Teraźniejsza Prawda nr 234-235 – 1967 – str. 93
z trzech odrębnych klas – Kaatytów, Merarytów i Gersonitów, które z kolei dzielą się aż na 60 grup. Podobnie Młodociani Godni u Joela 2:28,29 są przedstawieni jako tylko jedna klasa („młodzieńców”), lecz w Tysiącletnim Obrazie Lewitów są oni podzieleni na dwie odrębne klasy – na pozafiguralnych semeickich i lobnickich gersonickich Lewitów; zaś z punktu widzenia na Epifanię Młodociani Godni są przedstawieni w dwóch córkach Anny jako dwie odrębne klasy (E. tom 13, 8).
Co więcej, czasami dwie z klas oddzielnie wykazane u Joela 2:28, 29 są zgrupowane razem w jedną klasę w innym obrazie, np. Wielkie Grono i Młodociani Godni są włączeni do pozafiguralnego Elizeusza (T.P. ’33, 88, par. 14), który z innego punktu widzenia figuruje Starożytnych i Młodocianych Godnych razem (E. tom 15, 528); te ostatnie dwie klasy są razem pokazane również w jałowicy w obrazie złożonych przez Abrahama ofiar (1Moj. 15:7- 21; T.P. ’27, 79, par. 31). Stąd powyżej wykazany punkt (b) jest prawidłowy.
W T.P. Nr 175 i 176 wykazaliśmy trzy główne grupy Niby-Wybrańców: (1) Lojalni nie poświęceni wierni Przymierzu Żydzi; (2) wierni tymczasowo usprawiedliwieni nie poświęceni wierzący; (3) Poświęceni Epifaniczni Obozowcy. Podczas gdy te trzy klasy Niby-Wybrańców nie są wykazane odrębnie, lecz są połączone razem w jedną ogólną klasę Niby-Wybrańców, tak jak jest to przedstawione przez „synów” u Joela 2:28,29 i przez czyste zwierzęta w Arce Noego; to jednak inne teksty Pisma Św., rozum i fakty pokazują, że mamy słuszność, gdy rozpatrujemy te trzy odrębne klasy jako podziały jednej ogólnej klasy Niby-Wybrańców.
Dobitnym przykładem takich cytatów jest: (1) 1Moj. 15:9, gdzie lojalni wierzący Przymierzu Żydzi są wyobrażeni oddzielnie w synogarlicy, a lojalni tymczasowo usprawiedliwieni są oddzielnie wyobrażeni w młodym gołąbiątku (T.P. ’27, 79, par. 31; por. P ’59, 21).
Innym takim dobitnym ustępem jest (2) 1Moj. 25:1-4. Sześcioro dzieci i inni potomkowie Abrahama i Ketury tam wspomniani wyobrażają odrębnie różne klasy i podziały klas, rozwinięte pod Nowym Przymierzem. T.P. Nr 175 i 176 wśród innych rzeczy pokazują odrębnie podziały klas Godnych i Niby-Wybrańców, które nie są wykazane u Joela 2:28,29 i w obrazie Arki Noego. W tym obrazie wierni tymczasowo usprawiedliwieni z pogan są oddzielnie pokazani w piątym synie narodzonym z Ketury Jesboku, a Niby-Wybrańcy z cielesnego Izraela w czwartym synie Midyjanie. Ale zauważmy: że obraz ten wyszczególnia nawet więcej odnośnie klasy Niby-Wybrańców i wykazuje Niby-Wybrańców z cielesnego Izraela, pozafiguralnego Midyjana. w pięciu odrębnych podziałach lub klasach figurowanych przez pięciu synów Midyjana (por. z T.P. ’35, 72, par. 2).
Jest jeszcze inna ważna cecha odnośnie Niby-Wybrańców przytoczona odrębnie
kol. 2
w obrazie synów Ketury, lecz nie jest ona odrębnie pokazana u Joela 2:28,29 i w obrazie Arki Noego. Ona jest pokazana w Madanie, trzecim synie Ketury, przychodzącym pomiędzy (1) Zamramem i Joksanem, jej pierwszym i drugim synem, reprezentującymi klasę Godnych z dwóch różnych punktów widzenia. (2) Midyjan i Jesbok, jej czwarty i piąty syn, reprezentują dwie nie poświęcone klasy Niby-Wybrańców wspomniane powyżej. Stąd Madan przychodzący pomiędzy nimi bardzo stosownie wyobraża odrębnie klasę Poświęconych Epifanicznych Obozowców, którzy, chociaż rozwinięci w bliskiej łączności z klasą Młodocianych Godnych, są jednak następną niższą klasą od klas Godnych, niemniej jednak wyższą od reszty Niby-Wybrańców, wyobrażonych w Midyjanie i Jesboku. Oni otrzymują specjalną nagrodę wyższą od reszty Niby-Wybrańców (por. P ’62, 30).
Brat Johnson wykazał, że „po roku 1954 (kiedy pozafiguralne 80 lat z 3Moj. 12 i Epifania w jej ograniczonym 40-letnim sensie zakończą się) żaden Młodociany Godny nie będzie pozyskany” (T.P. ’49, 42, szp. 2, par. 2; por. z E. tomem 11, 473 u góry). On również oświadczył, podobnie jak br. Russell przed nim, że „poświęcenie jest zawsze na miejscu” (T.P. ’28, 93, szp. 1, pyt. 2; Z 1113, par. 6 por. F 186), że tak w Tysiącleciu jak i w Wieku Ewangelii poświęcenie będzie sprawą dobrowolną (Psalm 110:3) i wszyscy, którzy kiedykolwiek otrzymają życie wieczne na jakimkolwiek poziomie, będą musieli się najpierw poświęcić (E. tom 12, 258, linia 30; T. 106; P ’55, 41, 42; ’62, 14). Zgodnie więc z naukami Pisma Św., jak to wykazał br. Johnson, poświęcenie jest na miejscu po roku 1954, lecz dla odmiennego celu. Poświęcenie nie będzie więcej dla celów Wieku Ewangelii, tzn. aby stać się pozafiguralnymi Lewitami na Dziedzińcu, lecz wszystkie poświęcenia uczynione po 16 września 1954 r. są przedstawione w Obozie. Przeto zwracamy się do wszystkich tych, którzy się poświęcają od 16 września 1954 r. w Epifanii w szerszym znaczeniu, jako do Poświęconych Obozowców Epifanicznych.
Jeszcze innym takim ustępem Pisma Św. jest (3) 1Król. 10:1-13; por. z 2Kron. 9:1-12. Królowa z Saby w jej poszukiwaniu mądrości Salomona przedstawia tych szukających Prawdy, którzy stali się lub staną się poświęconymi Obozowcami Epifanicznymi – najwyższą klasą z Niby-Wybrańców. Mnóstwo nie poświęconych badaczy Prawdy należących do klasy królowej z Saby jest pokazane w jej orszaku lub świcie, a więc są oni pokazani odrębnie w odmiennej kategorii (T.P. ’60, 70-72; ’60, 11 par. 44). Te dwie klasy jako takie nie są ujęte odrębnie u Joela 2:28,29 i w obrazie Arki Noego, ale obydwie są włączone do klasy Niby-Wybrańców.
Dobitnym dodatkowym ustępem Pisma Św. jako (4) jest 4Moj. 32; por. Jozue 1:12-15. Połowa pokolenia Manasesowego, która otrzymała swoje dziedzictwo na zachodniej stronie