Teraźniejsza Prawda nr 252-253 – 1970 – str. 75
gotowi są zginąć za nie”. Taką była ich pobożność.
Zgodnie z tym tekstem Biblia Żydowska była rozpoczęta w czasach Mojżesza a zakończona za panowania Artakserksesa I, króla perskiego, który rządził od roku 474 do 425 przed Chrystusem. Król ten był mężem Estery (ks. Estery 2:16, 17) i w siódmym roku swego panowania wysłał on Ezdrasza do Jerozolimy, by wzmocnić tam religię Jehowy (ks. Ezdrasza 7:7, 11—28). W dwudziestym zaś roku swych rządów wysłał Nehemijasza celem odbudowy murów i miasta Jerozolimy (ks. Nehem. 2:1—8), a w trzydziestym drugim roku swoich rządów wysłał go powtórnie do dalszej pracy dla dobra Żydów w Jerozolimie i w Judei (ks. Nehem. 13:6, 7). Józefus był bardzo wykształconym Żydem pochodzenia kapłańskiego i historykiem swego narodu. Miał on więc wszelkie kwalifikacje, by móc ustalić prawdziwie, które księgi uważali Żydzi za księgi kanoniczne. Słowa te pisał on, będąc w kontrowersji z uczonym przeciwnikiem Żydów i ich Biblii, a więc specjalnie musiał być ostrożnym, by być bardzo dokładnym w swych twierdzeniach. Oświadczył on w zgodzie ze świadectwami innych żydowskich autorytetów, którzy go poprzedzili i po nim nastąpili, że duch proroczy — natchnienie — zakończył się na Malachijaszu, którego księga została napisana pomiędzy rokiem 443 a 425 przed Chr., tzn. pod koniec rządów Artakserksesa i już po drugiej z Persji podróży Nehemijasza do Jerozolimy. Zauważyliśmy poprzednio w niniejszym rozdziale, że było wyraźnie powiedziane, iż Stary Testament był studiowany w swym podziale na trzy części przez Jezusa, syna Syracha, autora księgi apokryficznej Eklezjastyk (Ecciesiasticus), który żył około roku 200 przed Chr. W czasach Judy Machabeusza około roku 167 przed Chr. zarówno on sam jak i inni ubolewali, że duch proroctwa — natchnienie — zniknął w Izraelu od czasu śmierci Malachijasza. Wynika więc z tego, że treść tego, co mówił Józefus w powyżej cytowanych słowach była przyjęta autorytatywnie w Izraelu na kilkaset lat przed Józefusem, którego wyżej cytowany tekst był napisany w roku 93 po Chr. W 75 lat po Józefusie traktat talmudyczny Baba Bathra napisany przez Judę Hakkodosza przedstawia katalog świętych ksiąg. Księgi te są w nim sklasyfikowane w ten sam sposób jak i w naszych współczesnych wydaniach Biblii Hebrajskiej składając się z pięciu ksiąg Prawa (czyli Zakonu), z ośmiu ksiąg proroczych i z jedenastu ksiąg Kethubim, stanowiąc razem 24 księgi. W tym katalogu dwie księgi Samuelowe są traktowane jako jedna księga, tak samo dwie księgi Królewskie i dwie Kroniki. Dwunastu Mniejszych Proroków jest uważanych za jedną księgę, a także księgi Ezdraszowa i Nehemijaszowa. Należy zauważyć, że Józefus podaje ogólną liczbę 22 ksiąg, natomiast Juda Hakkodosz podaje liczbę 24 ksiąg. Rację ma Juda Hakkodosz. W jaki zaś sposób Józefus doszedł do swego obliczenia 22 ksiąg, to już wyjaśniliśmy powyżej. Na podstawie opisu Józefusa
kol. 2
o trzecim podziale czterech ksiąg wnioskujemy, że składał się on z Psalmów, Przypowieści, Kaznodziei i Pieśni Salomona. Drugi jego podział składający się z trzynastu ksiąg musiał więc zawierać następujące księgi: (1) Jozuego, (2) Sędziów (włączając w to ks. Ruty); (3) l i 2Ks. Samuelową; (4) l i 2Ks. Królewską; (5) l i 2Kronikę; (6) ks. Ezdraszowa i Nehemijaszową; (7) ks. Estery; (8) ks. Ijoba; (9) Izajasza; (10) Jeremijasza (włączając w to Treny Jer.); (11) ks. Ezechiela; (12) Daniela; (13) ks. Mniejszych Proroków. Józefus w swej historii cytuje ze wszystkich ksiąg Starego Testamentu z wyjątkiem Przypowieści, Kaznodziei i Pieśni Sal., które oczywiście nie podawały żadnych danych historycznych, a więc nie były dla niego użyteczne, jak również nie cytuje on ks. Ijoba, która leżała poza zakresem jego zainteresowań. Chociaż cytuje on z l ks. Machabeuszów, która mówi w sposób historyczny o okresach, które on omawia, to jednak czyni on to z wyraźnym zaznaczeniem, że księga ta nie była Boskiego pochodzenia gdyż ukazała się już po okresie, w którym skończyło się natchnienie w Izraelu. Nie okazuje on znajomości innych apokryfów, choć pewnie by korzystał z Ks. Judyty i 2Ks. Machabeuszów, gdyby wiedział o nich i uważał je za wiarygodne.
Z trzeciego źródła żydowskiego możemy się dowiedzieć, jaką była Biblia Żydowska za czasów Jezusa i Apostołów: Filon, uczony żydowski z Aleksandrii, pochodzenia kapłańskiego urodził się około roku 20 przed Chr., a umarł około roku 42 po Chr. Napisał on komentarz o Pięcioksięgu Mojżesza. Powiada on o Pięcioksięgu co następuje: „Po przeszło 2 000 lat [Żydzi] nie zmienili nawet jednego słowa z tego, co zostało napisane [przez Mojżesza], ale raczej byli gotowi ponieść tysiąc razy śmierć niż zgodzić się na złamanie jego praw i obyczajów”. Chociaż podnosi on Pięcioksiąg ponad wszystkie inne księgi Starego Testamentu, to jednak cytuje on również z dwóch innych podziałów Starego Testamentu, podkreślając ich Boski autorytet. Cytuje więc on z Wcześniejszych Proroków, z Jozuego, Sędziów, Samuela i ks. Królewskich mówiąc o nich jako o „słowie świętym”, jako o „Boskiej wyroczni”. Jeśli chodzi o Późniejszych Proroków, cytuje on z Izajasza i Jeremijasza jako z „większych proroków” i z Ozeasza i Zachariasza jako „mniejszych proroków”, przypisując im wszystkim Boskie natchnienie. Z trzeciego podziału Biblii Żydowskiej cytuje on z jego ksiąg historycznych, Kronik i Ezdraszowej, a także z jej poetyckich ksiąg: z Psalmów, Przypowieści i ks. Ijoba. Nigdy nie cytuje on z apokryfów, choć niewątpliwie je znał. Mówiąc o therapeutae — o porządku żydowskich ascetów, Filon wspomina o potrójnym podziale Biblii Hebrajskiej w słowach: „W każdym domu tych ascetów jest świątynia … w której oni wykonują rytuały świętego życia, nie podając niczego … co by było konieczne … dla ciała, poza prawami [Mojżesza] i wyroczniami wypowiedzianymi przez proroków i hymnami [Psalmami, pierwsza księga trzeciego podziału Biblii Hebrajskiej],