Teraźniejsza Prawda nr 231-232 – 1967 – str. 33
czynić przy pomocy swoich pism. Ani te pisma nie są prorockie w przeciwstawieniu z apostolskimi; albowiem główną funkcją urzędu apostolskiego było nauczanie przez natchnienie, nie tylko na zasady oderwane, lecz również odnośnie osób, wypadków i rzeczy, bez względu czy to odnosiło się do przeszłości, teraźniejszości lub przyszłości. Lecz nauczanie każdego członka Ciała Chrystusowego nie jest ważną funkcją „Drugorzędnych Proroków”; ani nawet nauczanie każdego członka Ciała Chrystusowego żyjącego w czasie wykonywania ich urzędu jako „Drugorzędni Prorocy”. Mówiąc ogólnie, ich urząd upoważnia ich i uzdalnia ażeby byli nauczycielami dla Kościoła Powszechnego w czasie kiedy żyją, chociaż wyjątkowo dawali oni instrukcje przez swoje pisma braciom żyjącym po ich śmierci. Tak np. Marek, Łukasz, Marsiglio, Wyclif, Luter, Melanchton, Stone, Zwingli, Hubmeier, Wesley, Miller, Russell itp. „On Sługa” potwierdza nasze wyrozumienie tegoż w tomie VI na str. 293. par. 2; 294, 1. 2; 301 par. 2: 302, 303 par. 2; 329, 330.
Pytanie: Dlaczego Teraźniejsza Prawda (ang.) opuszcza przecinek po słowie „secondarilly” tj. „drugorzędni” w wyrażeniu „Secondarily Prophets” — „Drugorzędni Prorocy”?
Odpowiedź: W angielskiej Biblii (1Kor. 12:28) nie ma przecinka pomiędzy słowami „secondarily prophets” — drugorzędni prorocy. A że Teraźniejsza Prawda (ang.) opuszcza przecinek, jest to czynione w tym celu, ażeby wskazać, że tam przecinek nie jest potrzebny. Jak już wykazaliśmy powyżej, iż słowo „prorok” na okres Nowego Testamentu jest użyte w dwóch znaczeniach, tj. w znaczeniu ogólnym i szczególnym. W ogólnym znaczeniu to wyrażenie zawiera w sobie wszystkich sług Kościoła, którzy dawali natchnione lub nienatchnione dyskusje przed drugimi, bez względu czy były dawane przy pomocy słowa lub pióra. Zaś w szczególnym znaczeniu ono obejmuje tylko nieapostolskich nauczycieli Kościoła Powszechnego. Tylko takich nauczycieli miał na myśli Ap. Paweł gdy pisał słowa „Drugorzędni Prorocy”. A gdy Teraźniejsza Prawda traktuje tylko o tego rodzaju prorokach, tj. o Prorokach w Kościele, w tym szczególnym znaczeniu tego słowa, to używa wyrażenia „Secondarily Prophets” to znaczy Drugorzędni Prorocy, a to w tym celu ażeby było jasno zrozumiane, że tylko o tego rodzaju Prorokach jest mowa. To słowo „Secondarily” — „Drugorzędni” jest (w ang. języku) przysłówkiem, a nie przymiotnikiem; nie rozumiemy przez wyrażenie „Drugorzędni Prorocy” przeciwstawienia ich (przypuszczalnie) z pierwszorzędnymi prorokami. Lecz po prostu używamy tego wyrażenia do wskazania, że nie rozumiemy miejscowych proroków, tj. mówców w miejscowym zborze lub natchnionych proroków Starego Testamentu, lecz tylko Generalnych Nauczycieli nie będących Apostołami czyli Generalnych Starszych
kol. 2
w Kościele Powszechnym. Innymi siłowy używamy tego wyrażenia, ażeby zabezpieczyć się przed złym zrozumieniem nas, że rozumiemy lokalnych starszych, którzy wykładają jako lokalni prorocy. Ż powodu, że słowo prorok, na okres Nowego Testamentu jest używane w dwóch powyżej wspominanych znaczeniach: w ogólnym i szczególnym, dlatego używamy słowa „Drugorzędni” w łączności z wyrażeniem „Prorocy”, ażeby przez to wskazać, iż używamy tego słowa prorok wyłącznie w specjalnym znaczeniu, które jest jasno przedstawione w wyrażeniu „Drugorzędni Prorocy” w 1Kor. 12:28, gdyż Św. Paweł przez to wyrażenie miał na myśli Generalnych Starszych czyli Nadzorców lub Nauczycieli Powszechnego Kościoła, nie będących Apostołami, a nie lokalnych starszych miejscowych kościołów (zborów), którzy nauczają.
Pytanie: Czy „Drugorzędni Prorocy” (Secondarily Prophets — 1Kor. 12:28; Efez. 4:11) nie są siedmioma Aniołami, siedmiu Kościołów z Obj. 1:20 itd. — tj. Paweł, Jan, Ariusz, Waldo, Wyclif, Luter i Russell?
Odpowiedź: Odpowiadając na to pytanie chcemy naprzód usunąć błędne wyrozumienie w jakie popadł pytający, tj. że siedmiu aniołów przedstawia siedem jednostek. Chociaż tom VII tak uczy, to jednak ani Pismo Św., ani rozum, ani historia tego nie uczą. Będzie to jasne, gdy się trochę zastanowimy nad ogólnie znanymi faktami, że dwóch z tych Aniołów nie przedstawiało jednostek. Z tego powodu zdawałoby się, że i drugich pięciu nie przedstawiało. Weźmy np. pod uwagę Anioła Kościoła Efezkiego. Prawdą jest, że Św. Paweł był najzdolniejszym, najgorliwszym, najpracowitszym i najwięcej uprzywilejowanym Sługą Prawdy w pierwszej epoce Kościoła (2Kor. 11:23—28). On miał nawet najwięcej starania o wszystkie zbory (tj. chrześcijan pogańskich) tak jak Ap. Piotr miał szczególniejsze staranie o zborach składających się z chrześcijan pochodzących z Żydów (Gal. 2:7, 8). Pomimo to on sam jeden nie stanowił Anioła Kościoła w Efezie. Chcemy nadmienić, że każdy z dwunastu Apostołów miał i wykonywał władzę związywania i rozwiązywania (Mat. 18:18; Dz. 15:7—29). Przeto co najmniej dwanaście osób stanowiło Anioła Kościoła w Efezie. Gdy weźmiemy pod uwagę Anioła Kościoła w Filadelfii, to łatwo zauważymy, że sam Luter nie był tym Aniołem; albowiem byli nim i inni Reformatorzy, przy czym niektórzy z nich żyli za czasów Lutra, byli zatem użyci przez Pana do wyniesienia niektórych Prawd jakie były na czasie, a którym Luter bardzo się sprzeciwiał — np. Zwingli dał niektóre Prawdy, odnoszące się do Wieczerzy Pańskiej i Osoby Chrystusa, którym Luter srodze się sprzeciwiał, a nawet odmawiał społeczności z nimi,