On daje nam obfitość Prawdy potrzebnej dla naszego zbudowania, pociechę i kierownictwo; a Jego błogosławieństwa będą naszymi w przyjmowaniu, radowaniu się i dzieleniu z innymi, proporcjonalnie do tego jak my „liczymy [bierzemy pod uwagę] dni nasze, abyśmy przywiedli serca do mądrości” (Ps. 90:12).

      Zdecydujmy się więc liczyć każdy dzień. Pamiętajmy, że „Początkiem wszystkiego jest mądrość, nabywajże mądrości, a za wszystką majętność twoją nabywaj roztropności” (Przyp. 4:7). Usiądźmy u stóp Mistrza, aby uczyć się od Niego i pamiętając, że „jednego potrzeba” wybierzmy „dobrą cząstkę” (Łuk. 10:41, 42). Niech „pieczołowanie bogactwa i rozkosze żywota” oraz „pożądliwość innych rzeczy” (Łuk. 8:14; Mar. 4:19) nie „zaduszają” w naszych sercach owoców dobrego nasienia. Troskliwie i każdodziennie przestrzegajmy rady Apostoła: „Staraj się, abyś się doświadczonym stawił Bogu robotnikiem, któryby się nie zawstydził i któryby dobrze rozbierał słowo prawdy” (2Tym. 2:15; 3:14-17). „Miłosierdzie
kol. 2
i prawda niech cię nie opuszczają: uwiąż je u szyi twojej [służąc im pilnie i zdobiąc nimi jako drogimi kamieniami i ornamentami nową wolę i charakter okazywany wszystkim], napisz je na tablicy serca twojego [zapisz je głęboko i trwale w twoich uczuciach]” (Przyp. 3:3).

      Stosownie do tego, starajmy się w 1970 r., jak nigdy przedtem miłować Boską mądrość i poszukiwać ją z powagą. Poszukujmy tę mądrość w naszym prywatnym studiowaniu i kiedykolwiek to jest możliwe – także w zborowym (Żyd. 10:25; Mat. 18:20). Niech Jego duch „mocy i miłości i zdrowego zmysłu” (2Tym. 1:7) przenika i odziaływuje na nasze codzienne życie tak, aby ta mądrość przejawiała się we wszystkich naszych myślach, słowach i czynach. „Dlatego i my… nie przestajemy się za was modlić i prosić, abyście byli napełnieni znajomością woli jego we wszelkiej mądrości i wyrozumieniu duchownem” (Kol. 1:9). Sugerujemy pieśń nr 74 jako właściwy hymn towarzyszący naszemu rocznemu tekstowi.

kol. 1

ELIJASZ – FIGURA I POZAFIGURA

(Popr. wg E. tomu 3, roz. 1, przedruk z T. P.’28, 50)

    Przeglądając powtórzenie „nowego poglądu” brata Rutherforda ze Strażnicy z 15 sierpnia 1919, przyrzekliśmy wyjaśnić te właśnie części, które nasz drogi Pastor nie podał. Przedtem jednak rozpatrzymy także pewne poglądy brata Olsona na szczególne fazy tego przedmiotu. Nieścisłością da się najdelikatniej określić jego wywody w tym przedmiocie. Wszyscy przyjmujemy myśl Pisma Św. jak ona jest wyjaśniona przez naszego drogiego brata Russella, dotyczącą typowego charakteru Eliasza, mianowicie, że reprezentuje on klasę Chrystusową w ciele, jako rzecznika Bożego, pragnącego zreformować świat (Mat. 4:5, 6; Mat. 11:14, zobacz Diaglott). Ta myśl o reformatorze, rzeczniku Bożym do świata jest kluczem do wyjaśnienia typu Eliasza. Szukać więc nam należy pozafigury w reformacyjnych ruchach w świecie prowadzonych przez Wiernych. Typ Eliasza dostarcza nam także pewnych chronologicznych dat, pozwalających nam na ustalenie wydarzeń pozafiguralnych. Oprócz klucza, owe chronologiczne daty są najważniejszymi cechami ułatwiającymi nam odzwierciedlenie tego typu. One też pozwalają nam na krytyczne rozpatrzenie poglądów br. Olsona i Rutherforda na pewne rysy Eliasza i jego pozafigury z 1Król. 17:1-4 odnośnie do historii przed 539, kiedy pozafiguralny Eliasz uciekł na pustynię i dają nam pierwszy chronologiczny wskaźnik, 1Król. 18:1, przez wyrażenie „trzeci rok” (jego doświadczenia na puszczy) daje nam drugi chronologiczny wskaźnik; stąd też wniosek, że historia opisana w 1Król. 17:1-24 miała miejsce przed rokiem 1259, który rozpoczął trzeci pozafiguralny rok pozafiguralnego Eliasza w jego doświadczeniach na puszczy;
kol. 2
gdyż dwa symboliczne lata, po 360 lat dają ogólną liczbę 720 literalnych lat, które dodane do 539 przyprowadzą nas do roku 1259. Innym chronologicznym okresem jest czas posuchy 3,5 roku (Jakub 5:17) co doprowadza nas do roku 1799, to jest kilka lat po czasie, kiedy pozaobrazowy deszcz przerwał posuchę. Dwa przebudzenia (1Król. 19:5-7) oznaczają okresy lat 1829 i 1874; podczas gdy podróż 40-dniowa kończy się w 1914 r. Wspomniane chronologiczne wykładniki ułatwią nam wielce odtworzenie pozafigury.

      Nasze chronologiczne daty wskazują nam, że wszystkie te pozafigury z 1Król. 17:1-24 poprzedzają rok 1259, podczas gdy brat Olson daje nam scenę zmarłego dziecka jako pozafigurę historii reformacji w latach 1517 i 1799 z jej przejawami odpowiadającymi ożywieniu cudzoziemskiej pracy misjonarskiej między poganami, poczynając od roku 1792. Mówi on, że nawoływania Achaba przez Eliasza w pozaobrazie miały miejsce między rokiem 325 i 539. My rozumiemy, że te zaszły między rokiem 33 a 539 jak następuje: rozpoczęły się one z naszym Panem, głową klasy Eliaszowej, czyniącym swoje dobre wyznanie przed Piłatem, reprezentantem pozafiguralnego Achaba (1Tym. 6:13; Jan 18:37), utrzymującym, że On i Jego wierni byli wyłącznie (rosa lub deszcz na ich wezwanie) głosem Boskiego Objawienia. Takie samo twierdzenie było przedstawione w pantomimie św. Pawła przed Feliksem, Festusem i Agrypą, reprezentantami pozafigury Achaba. Podczas prześladowań przez rzymskich pogan w latach 64-313 to samo twierdzenie było głoszone przez wiernych przed urzędnikami, gubernatorami i cesarzami rzymskimi. Kiedy pogański Rzym został zamieniony na chrześcijański(?)

poprzednia strona – następna strona