki, a w Objawieniu wzywa wiernych do słuchania jego nauk jako głoszonych przez Ducha kościołom (Obj. 2; 3) i zapowiada kary tym, którzy by coś zmienili w Biblii (Obj. 22:18, 19). Choć Św. Jakub w swym liście tego nie głosi, to jednak porównuje on swoje słowa ze słowami Proroków jako identyczne w swej treści i przedstawia swe wypowiedzi jako równające się z wypowiedziami pism proroczych i z tym samym autorytetem, co prorocy, nakazuje czytelnikom względem nich posłuszeństwo. Cały jego list jest przeniknięty tą myślą i tym duchem. Św. Piotr wyraża podobną postawę, choć w nieco mniej kategorycznej formie. Z podkreślonego przez niego apostolstwa wynika tego rodzaju autorytet (1Piotra 1:1; 2Piotra 1:1) oraz myśl ta wynika z faktu, iż pisał on dla przyszłych pokoleń Kościoła (2Piotra 1:13—15). Mówi on też o Apostołach jako mających pewniejszą mowę prorocką niż wizje, które przychodziły z takiego natchnienia jakie mieli pisarze Starego Testamentu (2Piotra 1:16—21). Św. Juda wypełnia funkcję apostolską, zwracając się do całego Kościoła i nakładając różne niezbędne obowiązki na jego członków (Jud 1, 3, 20—23). Sam zaś Św. Piotr wspomina o listach Św. Pawła jako posiadających autorytet równy innym Pismom (2Piotra 3:15,16). W tym miejscu mówi on nie tylko o Pismach Starego Testamentu, ale również o Pismach Nowego Testamentu. W ten sposób stawia on je razem jako osobną klasę, podkreślając przez to natchnienie (natchnienie Boże) Nowego Testamentu, tak jak Św. Paweł podkreśla natchnienie Starego Testamentu (2Tym. 3:15—17). Tak więc, Nowy Testament wyraża myśl, że Apostołowie jako pełnomocnicy Chrystusa dali nam Nowy Testament, składający się z 27 ksiąg potwierdzonych przez Boga i Chrystusa.