a w której wszyscy ostatni członkowie Chrystusa wzięli udział aż do końca. Pozafiguralna ta bitwa toczyła się przeto od jesieni 1914 do jesieni 1916. Pozafiguralna druga bitwa należy jeszcze do przyszłości i wyobraża ostateczne publiczne starcie przeciw wiecznym mękom (Zeba, ofiara, to jest ofiara Molocha, męka) i świadomości umarłych (Salmano, cień, duch), w której tylko Maluczkie Stadko brać będzie udział aż do ukończenia. Nie spodziewamy się, aby ta ostatnia bitwa nastąpiła wkrótce. Jest to jeden z tych ustępów jakie mieliśmy na myśli, gdy zapowiedzieliśmy w pierwszym numerze Present Truth, że Maluczkie Stadko da jeszcze jedno publiczne i szerokie świadectwo Prawdzie. Co się tyczy omawianego punktu ukończenia żęcia, zgodnie z podanymi powyżej faktami, Jak dalece spełniły się, uważamy oświadczenie z „Foto – Dramy Stworzenia” scenar. str. 38, jako dające nam wskazówkę wiodącą do wyjaśnienia dwóch bitew owych 300, wyobrażających dwie części ostatecznych walk samych Wybranych. A przeto rzecz jasna, że musieli oni być uczestnikami ostatniego powołanego członka ,,Kościoła, który jest Jego Ciałem”. Zatem ostatni Wybrani musieli być popieczętowani przed zakończeniem pozafigury pierwszej z tych bitew, w jesieni 1916 roku. Czas pomiędzy tymi dwoma bitwami
kol. 2
napełniony jest przynajmniej częściowo przez pozafigurę bitwy, którą jest oddział zabiegający drogę przed Orebem i Zebem (Sędz. 7:23-8:3). Ta ostatnia pozafiguralna bitwa zaczęła się z Drugim Uderzeniem Jordanu w jesieni 1917 (Obj. 19:1,2) lecz jeszcze się nie skończyła. Obejmować ona będzie pracę Wielkiego Grona opisaną w Objawieniu 19:3, a może i opisaną w wierszu 6.

LEWICI IZRAELA I ŚWIĄTYNIA EZECHIJELA

      (13) W Moj. 7:1-9 zawarty jest dalszy argument dowodzący, że pieczętowanie Wybranych na czołach jest już ukończone. Wiersz l dowodzi, iż wozy w w. 3, 7 i 8 dane były Lewitom figuralnym, gdy przybytek figuralny został ukończony, pomazany i uświęcony ze wszystkimi swoimi sprzętami i naczyniami. Ukończenie Przybytku, jego pomazanie i uświęcenie, wyobrażają ukończenie prawdziwego Kościoła, pomazanie go Prawdą, popieczętowanie na czole oraz jego Ducha i jego odłączenie się od wszystkich innych. Odłączenie to, jak zostało już dowiedzione, nastąpiło przed jesienią 1916 i od tego czasu zewnętrznie zaczęło być widoczne.

      (Dalszy ciąg nastąpi)

kol. 1

PYTANIA I ODPOWIEDZI

ŚWIĘTO NARODZENIA PAŃSKIEGO A SATURNALIA

      Pytanie: Czy dawanie podarunków nie było zwyczajem rzymskim w związku z Saturnalią, czyli świętem ku czci pogańskiego boga Saturna, które miało miejsce w tym samym okresie, co Święto Narodzenia Pańskiego i czy nie jest to zatem grzeszne dawać podarunki w dniu 25 grudnia lub około tej daty?

      Odpowiedź: Rzymianie czcili swego boga Saturna lub Saturnusa, rzekomego boga siewu lub zboża siewnego (Satus), z wielką uroczystością zwaną Saturnalią w tym samym okresie co Narodzenie Pańskie. Był to rodzaj dożynek, podczas których praca była przerwana, dwory i szkoły zamknięte, nie rozpoczynano wojny, ani też nie karano złoczyńców, uwolniono niewolników od zwykłych zajęć i ubierano ich w szaty swych panów, którzy usługiwali im przy stole i chętnie wymieniano podarunki.

      Jednak dzień tego święta nie był 25 grudnia. Pierwotnie święto to obchodzono 19 grudnia, a potem stopniowo się przedłużało do siedmiu dni, od 17 do 24 grudnia. 25 grudnia był nazwany Brumalia i był przez pogan ogólnie znany jako dies natalis solis invicti, czyli dzień narodzin nieprzezwyciężonego słońca, ponieważ była to pora roku, kiedy zwycięstwo światła nad ciemnością zaczynało być widoczne w przedłużaniu się dnia.

      Pierwotny Kościół widocznie nie uczynił żadnego specjalnego święta z narodzin Jezusa.
kol. 2
Ojcowie Kościoła pierwszych trzech stuleci po narodzeniu Jezusa nie czynią żadnej wzmianki na ten temat. Specjalne obchodzenie tego święta widocznie rozwinęło się stopniowo; najpierw łączono je z wcześniejszym świętem Objawienia Pańskiego, które obchodzono 6 stycznia (niektóre wschodnie kościoły nadal obchodzą święto Narodzenia Pańskiego 6 stycznia). Przed piątym stuleciem po Narodzeniu Chrystusa nie było ogólnej zgodnej opinii co do tego, kiedy to święto powinno przypadać: czy 6 stycznia, czy 25 marca, czy też 25 grudnia. Jednak w piątym stuleciu data 25 grudnia została ogólnie przyjęta. Jest prawdą, że nowo nawróceni z pogaństwa uważali święto Narodzenia Pańskiego, jako zastępujące pogańskie święta Saturnalią i Brumalia i że z czasem niektóre zwyczaje praktykowane przez pogan, takie jak: dawanie podarunków, świecenie świec, itp. były również przyjmowane w tym samym czasie przez chrześcijan. Jednak niekoniecznie należy wnosić, jak to niektórzy pisarze czynią, że specjalne obchodzenie święta Narodzenia Pańskiego zapoczątkowane zostało w pogańskich świętach Saturnalią i Brumalia. Ponieważ, jak to już powyżej zaznaczyliśmy, święto to poprzednio łączono ze świętem Objawienia Pańskiego, które obchodzono 6 stycznia.

      Nawet nie biorąc pod uwagę powyższe rozważania, powinniśmy być ostrożni i trzeźwo rozważać ten przedmiot. Jest prawdą, że wierność wobec Pana i Prawdy wymaga od nas, abyśmy potępiali, unikali i walczyli przeciw pogańskim doktrynom i praktykom, które są

poprzednia strona – następna strona