Teraźniejsza Prawda nr 240-241 – 1968 – str. 84
rodziców i innych, gdy był przez nich ćwiczony i nauczany, mógł on prawdopodobnie dużo dowiedzieć się z tych opisów podczas swego pobytu w Egipcie podczas 40-letniego pasienia owiec w Ziemi Madyjańskiej (Dz.Ap. 7:29,30). Opisy te prawdopodobnie dopomogły mu zapoznać się z cennymi obietnicami Przymierza, które Bóg uczynił jego ojcom: Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi, tak jak opis na to wskazuje (2Moj. 3:6; Dz. 7:32). Mojżesz prawdopodobnie dowiedział się w dużej mierze z tych starożytnych opisów o stworzeniu niebios i ziemi, o przyjęciu ofiary Ablowej, o chodzeniu Enocha z Bogiem, o Noem, potopie, arce i ołtarzu ofiarowania czystych zwierząt przeznaczonych na ofiary całopalne, o ołtarzach Abrahama i o ofiarach, o objawieniu się Boga Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi, itd. Jest więc bardzo możliwe, że te spisane zapiski dopomogły Mojżeszowi w jego przygotowaniu się do czasu, kiedy Bóg z nieba, Bóg jego ojców, przemówi do niego z gorejącego krzaku i powie mu, że on stanie się wodzem ludu Bożego i że uwolni go z niewoli.
Z powodu powyższych rozważań, szczególnie z powodu istnienia w Księdze Rodzaju toledoth, możemy wnosić, że Bóg nie dyktował bezpośrednio Mojżeszowi całej zawartości tej księgi, chociaż niewątpliwie jak już to zaznaczyliśmy, Bóg mógł to uczynić. Dowody zdają się raczej jasno wykazywać, że kiedy Mojżesz pisał Księgę Rodzaju pod Boskim natchnieniem i kierownictwem, to użył jako źródła informacji niektóre zapisane genealogie, historie, itd., które zostały przekazane przez jego przodków. Mógł on więc wpisać do Księgi Rodzaju znaczne części lub całe takie starożytne spisane zapiski, zwłaszcza rodowody, dodając od siebie stosunkowo bardzo mało — być może tylko niezbędne wyjaśnienia i uwagi celem ustalenia liczbowej budowy zapisków.
Niektórzy mogą sprzeciwiać się tej myśli, aby Bóg miał pozwolić Mojżeszowi użyć zapiski upadłego Adama o historycznych wydarzeniach, zapiski „srogiego” Ismaela (1Moj. 16:12) i zapiski „sprośnego” Ezawa (Żyd. 12:16) w przygotowaniu Księgi Rodzaju. Powinniśmy jednak pamiętać, że Mojżesz zapisał również słowa Balaama i jego osła (4Moj. 22:28, 30; 23:5—12, 16—26; 24:1—24). Bóg skłonił nawet bezbożnego Kaifasza do wypowiedzenia proroctwa (Jan 11:51). Lecz Bóg użył i natchnął tylko poświęconych i wiernych ludzi, takich jak Mojżesz i Jan, aby napisali Biblię, chociaż oni użyli informacji i oświadczeń z różnych źródeł. Niektóre z nich były przez Boga natchnione, a niektóre nie były (np. oświadczenie niewiasty samarytańskiej zapisane w Ew. Jana 4 i argumenty faryzeuszów, jak również świadectwo uzdrowionego ślepego zawarte w Ew. Jana 9). Mojżesz sam był omylny i popełnił poważne błędy, takie np. jak uderzenie skały, kiedy powiedziano mu, aby przemówił do niej. Lecz pomimo to Bóg natchnął go w przedstawieniu jego spisanego objawienia tak, że ono jest nieomylne. Zawartość Biblii
kol. 2
jest Boskim objawieniem i jest natchniona, nawet takie części jak historyczne i biograficzne opisy, które są typem rzeczy przyszłych (E tom 12, 538, 542, 556, 557).
POWÓD DO POWTARZANIA W KSIĘDZE RODZAJU
Przez zrozumienie oryginalnego słowa toledoth i jego użycia przez Mojżesza przy pisaniu Księgi Rodzaju, jesteśmy lepiej przygotowani do zrozumienia powodu różnych powtarzań w Księdze Rodzaju, które wprawiły wielu w zakłopotanie. Zazwyczaj te powtórzenia służyły do pokazania związku pomiędzy oryginalnym toledoth (w zgodzie ze starożytną praktyką literacką, przygotowania kolejnych zapisków, aby w ten sposób pokazać ich związek i pokrewieństwo z pismami poprzednimi) i dopomagają one nam rozpoznać jedność planu i celu Księgi Rodzaju. Co więcej, w związku z powtarzaniem, niekiedy dodatkowe szczegóły były przedstawione. Bóg więc zarządził w taki sposób, że Mojżesz pisząc Księgę Rodzaju i oczywiście wcielając do niej informacje ze starożytnych historycznych i genealogicznych zapisków, pozostawił niektóre powtórzenia, zamiast złączenia ich w jeden opis.
Zwróćmy uwagę na następujące powtórzenia w 1Mojżeszowej: odnośnie opisu o stworzeniu człowieka (por. 1Moj. 1:26, 27 z 2:7, 18, 21—24) — niektórzy nie rozumiejąc tej sprawy omieszkali rozpoznać, że powtórzenie, jest uczynione w celu wykazania dodatkowych szczegółów (F 39 u dołu i str. 40; E. tom 12, 635, par. l); to samo odnosi się do oświadczenia uczynionego przed potopem, że ziemia była popsuta i że dlatego Bóg miał ją zniszczyć (por. 1Moj. 6:5—8 z 9b—13); do oświadczenia uczynionego przy końcu genealogii Noego, że Noe spłodził Sema, Chama i Jafeta (por. 1Moj. 5:32 z 6:10); do oświadczenia odnośnie listy potomków Sema (por. 1Moj. 10:22—25 z 11:10— 17); do oświadczenia; że Tare spłodził Abrama, Nachora i Harana (por. 1Moj. 11:26 z .11:27b); do oświadczenia odnośnie listy żon i dzieci Ezawa (por. 1Moj. 36:2—5 z 10—14).
Dziękujemy naszemu Ojcu Niebieskiemu za jaśniejsze objawienie sprawy toledoth w Księdze Rodzaju i za dodatkowe dowody, jakie otrzymaliśmy odnośnie autentyczności tej najstarszej Księgi Pisma Świętego, do której Mojżesz włączył widocznie niektóre z najstarszych zapisków, jakie można znaleźć w świecie dzisiejszym. Wprawdzie sama Księga Rodzaju świadczy przeciwko jej otwartym przeciwnikom i subtelnym wrogom! Jej świadectwa były starannie przechowane przez Mojżesza, a jego źródła z których czerpał swoje wiadomości są całkiem jasno pokazane. W świetle archeologicznych i innych odkryć w Dniu Wtórej Obecności Naszego Pana świadectwa tej księgi mogą być zrozumiane jak nigdy przedtem i one obficie i całkowicie zbijają niszczące wiarę ataki tych, którzy podali w wątpliwość jej historyczność, autentyczność i Boskie natchnienie.