Teraźniejsza Prawda nr 246-247 – 1969 – str. 89
tekstowi wielu greckich rękopisów wyżej wymienieni krytycy tekstu mieli możność zrekonstruowania tekstu. Przekłady więc oparte na nowszej rewizji tych tekstów są najbliższe w brzmieniu do tekstu pozostawionego przez pisarzy Nowego Testamentu. Dlatego przekłady takie jak E. R. V., A. R. V., przekłady Rotherhama, Moffata, Panina, Przekład Baptystów, Goodspeed, Diaglotta, Ballantina, itd. zbliżają nas więcej do pierwotnego znaczenia pisarzy Nowego Testamentu niż wcześniejsze tłumaczenia.
W związku z tym należy uczynić parę uwag o niektórych przekładach Biblii. Ze sprawozdania Brytyjskiego i Zagranicznego Towarzystwa Biblijnego ze stycznia 1927 dowiadujemy się, że Biblia w całości albo w częściach została przełożona na 820 języków i dialektów. W tym to czasie obliczono, że nowe przekłady Biblii w całości lub w częściach były wydawane w odstępach sześć i pół tygodni. Uwzględniając tę szybkość wydawania do stycznia 1946 musimy dodać do powyższej ilości 152 nowe przekłady, czyli że otrzymamy sumę 972 języków i dialektów, na które Biblia została przełożona w całości lub częściach. Z tego wynika, że Biblia znacznie przewyższa jakiekolwiek inne z pięciu istniejących ksiąg świata. Od czasu wynalezienia druku około roku 1440, Biblia była przez całe wieki i pozostaje nadal w dużym stopniu tym, co Amerykanie nazywają ,,best seller”, czyli cieszącą się największym pokupem, gdyż ukazała się w większej ilości różnych wydań niż jakiekolwiek inne pięć ksiąg. Do najstarszych przekładów części Biblii należą Targumy nie tyle pod względem tłumaczenia, ile pod względem parafrazy hebrajskiego tekstu na język aramejski. Powstały one po powrocie Izraela z Babilonu w związku z zanikiem używania języka hebrajskiego przez ludność, a zastąpieniem go przez język aramejski w mowie potocznej. Dzięki nim ludzie nie władający już językiem hebrajskim mogli poznawać treść Biblii. Słowo Targum oznacza interpretację, a więc może określać zarówno tłumaczenie jak i parafrazę. Najlepsza z tych interpretacji jest napisana przez Onkelosu o Pięcioksięgu Mojżesza. W dużym stopniu przypomina ona dosłowne tłumaczenie.
NIEKTÓRE STAROŻYTNE PRZEKŁADY BIBLII
Najbardziej wartościowym ze wszystkich tłumaczeń jest Septuaginta, będąca greckim przekładem Starego Testamentu z hebrajskiego oryginału. Mówi się, że było ono dokonane przez 72 uczonych Żydów w Aleksandrii, w Egipcie (nazwę zaś Septuaginta użyto dla zaokrąglenia sumy i pochodzi ona od nazwy 70 po łacinie). Tłumaczenie to zostało rozpoczęte przez nich w roku 285 przed Chr. na rozkaz Ptolemeusza Filadelfa, który chciał mieć ten przekład dla biblioteki w Aleksandrii. Przekład ten ma wiele błędów i nieścisłości, np. w l ks. Mojżesza okresy chronologiczne są znacznie dłuższe niż w tekście hebrajskim.
kol. 2
Często różni się on bardzo od tego jakim powinno być dosłowne tłumaczenie z hebrajskiego. To, co nadaje temu przekładowi wyjątkowe miejsce wśród przekładów Biblii to fakt, że był on właśnie przekładem Starego Testamentu Chrystusa i pisarzy Nowego Testamentu, a także większości chrześcijan przez przeszło cztery wieki. Cytaty ze Starego Testamentu znajdujące się w Nowym Testamencie są zazwyczaj czerpane z tego tłumaczenia. Gdy jednak jakiś tekst był błędnie przetłumaczony i poprawka była konieczna, to Apostołowie nie wahali się poprawić tłumaczenia, jak to widać z cytaty św. Pawła w liście do Żydów 8:8—12 dotyczącej Nowego Przymierza z Jer. 31:31—34, którą on przełożył dosłownie poprawiając w około 12 szczegółach Septuagintę, aby tym więcej podkreślić doniosłość zawartej w niej prawdy. Jeżeli jednak niedokładność przekładu nie wpływała na treść, na dowód której był on przytoczony, to pisarze Nowego Testamentu zazwyczaj nie poprawiali go, podobnie jak i my często cytujemy niezupełnie dokładny przekład A. V. bez poprawek, o ile to nie wpływa na zmianę treści. Inną sławny i bardzo ważną wersją całej Biblii w przekładzie z hebrajskiego i greckiego dokonaną w swej pierwotnej formie około roku 170 po Chr. na język starosyryjski jest Peshito (prosty, zwykły). Jest to najstarsze tłumaczenie całej Biblii i miało wielki wpływ przez pięć wieków, po czym mahometański podbój Syrii ograniczył jego znaczenie. To tłumaczenie i Rękopis Synaicki są najstarszymi świadectwami, że słowa w Obj. 20:5 „A insi z umarłych nie ożyli, ażby się skończyło tysiąc lat” są interpolacją. Zarówno najstarszy grecki rękopis jak i najstarsze tłumaczenie nie mają tej części tego wiersza, co stanowi poważny dowód jej fałszywości. Na to też wskazuje następne zdanie: „Toć jest pierwsze zmartwychwstanie”, podkreślające w zestawieniu niestosowność tej interpolacji w tym miejscu.
Następny po Septuagincie najbardziej wpływowy przekład Biblii to tłumaczenie Biblii Hieronima (385—405 po Chr.) z języka hebrajskiego i greckiego na łacinę, zwany Wulgatą ze względu na jego powszechne używanie na Zachodzie. Przez więcej niż tysiąc lat królowało ono niepodzielnie w Kościele Zachodnim. Wyclif przyjął je za podstawę swego pierwszego tłumaczenia całej Biblii na język angielski; jest ono również podstawą większości tłumaczeń Kościoła Rzymsko-Katolickiego na języki europejskie. Sobór (Kościoła Rzymsko-Katolickiego) w Trydencie w roku 1563 oficjalnie uznał je za autentyczny tekst Biblii, w ten sposób wywyższając je ponad hebrajskie i greckie oryginały. Papież Damazy polecił Hieronimowi najuczeńszemu z ojców Kościoła Rzymsko-Katolickiego dokonać tego przekładu. Hieronim wyłączył apokryficzne księgi ze swego tłumaczenia, jako nie będące wyroczniami Bożymi. Choć Damazy zgadzał się z nim, że nie były one z natchnienia Bożego, jednak ze względu na ich powszechne używanie jako księgi budujące, aczkolwiek nienatchnione, skłonił go