Teraźniejsza Prawda nr 246-247 – 1969 – str. 86
przed Kaznodzieją i Pieśnią Salomona. Jeśli chodzi o księgę Daniela autorem jej był Daniel z zawodu mąż stanu; a autorem ksiąg: Estery, Ezdrasza i 1 i 2 Kroniki – Ezdrasz, który był Kapłanem; ks. Nehemiaszową napisał Nehemiasz, który z urzędu był gubernatorem. Żaden więc z pisarzy Kethubim nie należał do rzędu proroków, z tego to powodu ich pisma stanowią osobną część Starego Testamentu odrębną od Torah i Nebiim.
LICZBA KSIĄG BIBLII
Angielskie (i polskie) wydania Starego Testamentu zawierają 39 ksiąg, zaś angielskie (i polskie) wydania Nowego Testamentu 27 ksiąg, a więc razem cała Biblia ma 66 ksiąg. Liczba 39 jako liczba ksiąg Starego Testamentu jest również wskazana w hebrajskim Piśmie Świętym, bo tak są one wydane. Liczba 66 jest także pokazana w typach Biblii, np. w dwóch stosach chleba pokładnego, z których każdy składał się z 6 bochenków stojących obok siebie 6 i 6, przedstawiając w ten sposób 66 ksiąg Biblii, które są specjalnym pokarmem dla prawdziwego Kapłaństwa. Także deski przybytku, słupy i drągi – drągi, tak jak one były ułożone naprzeciw siebie i jeden w stosunku do drugiego są w liczbie 66, symbolizując 66 ksiąg Biblii. W wypadku zaś słupów, symbolizują one także niektórych pisarzy Nowego Testamentu. W starożytności jednak hebrajska Biblia miała 24 księgi. Zmniejszenie ich liczby wynika z połączenia w jedną księgę następujących par ksiąg: 112 Samuelowej, l i 2Królewskiej, l i 2Kroniki, Ezdraszowej i Nehemijaszowej, a także z połączenia w jedną księgą ksiąg dwunastu Mniejszych Proroków. Zredukowanie liczby 39 ksiąg Starego Testamentu do liczby 24 Bóg sam uznał, jak postaramy się to wykazać w innym związku. W czasach Jezusa nauczeni w Piśmie, jak o tym mówi Józefus (Przeciw Apionowi 1:8), zredukowali sztucznie tę liczbę do 22 ksiąg, łącząc razem księgę Ruty z ks. Sędziów i Treny Jer. z ks. Jeremijasza. Czynili oni to, aby mieć tyle ksiąg Pisma Św. ile jest liter w hebrajskim alfabecie – a więc dla powodu zupełnie sztucznego i nieco wskazującego na charakter tych, których Jezus oskarżał, iż obciążali lud przez siebie uczynionymi doktrynami, które podawali jako obowiązujące przykazania Boże (Mat. 15:9). Nowoczesne wydania hebrajskiego Pisma Św. zazwyczaj umieszczają Treny Jer. i księgę Ruty w części Kethubim. Jednak jest to przeciwne Planowi Pańskiemu opierającemu podział na urzędowym stosunku pisarzy do Boga. Zmiana nastąpiła w sposób następujący: Jest pięć ksiąg (ks. Estery, Ruty, Pieśń Sal., Treny Jer. i Kaznodzieja Salom.), które Żydzi składają w jeden zwój ze względu na wygodę, by czytać je w czasie pewnych świąt. Kiedy nie składali ich razem w oddzielny zwój aby mieć je razem, większość z nich należała do części Kethubim, to brali oni ks. Ruty, Treny Jer. z części Nebiim (Proroków) i składali je z innymi trzema, aby wygodnie odczytywać zwój bez zbytniego jego
kol. 2
skręcania. Gdy te księgi są razem w osobnym zwoju, to Żydzi nazywają je Migilloth, czyli zwój odłączony.
Pierwotnym językiem Starego Testamentu jest z małymi wyjątkami język hebrajski. Tymi wyjątkami są z ks. Jer. 10:11; z Ezdr. 4:8-6:18; 7:12-26; z Dań. 2:4-7:28. Wyjątki te są w języku aramejskim, czasami nazywanym językiem chaldejskim, czyli w języku semickim bardzo zbliżonym do hebrajskiego, który zastępował język hebrajski w mowie potocznej Żydów Palestyny na kilka wieków przed Chrystusem. Ten to język i język grecki były głównymi językami używanymi w codziennym obcowaniu w Palestynie za czasów naszego Pana. Poza niektórymi archeologicznymi odkryciami o małym znaczeniu aż dotychczas Pismo Święte Starego Testamentu było jedynym przykładem czysto hebrajskiej literatury. Do nich dodane zostały liczne przekłady Nowego Testamentu na hebrajski język poczynając od przekładu Delitzscha w roku 1878, a także dodane w wielkiej ilości dzieła hebrajskie ostatnich lat pięćdziesięciu od kiedy język hebrajski znów stał się stopniowo żywym językiem z wciąż wzrastającą literaturą. Nowy Testament był początkowo napisany po grecku, nie językiem greckim klasycznego okresu, ale greckim ludzi wykształconych pierwszego wieku naszej ery, zwanym koine (ogólnym albo potocznym językiem). Ale Nowy Testament grecki, choć reprezentuje dobry język grecki pierwszego stulecia chrześcijańskiego, zawiera wielką liczbę hebrajskich wyrażeń idiomatycznych, zwanych hebraizmami, dosłownie przetłumaczonych na grecki. Dlatego też ten, kto interpretuje grecki Nowy Testament, znajduje wielką pomoc w znajomości hebrajskiego, ułatwiającej jego zrozumienie. Do niedawna większość uczonych wykształconych w greckim klasycznego okresu 550-325 przed Chr., niechętnie patrzyła na greczyznę Nowego Testamentu jako barbarzyńską. Jednak od lat dziewięćdziesiątych zeszłego stulecia, gdy zaczęto dokonywać odkryć greckich papirusów, szczególnie w Egipcie, okazało się, że grecki Nowy Testament był językiem klas oświeconych mówiących po grecku w owym czasie, pomimo swych hebraizmów. Jednak te idiomatyczne wyrażenia, charakterystyczne formy greckiej Septuaginty, które wpłynęły na grecki Nowy Testament, właściwości jego pisarzy, a przede wszystkim nowe znaczenia, które Duch Święty tchnął do wielu greckich słów Nowego Testamentu sprawiają, iż ten język grecki wymaga specjalnego badania nieco odmiennego od studiów klasycznego języka greckiego. Stąd wynika potrzeba wyspecjalizowanych studiów w tej dziedzinie.
Oryginalne manuskrypty hebrajskich Pism – tych, które pochodzą z rąk ich oryginalnych pisarzy – oczywiście zaginęły z powodu spustoszeń czasu. Wiele kopii tych pism również doznało podobnego losu. W dodatku wiele z nich było zniszczonych przez Nabuchodonozora i Antiochusa Epifanesa. Były one jednak otoczone tak wielką czcią przez Żydów, że oddaliby oni raczej życie, aby je zachować. Dlatego