Teraźniejsza Prawda nr 233 – 1967 – str. 55
i Opatrzność, daje inny znak Jego zadziwiającej szczodrobliwości. Danie człowiekowi ziemi rajskiej z doskonałym klimatem i owocnością jest wysiłkiem szczodrobliwości Bożej. Urozmaicenie warunków, sposobności i wymagań Królestwa, według potrzeb i zdolności każdego, pokaże jak uprzejmie będzie usposobiony Bóg w stosunku do nich. Nawet chłosty owego czasu będą dla naprawy wszystkich zainteresowanych, żeby mogli być w ten sposób uratowani do żywota wiecznego i będą one także innym dowodem Jego szczodrobliwości. Ta sama uwaga stosuje się co do powstrzymania przez Boga w Tysiącleciu złych aniołów i ludzi od kuszenia i wyrządzania krzywd jakiemukolwiek członkowi rodzaju ludzkiego. Tak więc Jego postępowanie w Tysiącleciu będzie na najwspanialszą skalę szczodrobliwością w stosunku do rodzaju ludzkiego, całkowicie zamierzone do przywrócenia go do doskonałości i żywota wiecznego, gdy stanie się posłuszny.
Jest to szczodrobliwość, która będzie cechować czyny Boże w stosunku do świata po Tysiącleciu. Nie dopuści On próbie Małego Okresu, aby przewyższyła siły doskonałych bezgrzesznych ludzi. On da wszystkim sprawiedliwą i szczodrą próbę, na którą szczodrze przygotował rodzaj ludzki. Szczodrym będzie Jego dar łaski dostateczny dla wiernych, uwalniając ich w próbie i z próby, gdy będą w niej wiernymi i po okazaniu przez nich wierności do końca. Ukoronowanie ich życiem wiecznym na rajskiej ziemi po okazaniu przez wiernych lojalności do końca, będzie najwyższym stopniem Jego szczodrobliwości dla świata. Nawet wytracenie niepoprawnych aniołów i ludzi będzie dla nich szczodrym i dobrotliwym czynem, uwalniając ich od wiecznej troski; to będzie również szczodrym i dobrotliwym czynem dla wiernych, aby niepoprawni byli zniszczeni, albowiem ciągle trwające życie tychże byłoby wieczną groźbą dla sprawiedliwych, jak również ustawicznym źródłem utrapienia i smutku dla nich samych. Przeto ostateczne nagrody i kary przy końcu Małego Okresu będą wyrazami szczodrobliwości.
A co powiemy o szczodrobliwości Bożej, która w Wiekach po Tysiącleciu będzie trwała wiecznie? Możemy powiedzieć to, że z doskonałą ziemią i doskonałymi ludźmi bez grzechu jako podstawa dla potysiącletnich postępowań Jehowy, Jego mądrość, moc, sprawiedliwość i miłość w styczności z takim szeregiem warunków, może na nich polegać, aby rozdawać w najwyższym stopniu szczodrobliwości Jego dary umiłowanym ziemskim dzieciom. Izaj. 65:17—25 opisuje potysiącletnie warunki i zapewnia nas w oświadczeniu, że jak z rogu obfitości, Bóg wyleje na doskonałą ludzkość taką obfitość dobrych rzeczy, które zupełnie zadowolą wszelkie wymagania ich umysłów, wszelką prośbę ich serc i wszelką potrzebę ich ciał. Będzie On uprzedzał ich wszelkie pragnienia, nawet jak wiersz 24 oświadcza: „Że pierwej niż zawołają, Ja się ozwę, jeszcze mówić będą, a Ja wysłucham”. On da im wszelką sposobność dla dogodzenia ich wszelkiej potrzebie i dla zastosowania ich wszelkiej mocy. Co za
kol. 2
cudowny świat nastanie; bo jeżeli upadły człowiek w niedoskonałych warunkach w wielu indywidualnych przypadkach dokonał teraz tak wielkich rzeczy, to jakie będą uzdolnienia i osiągnięcia doskonałych ludzi pod szczodrą opieką Bożą! Niewątpliwie szczodrobliwość Boża będzie wtedy jednym z powodów w przyłączeniu się rodzaju ludzkiego do ogólnego chóru alleluja z Obj. 5:13: „Błogosławieństwo, i cześć, i chwała, i siła na wieki wieków niech będzie siedzącemu na stolicy i Barankowi”. A my którzyśmy zakosztowali Jego szczodrobliwości dla wybranych i wiemy o Jego przyszłej szczodrobliwości dla nie wybranych możemy również w obecnym korzystaniu z naszego udziału w Jego szczodrobliwości i w oczekiwaniu Jego przyszłej szczodrobliwości dla nas i dla świata, śpiewać wzniosłe uwielbienia dla naszego Boga i Baranka; bo godni są oni „mocy, i bogactwa, i mądrości, i siły, i czci, i chwały, i błogosławieństwa” (Obj. 5:12—13).
Szczodrobliwość — będąc łaską drugorzędną, powstającą z wyższych pierwszorzędnych łask tłumiących kontrolę miłości do osiągania i zachowania posiadłości — nie ma władzy nad czynami Bożymi. Bóg nigdy nie uprawia jej wbrew Swojej mądrości, mocy, sprawiedliwości i miłości; lecz zawsze w podporządkowaniu do nich. Kiedy więc one zabraniają uprawiania szczodrobliwości, to Bóg trzyma ją w bezczynności, tzn. że Bóg jest zawsze sprawiedliwy zanim On jest szczodrobliwy i nie będzie szczodrobliwy, jeżeli Jego sprawiedliwość zabrania tego. Pokazane jest to zwłaszcza przez Okup zadowalający Jego sprawiedliwość, iż Bóg może w zgodzie ze sprawiedliwością być tak bardzo szczodrobliwy jak On jest i będzie w stosunku do wybranych i nie wybranych. Zatem, aby stać się w zupełnym znaczeniu użytkownikami szczodrobliwości Bożej, musimy zbliżyć się do Niego przez Jezusa Chrystusa jako naszego Najwyższego Kapłana i Orędownika. Przeto ci, którzy tak czynią, otrzymują niezmiernie więcej od szczodrobliwości Bożej aniżeli ci, którzy tego nie czynią.
Bezstronność jest dziesiątą i ostatnią z drugorzędnych łask charakteru Bożego, którą będziemy w tym związku roztrząsać. Dotychczas rozbieraliśmy jako drugorzędne przymioty charakteru Bożego: Jego skromność, pracowitość, długie znoszenie, pobłażliwość, przebaczenie, odwagę, szczerość i szczodrobliwość; a w rozdziale o Niższych Pierwszorzędnych Przymiotach Boskiego Charakteru w związku z Boskim szacunkiem dla Samego Siebie, rozpatrywaliśmy Jego pokorę, drugorzędną łaskę. Ufamy, że nasze badawcze rozpatrywanie cnót i pochwał Bożych, nie tylko pomogło nam wszystkim intelektualnie, ale także moralnie i religijnie; albowiem naszym głównym zamiarem w napisaniu tych artykułów o przymiotach charakteru Bożego jest usłużenie tymi ostatnimi dwoma sposobami pomocy. Bezstronność jest drugorzędną łaską, ponieważ wypływa ona z wyższych pierwszorzędnych łask opanowujących i tłumiących kontrolę pewnych niższych organów uczuciowych. Jednak różni się ona od innych drugorzędnych łask w tym: Podczas gdy każda z innych drugorzędnych łask dotychczas