Teraźniejsza Prawda nr 245 – 1969 – str. 55
Jak już zaznaczono, szara substancja mózgu jest organem woli i inteligencji. Można ją podzielić na trzy ośrodki: (1) ośrodek okolicy czoła, który dotyczy rozmyślania i woli; (2) ośrodek ruchowy lub ideoruchowy znajdujący się w środku ponad uszami; (3) ośrodek czuciowy znajdujący się z tyłu głowy. Ta różnica jednak nie jest zupełna.
Neurony lub komórki nerwowe w tych ośrodkach są uporządkowane w grupy. Na przykład, komórki nerwowe, które kontrolują prawą stronę ciała, są umieszczone po lewej stronie mózgu — ośrodek nogi znajduje się w szarej substancji na szczycie mózgu, ośrodek ramienia znajduje się poniżej po tej samej (lewej) stronie mózgu, a ośrodek szyi i twarzy, włączając mowę, znajduje się jeszcze niżej. To, co stosuje się do rodzaju ludzkiego, stosuje się również, choć w mniejszym stopniu, do wszystkich ssaków. Ssaki również mają mózgi składające się z szarej i białej substancji wraz z neuronami i włóknami nerwowymi. One również odpowiadają na bodźce, mają świadomość i mogą do pewnego stopnia rozumować. Wysuwane argumenty na poparcie powszechnie wyznawanej doktryny przeciwnej Pismu Świętemu, co się tyczy natury duszy ludzkiej i jej rzekomej wrodzonej nieśmiertelności, stosowałyby się również do niższych zwierząt.
Profesor Dawid Ferrier, szkocki neurolog, wykazał różne ośrodki, wystawiając mózg małpy i czyniąc doświadczenia za pomocą biegunów baterii. (Mózg jest nieczuły na ból). Po dokonaniu pewnych czynności był on w stanie, przez kolejne dotykanie różnych punktów ośrodka ruchowego, doprowadzić małpę do wykonania różnych czynności, takich jak wyciągnięcie jej ramienia, chwycenie jabłka, skierowanie go do ust i ugryzienie go. Z tych doświadczeń zdobyto cenną znajomość, która pozwoliła chirurgom u ludzi chorych tu umiejscowić ośrodek mózgu dotknięty w licznych wypadkach nowotworem, ropniem itd.
Włókna, które łączą komórki nerwowe ze sobą i z różnymi częściami ciała, tworzą — zgromadzone w cienkie lub grube sznury — różne nerwy. Nerwy są sklasyfikowane na nerwy czuciowe, nerwy ruchowe, itd. Nerwy czuciowe przekazują wrażenia oczu, uszu, ust, skóry i innych części ciała odpowiednim komórkom w ośrodku czuciowym. Stamtąd wrażenia są przekazane przez łączące włókna najpierw wyższym ośrodkom intelektualnym, a potem zazwyczaj komórkom nerwowym w ośrodku ruchowym. Te z kolei wytwarzają podniety, które są przekazane przez nerwy ruchowe odpowiednim mięśniom szczęki, krtani, ramienia, nogi lub innym częściom ciała.
Na przykład, ktoś podnosi kij przed wami. Wrażenie uderza wasze oczy i natychmiast impuls jest przekazany ośrodkom wzrokowym w tylnej części waszego mózgu, pozwalając wam widzieć co się dzieje. Wiadomość ta następnie jest przekazana waszym ośrodkom intelektualnym i rozpoznajecie fakt, że człowiek ten chce was uderzyć. Natychmiast ośrodki intelektualne stają się bardzo czynne.
kol. 2
One błyskawicznie wysyłają tę wiadomość do ośrodków waszych obu ramion z tym wynikiem, że wasze lewe ramię podnosi się celem ochronienia was, a wasza prawa ręka usiłuje chwycić rękę lub kij waszego przeciwnika. Równocześnie wiadomość jest błyskawicznie wysłana do waszego ośrodka mowy i z kolei impulsy są przekazane mięśniom waszego gardła i ustom z tym wynikiem, że wołacie „Przestań!” Skomplikowany proces, a jednak wszystko to dzieje się w jednej sekundzie! Naprawdę jesteśmy nader cudownie stworzeni!
JAK TWORZY SIĘ PRZYZWYCZAJENIE
Najpierw przerwa między spostrzeżeniem jakiegoś szczególnego wrażenia a czynnością, która z tego wynika ma znaczną trwałość; ale im częściej te same myśli, słowa i czyny następują po spostrzeżeniu pewnego wrażenia lub serii wrażeń, tym krótsza staje się przerwa aż w końcu jest całkiem nieznaczna. Nie zachodzi obecnie potrzeba świadomego wysiłku woli; czynność ta staje się mniej lub więcej automatyczna i przyzwyczajenie jest nabyte.
Jak to możemy wyjaśnić? Być może, że tak jak prąd elektryczny przepływa o wiele łatwiej przez gruby przewód niż przez cienki, tak podobnie włókna — które łączą pewne komórki czuciowe z pewnymi komórkami intelektualnymi i ruchowymi — mogą na skutek częstego używania ich stać się grubsze i czynniejsze, a same komórki mogą również stać się wydajniejsze w pracy. W wyniku tego świadomy wysiłek nie jest już potrzebny.
PRZYZWYCZAJENIE FIZYCZNE
Może to być wyjaśnione przez pokazanie, jak tworzy się przyzwyczajenie fizyczne. Kiedy osoba zaczyna uczyć się, jak jechać na rowerze, to mówi się jej, że kiedykolwiek rower pochyla się na bok, to powinna natychmiast obrócić przednie koło na tę samą stronę, aby uniknąć upadku. Jednak skoro tylko ona wsiądzie na rower i pozostawiona jest bez pomocy, już rozciągnięta leży na ziemi. Dlaczego tak się dzieje? Jej komórki czuciowe odpowiednio ją ostrzegają, gdy rower pochyla się na bok. Ale w tym okresie jej ćwiczenia, musi ona uczynić wyraźnie świadomy wysiłek, aby przekazać wiadomość tę komórkom ruchowym, które rządzą mięśniami ramion. Zanim ona nawet pomyślała o obróceniu przedniego koła na tę stronę, to już była na ziemi.
Po kilku jednak upadkach, bolesne doświadczenia uczą ją szybciej i dokładniej myśleć. Gdy następnym razem wsiada ona na rower i czuje, że nachyla się on na bok, to natychmiast obraca przednie koło na tę samą stronę. Jednak nie nauczyła się jeszcze, jak daleko obrócić kierownicę i w rezultacie znowu obraca ją za daleko i upada na ziemię. Jeżeli nadal osoba ta trwa w uprawianiu jazdy przez kilka dni, to będzie w stanie jechać na