Teraźniejsza Prawda nr 239 – 1968 – str. 61
Tylko wtedy, kiedy mamy w pamięci odrębne znaczenie imion Elohim i Jehowa, możemy właściwie zrozumieć i ocenić powód użycia tak jednego jak i drugiego imienia w różnych związkach w Księdze Rodzaju. Słowo Elohim odnosi się do Boga jako do Wszechmogącego. Stąd też jest ono użyte w historii Stworzenia (1Moj. 1:1-2:3), ponieważ stworzenie jest ponad wszystkie inne rzeczy wyrażeniem Boskiej mocy. Imię Jehowa, oznaczające Samoegzystujący doskonały w Swojej mądrości, mocy, sprawiedliwości i miłości, określa Go jako Boga Przymierza Swego ludu, w Jego przymiotach istoty i charakteru. Słusznie więc słowo Jehowa jest użyte w 2:4-3:24, który to ustęp mówi o Bogu w Jego stosunkach przymierza z Adamem i Ewą i o ich naruszeniu tego przymierza (Por. Ozeasz 6:7 – A.R.V.). Użycie imion Jehowa i Elohim zachodzi razem wtedy, kiedy jest połączenie dzieł mocy i przymierza (E. tom 12, 635; por. T.P. `39, 37, par. 8-13; `39, 60, par. 30-32). Nie ma więc rzeczywistego powodu do dzielenia opisu Księgi Rodzaju na części z powodu użycia w niej różnych nazw na określenie Boga i do zakładania, że każda część w ten sposób podzielona została napisana przez innego pisarza.
Jako następstwo ich błędnych teorii o Księdze Rodzaju, „Wyżsi Krytycy” rozwinęli teorię, że kiedyś po skończonym panowaniu króla Saula, (który to czas – jak oni twierdzą – jest ustanowiony przez 1Moj. 36:31) dwie odrębne szkoły pisarzy wydały dwa dokumenty, nazwane dokumentem „Jehowistycznym” i dokumentem „Elohistycznym” (w skrócie nazwane przez nich dokumentami „J” i „E”) i że redaktor, którego oni określają jako „R J E” (tzn. redaktor dokumentów „J” i „E”) połączył te dwa dokumenty w jedną całość, czyniąc pewne zmiany, a nawet niekiedy dodając swój własny ustęp tylko po to, aby być naśladowanym przez jeszcze innego redaktora, który z kolei dokonał dalszych zmian i poprawek. Ponadto twierdzą oni, że około 1000 lat po śmierci Mojżesza jakiś inny pisarz, którego oni nazwali „Kapłańskim” pisarzem napisał dalszy dokument „P” (czyli dokument kapłański) i że jeszcze inny redaktor, którego oni oznaczają przez „E P” (czyli Elohistyczny Kapłański redaktor) dodał ten dokument do „J E” po umieszczeniu pewnych szczegółów własnego autorstwa, itd.
Tym sposobem bigos ich teorii rozrósł się w stale zmagającą się i niszczącą wiarę niedorzeczność aż w końcu wysunęli twierdzenie, że Księga Rodzaju i reszta pism Pięcioksięgu Mojżesza była skombinowana z pism i dokumentów siedmiu lub ośmiu różnych pisarzy – razem sklecona, złożona, przeplatana i powiązana – tak, że przypuszczalnie niektóre rozdziały zostały złożone nawet z prac sześciu różnych pisarzy! Szczytem tego wszystkiego było opublikowane krytyczne wydanie Księgi Rodzaju pokazujące w różnych kolorach te części, które przypuszczalnie zostały napisane
kol. 2
przez tych rzekomych pisarzy i redaktorów – to krytyczne wydanie jest znane pod nazwą „Tęczowobarwna Biblia”.
Najsilniejszym argumentem, jaki wymyślili „Najwyżsi Krytycy” na poparcie swego przypuszczenia, że Księga Rodzaju została napisana przynajmniej po rozpoczęciu panowania króla izraelskiego Saula, jest ich wyrozumienie powyżej podanej myśli zawartej w 1Moj. 36:31: „Ci też byli królowie, którzy królowali w ziemi Edomskiej, pierwej niż królował król nad syny Izraelskimi”. Oni twierdzą, że słowa te „wyraźnie sugerują monarchię w Izraelu”. Zwróćmy jednak na to pilną uwagę; wiersz ten mówi: królował nad, a nie królował w Izraelu. Oczywiście, że tych ośmiu królów Edomskich wymienionych w 1Moj. 36:32-39 królowało „w krainie Edom” przed panowaniem Faraona Egiptu nad dziećmi Izraela i ujarzmieniem ich (2Moj. 1:8-14). Jest bardzo możliwe, że ósmy król Edomu (Hadar) jeszcze żył w czasie, kiedy Mojżesz pisał ustęp z Księgi Rodzaju 36:31-39, ponieważ śmierć Hadara nie jest w nim wspomniana. Śmierć Hadara jest jednak wspomniana wiele lat później, gdy była pisana 1Kron. 1:50,51 (zobacz margines). Hadar mógł być królem, o którym jest mowa w 4Moj. 20:14. Przynajmniej nie ma żadnego dowodu w 1Moj. 36:31, który „Wyżsi Krytycy” podają jako ich najbardziej dobitny dowód, upoważniający ich do twierdzenia, że Mojżesz nie napisał Księgi Rodzaju, lecz że była ona napisana przez różnych pisarzy po rozpoczęciu panowania króla Saula w Izraelu.
Widzimy więc, że naprawdę kruche są argumenty, które „Wyżsi Krytycy” wysunęli i którymi podkopali wiarę w Księgę Rodzaju – w jej autentyczność, historyczność, układ, Boskie natchnienie, w Mojżeszowe autorstwo, itd. Dalsze zbijania ich błędnych teorii znajdują się w E. tomie 12, 632-657. Oni sami przyznają, że ich opinie o Księdze Rodzaju, które są w dużej mierze sprzeczne ze sobą, są również niezgodne z oświadczeniami Biblii. To, że oni rozpoznali niedorzeczność w niektórych swoich teoriach, domysłach i dzikich przypuszczeniach, jest pokazane przez fakt, iż ich teoria o „dwóch dokumentach” została zastąpiona przez tzw. „ułamkową hipotezę”, która później utorowała drogę do „dodatkowej hipotezy”, a która z kolei była zastąpiona przez „skrystalizowaną hipotezę”. Zamiast wrócić do prawdziwego wyrozumienia, oni wpadli jeszcze głębiej w bagno błędu.
MOJŻESZOWE AUTORSTWO KSIĘGI RODZAJU
Chociaż z jednej strony odrzucamy błędne teorie „Wyższych Krytyków” o Księdze Rodzaju, które twierdzą, że różni pisarze napisali różne części tej księgi, które jakoby można