Teraźniejsza Prawda nr 239 – 1968 – str. 54
Wieczne zamknięcie bramy oznacza koniec spładzania z Ducha dla celów Wysokiego Powołania. Wkrótce potem jak Ezechijel (który w całej księdze wyobraża nie ,,Onego Sługę”, jak Tom VII naucza, lecz jak Jan w Objawieniu, przedstawia Kościół w czasie spełnienia się wyobrażonych wypadków) przywiedziony został do tej bramy po raz ostatni przez człowieka z laską ku rozmierzaniu, pokazane mu zostały sprawy odnoszące się do Lewitów, a będące w łączności z ich złymi czynami i ich odłączeniem od Kapłanów (Ezech. 44:1-4). Toteż gdy spładzanie z Ducha ustało i Kościół otrzymał swój ostatni widok ożywionego Usprawiedliwienia przez „Onego Sługę”, w przedmowie Tomu VI, str. III i IV (w angielskim) następnymi rzeczami Prawdy, jakie były i są mu wyjaśniane, są sprawy odnoszące się do Wielkiego Grona. Słyszymy obecnie poselstwo Ezech. 44:1-14 ! To dowodzi, że pieczętowanie na czołach Wybranych ukończone zostało zanim przedmowa Tomu VI została napisana – 1 października 1916.
(15) U Mat. 24:36; 25:13 zawarty jest dowód co do czasu, wykazujący, że przed 3 maja 1916, wszyscy Wybrani byli popieczętowani na swoich czołach. Dzień wspomniany w tych wierszach jest Dniem Tysiąclecia – począwszy od 12 września 1874, pierwszego dnia siódmego miesiąca księżycowego w tym roku, a kończąc w roku 2874. Godziną owych wierszy jest pierwsza 1/24 owego Dnia, bo choć nikt nie mógł przepowiedzieć jego daty, to jednak niektórzy żyjący po niej, przewidzieli daty innych 23 godzin. Dlatego pierwsza godzina dnia z tych wyjątków Pisma jest jedyną godziną z 24, o której można prawdziwie powiedzieć, że jej początku nie było można wiedzieć naprzód. Dlatego wnioskujemy, że godzina tych wyjątków jest pierwszą godziną dnia 1000-lecia. Godzina Dnia 1000-lecia miałaby 1/24 część 1000 lat – to jest 41 lat i 8 miesięcy. Czterdzieści jeden lat i 8 miesięcy (czasu księżycowego) od 12 września 1874, przyprowadziłoby nas do daty 3 maja 1916, jak następuje: 41 lat skończyło się 8 września 1915 roku. W roku rozpoczynającym się 16 marca 1915 było 13 miesięcy księżycowych. One skończyły się siedmioma pełnymi miesiącami księżycowymi po 8 września 1915 – to jest 4 kwietnia 1916; dlatego 8 miesięcy po latach 41 skończyło się 3 maja 1916. Godzina tych ustępów z Pisma była okresem żęcia i zbierania w kłosy podczas Wieku Ewangelicznego (Obj. 14:15, „przyszła godzina, abyś żął”), i z tego powodu wyróżniona jest spomiędzy godzin Dnia 1000-lecia – żęcie skończyło się 16 września 1914, a zbieranie kłosów przed 3 maja 1916. Wskutek tego nie było już więcej żęcia ani zbierania kłosów po 3 maja 1916. Przed tą więc datą całe Maluczkie Stadko zostało albo zżęte, albo kłosy pozbierane – to jest popieczętowane na czołach.
kol. 2
(16) W 1Moj. 15:7-21 mamy dany dowód czasowy, który wskazuje nam 18 kwietnia 1916 – to jest 15 Nisana, pierwszy dzień świąt Wielkanocnych – jako datę, kiedy ostatni członek Chrystusa został opieczętowany na czole. Według Komentarzy Bereańskich o wierszu 9, dni lat jakie zwierzęta i ptaki ofiarowane przez Abrahama żyły, wynosiły 3 960 i wyobrażają tyleż lat. Przymierze zawarte zostało z Abrahamem 15 Nisana 2045 przed Chrystusem, dokładnie 430 lat co do jednego dnia przed wyjściem Żydów z Egiptu (2Moj. 13:40), które nastąpiło 15 Nisana 1615 przed Chr. Było to 2044 lat i 8½ miesięcy przed l stycznia Roku Pańskiego l. Różnica pomiędzy 3960 lat a 2044 lat i 8½ miesiąca wynosi 1915 lat i 3½ miesiąca, które od l stycznia Roku Pańskiego l, skończyłyby się (czas księżycowy) 18 kwietnia 1916 a nie 1915, jak brat Woodworth w Komentarzach Bereańskich zmienił myśl, którą brat, który przysłał tę radę wymienił w swoim liście ogłoszonym w Z. 1907, str. 79, szp. 2, str. 2,3. Od 1 stycznia 2045 przed Chrystusem do l stycznia Roku Pańskiego l byłoby 2045 lat, a do 1 stycznia 1916 byłoby 1915 pełnych lat. 15 Nisan 2045 przed Chr. był o 31/2 miesiąca później niż 1 stycznia 2045. Dlatego też pełne 3960 lat – od 15 Nisana 2045 przed Chr. – wypadłoby 15 Nisana 1916.
Brat, w którego liście sprawa ta była wyjaśniona wzmiankuje, że cała liczba dni w latach ofiar, jakie Abraham złożył, dana była przez Pana jako zapewnienie co do długości czasu w latach, jaki Abraham czekać musiał na odziedziczenie ziemi obiecanej. Wzmiankował przeto, że powinniśmy spodziewać się powrotu Starożytnych Godnych pod koniec 3960 lat. Ta część jego uwagi nie ziściła się. A przeto była błędem, który jednakowoż łatwo jest wytłumaczyć w następujący sposób:
Jeżeli przyjrzymy się uważnie omawianym słowom w 1Moj. 15:8, to zauważymy, że nie jest tam powiedziane, że Abraham zapytywał się o czas odziedziczenia ziemi, lecz pytanie jego dotyczyło rzeczy, za pomocą której mógłby wiedzieć, że ją odziedziczy – dziedzictwo, o którym Abraham wiedział, że nie miało być jego przed jego śmiercią. Co dał Jehowa jako podstawę do zapewnienia, że Abraham i wszyscy tacy jak on, ziemię tę odziedziczą? Odpowiadamy, że Jezus i Kościół są ofiarą jako główne Nasienie Abrahamowe. Oni mają dać dziedzictwo ziemi potomkom obietnicy ziemskiej (Żyd. 9:14, 15). Przeto gdy ostatni członek Kościoła będzie znaleziony i położony na ołtarzu ofiarnym i dowiedzie tej ofiary jako prawdziwie złożonej przez opuszczenie pozafiguralnego Egiptu w pozafiguralnym czwartym pokoleniu – to jest (1) Wieku Patriarchów, (2) Wieku Żydowskiego, (3) Wieku Ewangelii, (4) Wieku Tysiąclecia, w którym jesteśmy od roku 1874, jak wskazane jest w wierszach 13-16 – wówczas podstawa zapewnienia będzie kompletna, bo wytworzone