Teraźniejsza Prawda nr 240-241 – 1968 – str. 90
są źródłem, wyrazami i przewodami wszystkich Jego obietnic, zamiarów i czynów w stosunku do nas. Stąd wiemy, że On sprawi i sprawia, że wszystkie rzeczy działają dla naszego dobra w zgodzie z prawdą, sprawiedliwością i miłością. Jeżeli cichość, jaką powyżej opisano, nie byłaby charakterystyką Boga, nie moglibyśmy ufać Jemu w doli i niedoli, w dniach dobrych i w dniach złych, w chorobie i w zdrowiu, w smutku i w radości, w bólu i w zadowoleniu, w życiu i umieraniu. Wtedy mielibyśmy wątpliwości w każdej zmianie okoliczności i doświadczeniach co do tego, czy On nas nie opuścił, czy nie zmienił Swojej postawy ku nam, czy nie odrzucił nas i czy nie będzie miał więcej do czynienia z nami. Nie moglibyśmy być pewni, że On dotrzyma Swych obietnic, że będzie strzegł Swej przysięgi i że nadal będzie wykonywał Swój plan i przeprowadzał dla nas dzieła opatrzności, nauki, usprawiedliwienia, poświęcenia i wyzwolenia. Boska cichość jest gwarancją przeciw wszelkiemu takiemu złu i jest tarczą i puklerzem dla nas w naszym boju z jego przypadkowymi niebezpieczeństwami na rzecz sprawy Bożej. Przeto Boska cichość jest Jego rękojmią owocności wszelkich Jego dobrych zamiarów na naszą korzyść. Dzięki więc niej jest nam dana mocna pociecha. Zatem z powodu Jego cichości wypoczywamy w wierze. Cichość pobudza nas do naśladowania jej. Daje nam ona nadzieję do obecnego zwyciężania i do przyszłego dziedzictwa. Możemy więc w niej się chlubić i za nią również uwielbiać Boga; albowiem wszystkie Jego zalety wzywają nas do uwielbienia Boga. Poza Jego wyższymi łaskami pierwszorzędnymi, cichość wymaga tego być może ponad wszystkie inne łaski Jego charakteru.
W poprzedniej części tego rozdziału omówiliśmy w sposób ogólny trzeciorzędne przymioty, a szczególnie omówiliśmy Boską cichość jako pierwszy z nich. Teraz przystąpimy do omawiania innego trzeciorzędnego przymiotu Bożego — gorliwości. Z zasady ludzie nie przypisują gorliwości Bogu. W rzeczywistości dla większej części ludzi wydaje się On być bez gorliwości. Uważają oni raczej Boga za tak zamkniętego w sobie i powściągliwego, że nie daje On miejsca dla gorliwości w Swoim charakterze. Jest to oczywiście błąd, jak zobaczymy. To, że Pismo Św. przypisuje gorliwość Bogu jest widoczne z wielu tekstów. Mówiąc o różnych dziełach Chrystusowych w obydwóch Jego Przyjściach, szczególnie w Jego Wtórym Przyjściu, Bóg obiecuje u Izaj. 9:7 doprowadzić je do zupełnie dobrego wyniku: ,,Uczyni to gorliwość Pana Zastępów”. (Tak brzmi ten tekst w przekładzie Biblii angielskiej wg hebrajskiego wyrazu ,,qi`nah”. Ten sam wyraz hebrajski znajduje się w Psalmie 69:10 — uwaga tłum.). Ten sam prorok (Izaj. 37:22) w przepowiadaniu porażki Sennacheryba i wyswobodzenia Boskiego wybranego Izraela, rzekł: ,,Gorliwość Pana Zastępów to uczyni”. Tak, nie tylko wydarzenia spełniły proroctwo, ale Bóg uczynił je obrazem większej porażki, którą On Swoją gorliwością ma zadać Szatanowi
kol. 2
jako pozaobrazowemu Sennacherybie i dokonać wkrótce większego wyswobodzenia wybranego ludu Bożego. Ten sam prorok (Izaj. 63:15), wyrażając głosem obawy serce cielesnego i duchowego Izraela Bożego w czasach, gdy Bóg zdaje się zapomniał przeprowadzić Swoje plany i obietnice, woła językiem, który zawiera w sobie myśl, że Bóg ma gorliwość, lecz zdaje się, iż trzyma On ją w stanie zawieszenia: „Gdzież jest gorliwość Twoja i wielka siła Twoja … zawściągnione będą?” (Ezechiel 5:13) podobnie daje świadectwo o gorliwości Bożej słowami: ,,Doznają, żem ja Pan, którym to wyrzekł w zapalczywości mojej [gorliwości — tu w oryginale jest ten sam wyraz hebrajski „qi`nah” — uwaga tłum.], gdy wypełnię gniew Swój nad nimi”. W następujących cytatach ten sam oryginalny pierwiastek w różnych postaciach jest przetłumaczony jako zawistny i zawiść: 2Moj. 20:5; 34:14; 5Moj. 4:24; Ezech. 39:25 (tu jest podane wg oryginału ,,gorliwy” – przyp. tłum.); Joel 2:18 (tu zaś jako miłość); Nahum 1:2 (tu jako zapalczywy); 1Król. 14:22 (tu znowu oddano jako gniew); Sof. 1:18 (tu oddano jako zapalczywość); zaś w ustępach Zach. 1:14; 8:2; Izaj. 42:13; Sof. 3:8 to samo hebrajskie słowo ,,qi`nah” przetłumaczono po polsku na gorliwość. W każdym wypadku znaczenie jest gorliwy lub gorliwość. Przeto widzimy, że gorliwość jest przymiotem charakteru Bożego i jest potrzebna dla doskonałości.
Powyżej zauważyliśmy, że jako trzeciorzędna łaska ,,gorliwość powstaje najpierw z połączenia wiary, nadziei, samokontroli, cierpliwości, pobożności, miłości braterskiej i miłości bezinteresownej (z wyższych pierwszorzędnych łask), po drugie z wojowniczości, napastniczości i pracowitości (z niższych pierwszorzędnych łask) i po trzecie z odwagi, samozaparcia i szczodrobliwości (z drugorzędnych łask) co się tyczy pałającego i czynnego poświęcenia się pewnej sprawie. Będzie można zauważyć, że w powyższym określeniu gorliwości, wykazaliśmy szczególnie dwie rzeczy w tym przedmiocie: jej składniki i jej naturę. To wyłuszczenie pokazuje po pierwsze złożenie gorliwości, z którego widzimy, że wszystkie wyższe pierwszorzędne łaski, niektóre z niższych pierwszorzędnych łask i niektóre z drugorzędnych łask stanowią jej składniki. Moglibyśmy wymienić niektóre inne niższe pierwszorzędne łaski, które czasami wchodzą w skład gorliwości, jak patriotyzm, przyjaźń, zamiłowanie do życia domowego i rodzinnego, które nie były wymienione, ponieważ są one często nieobecne w wypadkach gorliwości. Nie tylko nasze przedstawienie gorliwości poprzednio podane wykazało jej składniki, lecz także jej naturę, a to w słowach: ,,co się tyczy pałającego i czynnego poświęcenia się pewnej sprawie”. Nie może być żadnej gorliwości nie złączonej z pewną sprawą ani nie może być gorliwości bez poświęcenia się. Poświęcenie to musi być tak wewnętrzne (pałające) jak i zewnętrzne (czynne). Wszystkie więc te myśli w wyrażeniu: ,,pałające i czynne poświęcenie się pewnej sprawie”, są zawarte w naturze gorliwości. One czynią ją