Teraźniejsza Prawda nr 240-241 – 1968 – str. 81
sprawozdanie o przyczynie, wzroście i postępie zepsucia rodzaju ludzkiego, doprowadzające do Boskiego postanowienia sprowadzenia na wszystkich, z wyjątkiem Noego i jego rodziny, całkowitego wyniszczenia. Jeżeli weźmiemy pod uwagę, że wyraz przewodni w 5:1a służy jako napis (lub nagłówek), to mamy w tej części toledoth Adama, które nam daje wykaz potomków Adama poprzez linię Seta. Co do tej możliwości jest czyniony jeden zarzut, mianowicie, że Adam sam mógł bardzo mało napisać z tej części, ponieważ umarł on ponad 700 lat przed potopem za czasów Lamecha ojca Noego i ponieważ wiek śmierci wielu jego potomków jest podany z tych, którzy pomarli po jego śmierci. Jednak inni potomkowie, włączając szczególnie Matuzalema, który żył aż do pierwszego roku przed potopem, Lamecha, który żył do piątego roku przed potopem (porównaj 5:25-30; 7:6) i Noego mogli napisać większą część lub nawet całość tego toledoth, chociaż jest ono przypisane Adamowi. Jeżeli z drugiej strony wyraz przewodni w 1Moj.6:9a jest podpisem, części od 5:1 b-6:8, to mamy tutaj toledoth Noego, które podaje nam sprawozdanie o jego przodkach, itd. Noe mógł bardzo łatwo uzyskać informacje o pochodzeniu swojej rodziny od jego przodków, bo nawet Enos, syn Seta, umarł dopiero kiedy Noe miał 84 lata. Ktokolwiek był pisarzem tego toledoth, musiał on widocznie wiedzieć o przekleństwie z 3:17, ponieważ odwołuje się do niego w 5:29. Pisarz ten prawdopodobnie miał w swoim posiadaniu spisane dokumenty, zawierające pewną część lub nawet całość Księgi Rodzaju od rozdziału 1Moj. 1-4;, włączając 3:17, które prawdopodobnie Mojżesz później użył przy pisaniu Księgi Rodzaju.
CZWARTA CZĘŚĆ KSIĘGI RODZAJU – 1Moj. 6:9-10:1
W tej części mamy podany opis o budowie arki i wejściu do niej, o nastąpieniu potopu i jego cofnięciu się, o Przymierzu Tęczy, o wypowiedzi Noego co do jego synów i wreszcie o jego śmierci. Jeżeli wyraz przewodni znajdujący się w 6:9a jest napisem (nagłówkiem) części od 6:9b-9:29, to mamy tutaj toledoth Noego, ale w znaczeniu oddzielnego opisu o jego potomkach, jak również opis jego późniejszych doświadczeń, w którym to wypadku niezbędne było dla jego synów i innych dostarczenie informacji o jego śmierci. Ale jeżeli wyraz przewodni w 10:1a jest podpisem części od 6:9b-9:29, to mamy tutaj toledoth synów Noego, prawdopodobnie powierzone Semowi, które podaje doświadczenia ich ojca i ich wspólne doświadczenia przed i po potopie. To, że były sporządzone spisane kroniki o tej części Księgi Rodzaju, które prawdopodobnie Mojżesz użył jako źródła informacji przy pisaniu Księgi Rodzaju, jest pokazane między innymi sposobami przez użycie wyrażenia „drzewo Gofer” (6:14), które jest archaicznym wyrażeniem i nigdy potem nie pojawia się w Piśmie Świętym.
kol. 2
PIĄTA CZĘŚĆ KSIĘGI RODZAJU – 1 MOJ. 10:1-11:10
Ta część Księgi Rodzaju przedstawia w zarysie plemiona, z których później powstały narody, czyniąc najpierw wzmiankę o synach Jafeta, potem o synach Chama ze szczególną wzmianką o Nemrodzie, wynalazcy fałszywej religii, która odprowadziła ludzi od wiary w jednego, prawdziwego Boga (zob. E. tom l, 459-467) i była w opozycji do religii Noego i Sema skoncentrowanej w Jehowie. Potem następuje opis o synach Sema i o budowaniu Wieży Babel, pomieszaniu języków i rozproszeniu narodów.
Jeżeli wyraz przewodni znajdujący się w 10:1 jest napisem (nagłówkiem) do części następującej po nim, to mamy tutaj toledoth synów Noego, składające się z listy ich potomków, itd. Ta możliwość jest potwierdzona przez oświadczenie wiersza 32: „Teć są domy synów Noego, według pokolenia ich [toledoth], i w narodziech ich, i od nich rozdzielone są narody na ziemi po potopie”. To zdaje się służy jako dodatek do historii o Wieży Babel, pomieszaniu języków i rozproszeniu narodów, dodane jako dalsze wyjaśnienie o podziale narodów. Oczywiście, że opis o Wieży Babel mógł być odrębnym dokumentem. Jeżeli jednak wyraz przewodni znajdujący się w 11:10a jest podpisem części od 10:1b-11:9, to mielibyśmy tutaj toledoth Sema. Mógł on napisać cały ten dokument, ponieważ żył dosyć długo, aby znać ostatnie pokolenie opisane w tej części, tj. synów Jektana. To, że informacja, którą Mojżesz użył w przygotowaniu tej części Księgi Rodzaju, była napisana dużo wcześniej aniżeli za jego czasów zdaje się być jasno potwierdzone przez oświadczenie w 10:19: „aż wnijdziesz do Sodomy i Gomory”. Słowa te widocznie były napisane przed zniszczeniem tych miast, zanim wszelki ślad o nich zaginął. Miasta te jeszcze istniały za czasów Sema.
SZÓSTA CZĘŚĆ KSIĘGI RODZAJU – 1Moj. 11:10-27
Ta część składa się z rodowodu, rozpoczynającego się od Sema a kończącego się na Tarem i jego synach, pokazując ich pochodzenie od Sema poprzez Pelega, brata Jektana (10:25; 11:16). Ten więc opis łączy się z poprzednim opisem.
Wielu zastanawiało się nad oświadczeniem zawartym w 1Moj. 11:26, 27: „I żył Tare siedemdziesiąt lat i spłodził Abrama, Nachora i Harana”. W związku z tym oświadczeniem wyłania się myśl, że Tare spłodził Abrahama, gdy miał lat 70. Ale tekst z Dz. 7:4 w porównaniu z 1Moj. 12:4 pokazuje, że Abraham miał 75 lat, gdy umarł Tare, zaś 1Moj. 11:32 dowodzi, że Tare umarł w wieku 205 lat. Dlatego Abraham urodził się, gdy Tare miał 130 lat, czyli 60 lat po tym, gdy Tarę miał 70 lat. Jak więc mamy zrozumieć oświadczenie z 11:26, 27? Haran najstarszy z trzech synów Tarego, który widocznie urodził się, gdy Tarę miał 70 lat,