Teraźniejsza Prawda nr 239 – 1968 – str. 52
swego Życiodawcę, spożywając w ten sposób żywy chleb. Z tego więc punktu widzenia, .uznanie okupu nie tylko jest rzeczą zasadniczą, do otrzymania życia podczas Wieku Ewangelii, ale także będzie to prawdą podczas Tysiąclecia. Będzie to prawdą na wieki. „Jeśli nie będziecie jedli ciała Syna człowieczego i pili krwi jego, nie macie żywota w sobie”. To, że złożony okup jest podstawą wszelkiego błogosławieństwa, musi być na zawsze uznane. Nikt nie może przyjść do Ojca, nikt nie może być iż Nim pojednany, chyba że przyjmie złamane ciało i przelaną krew „Baranka Bożego, który gładzi grzech świata”, który „zgładził grzech przez ofiarowanie samego siebie” (Jan 1:29; Żyd. 9:26).
ZBAWIENIE Z POTĘPIENIA ADAMOWEGO JEST BEZWARUNKOWE
Lecz niektórzy mogą się zapytać, jak to pogodzić, że według naszego tekstu, w. 53, jest powiedziane, iż życie zależy od naszego jedzenia ciała Jezusowego i picia Jego krwi podczas gdy inne teksty — jak Rzym. 5:18 — wskazują, że przez sprawiedliwość Jezusową przyszedł dar „na wszystkich ludzi”. Sprawa ta stanie się jasną, jeżeli zachowamy w pamięci, że nasz tekst — w rzeczywistości cały ustęp (Ew. Jana 6:27-58) mówi o życiu wiecznym i jak może być ono osiągnięte, podczas gdy Rzym. 5:18 mówi o usunięciu wyroku śmierci Adamowej ze wszystkich ludzi. Z łaski Bożej Chrystus „za wszystkich śmierci skosztował” (Żyd. 2:9). Każdy więc musi skorzystać ze śmierci Jezusowej poniesionej za niego. Przeto nastąpi uniwersalne zbawienie spod przekleństwa śmierci Adamowej, ponieważ Bóg „chce aby wszyscy ludzie byli zbawieni i ku znajomości prawdy przyszli” (1Tym. 2:4). Lecz Pismo Święte pokazuje również, że nie będzie uniwersalnego zbawienia do żywota wiecznego, ponieważ „jeśli nie będziecie jedli ciała Syna człowieczego i pili krwi jego, nie macie żywota w sobie”. Wielu tego nie uczyni, a więc zginie we „wtórej śmierci”.
Ten dobrowolny „dar” z listu do Rzym. 5:8 jest uniwersalny dla Adama i dla każdego członka jego rodzaju, ponieważ przychodzi on „na wszystkich ludzi”. Lecz ten dobrowolny dar Boży dany przez Chrystusa nie gwarantuje życia wiecznego nikomu z wyjątkiem wypełnienia właściwych warunków. Z powodu przyszłego zastosowania ofiarniczej zasługi Chrystusowej za wszystkich ludzi, będzie właściwą rzeczą dla Boga obudzić świat ze snu śmierci i dać wszystkim sposobność osiągnięcia usprawiedliwienia w celu otrzymania doskonałego życia. Widzimy więc, że ten dobrowolny „dar” w liście do Rzym. 5:18 nie należy utożsamiać z „usprawiedliwieniem żywota”, które zależy od jedzenia „chleba żywego”. Ten dobrowolny „dar” [przebaczenia grzechów Adamowych na podstawie zasługi okupu; „dar z łaski z wielu upadków” — Rzym. 5:16, Diaglott]
kol. 2
przyszedł [przyjdzie, jak to jest widoczne ze słów wiersza 19: „stanie się sprawiedliwymi”, zob. przekład Diaglotta] na wszystkich ludzi ku [w celu umożliwienia im użycia sposobności, bo jego przyjęcie pozwala im uzyskać] usprawiedliwieniu życia”. Następny wiersz (w. 19) dowodzi, że ten dobrowolny dar jest oparty na zasłudze okupu, który przekreśla grzech Adama i potępienie, ponieważ podaje powód, dla którego ten dobrowolny dar przyjdzie na wszystkich ludzi: „bo jako przez nieposłuszeństwo jednego człowieka wiele się ich stało grzesznymi [uczestnikami grzechu Adamowego]; tak przez posłuszeństwo jednego człowieka wielu stanie się sprawiedliwymi [dostąpią przebaczenia grzechu Adamowego]”.
ZBAWIENIE DO ŻYCIA JEST WARUNKOWE
Chociaż wiele tekstów pokazuje, że jest uniwersalne zbawienie od Adamowego wyroku śmierci, które jest bezwarunkowe, a więc niezależne od wykonywania wiary, to jednak inne teksty mówią o zbawieniu do życia wiecznego, które to zbawienie jest zależne od uprawiania wiary i posłuszeństwa. Na przykład Ew. Jana 3:15, 16 pokazuje, że zasługa okupu Jezusowego wymazuje Adamowy wyrok śmierci („nie zginął”) i daje sposobność zdobycia zbawienia życia wiecznego („żywota wiecznego”) przez wiarę („każdy, kto weń wierzy”). Tylko ci, którzy wierzą w Syna, otrzymają życie wieczne; „ale kto nie wierzy Synowi, nie ogląda żywota [wiecznego]” (w. 36). Dz. 3:23 pokazują, że życie wieczne dla świata zależy od posłuszeństwa.
Nie tylko więc Kościół, ale także świat musi jeść chleb żywy, jeżeli chce osiągnąć życie wieczne. Ew. Jana 6:27-58 pokazuje, że doskonałe człowieczeństwo naszego Pana złożone na śmierć, czyli złamany chleb za nas, jest nie tylko wystarczające na zmazanie grzechów Adamowych Kościoła i świata (1Jana 2:2), ale także daje życie wieczne temu, który przyswaja sobie to, co Pan złożył w ofierze, tzn. Jego człowieczeństwo, Jego prawo do życia i prawa życiowe. W tych wierszach Jego ciało przedstawia Jego człowieczeństwo, a Jego krew przedstawia Jego ludzkie prawo do życia i ludzkie prawa życiowe. W Ew. Jana 6:27 Jezus mówi nam: „Sprawujcież nie pokarm, który ginie, ale pokarm, który trwa ku żywotowi wiecznemu, który wam da Syn człowieczy”. W wierszu zaś Jana 6:33 pokazuje On, że jest to Jego człowieczeństwo, które daje żywot światu. Wiersz Jana 6:50 pokazuje, że Jego człowieczeństwo, jeżeli jest przyswojone przez osobę, to zachowa ją od śmierci, uwolni ją od wyroku śmierci i utrzyma ją wolną od niego. Natomiast wiersz Jana 6:51 pokazuje, że Jego człowieczeństwo jest właśnie tą rzeczą, którą On daje za życie świata, tzn. na udzielenie życia wiecznego temu, kto przyswoi je sobie („kto jadłby z tego chleba”).