Teraźniejsza Prawda nr. 228-229 – 1966 – str. 92
zupełnym Jego zamiarem i życzeniem. Na przykład baranek wielkanocny ofiarowany dorocznie nie był zamierzonym celem, który Bóg pragnął, lecz jedynie był on typową ofiarą zapowiadającą wielką ofiarę „Chrystusa naszego Baranka Wielkanocnego” (1Kor. 5:7, 8). Podobnie doroczne ofiary cielców i kozłów w Dniu Pojednania nie mogły zgładzić grzechu; one były jedynie „cieniem rzeczy przyszłych” (Żyd. 9:9—14; 10:1—10). Ofiary i obiaty, które Bóg postanowił lub upełnomocnił na okres czasu pod Przymierzem Zakonu, nie były ostatecznym lub zupełnym Jego zamiarem i pragnieniem w odniesieniu do ofiary za grzech. One były jedynie typem tego wielkiego pragnienia, które wypełni się w Chrystusie. „Ofiary i obiaty nie chciałeś”, tzn., że ofiary te nie były wszystkim co Bóg miał na myśli. Bóg przyjmował doroczne ofiary za grzech i ofiary całopalenia w Dniu Pojednania, jak również udzielał żydom z roku na rok narodowego przebaczenia i sposobności ponownej próby, czy będą w stanie zachować Zakon, Lecz te rzeczy nie były ostatecznym celem Boskiego pragnienia lub zamiaru. On miał na myśli lepsze ofiary — ofiarę Chrystusa, wielkiego Odkupiciela, a następnie lepszą ofiarę Kościoła — Ciała Chrystusowego, które przyłączone do ofiary Jezusa, współuczestniczy w Jego ofiarniczym kielichu. A zatem ofiara Jezusa i Kościoła są tymi wielkimi ofiarami, które Bóg miał na celu, a inne były jedynie typem czyli zapowiedzią tych ofiar.
(B.S.’61, 71)
KTO MOŻE OBCHODZIĆ WIECZERZĘ PAŃSKĄ?
Pytanie: Kto może brać udział w Wieczerzy Pańskiej?
Odpowiedź: Przede wszystkim Małemu Stadku, członkom Ciała Chrystusowego (1Kor. 12:12—27; Efez. 4:4), był dany przywilej uczestniczenia w Wieczerzy Pańskiej i to w znaczeniu najpełniejszym. Przez ich udział w Wieczerzy Pańskiej symbolizowali oni trzy rzeczy: (1) śmierć Pana Jezusa (1Kor. 11:26); (2) swoją wiarę, przez którą przyswajali sobie usprawiedliwienie, uzyskując przebaczenie grzechów i przypisaną sprawiedliwość dokonaną przez złamane ciało i przelaną krew Jezusa, czyli przez Jego śmierć (Mat. 26:26—28) i (3) swoje uczestnictwo z Jezusem w przywilejach ofiarniczej śmierci za świat (1Kor. 10:16, 17; 15:29; Filip. 3:10). Lecz Wielkie Grono i nie spłodzeni z Ducha poświęceni słudzy Pańscy mogą również brać udział w Wieczerzy Pańskiej w pierwszych dwóch powyżej wspomnianych znaczeniach. Jednak nie mają oni przywileju symbolizowania w Wieczerzy Pańskiej śmierci z Chrystusem, ponieważ nie są członkami Jego Ciała, współuczestnikami w Ofierze za grzech — w Jego ofiarniczym kielichu. Ale mogą brać udział w Wieczerzy Pańskiej by symbolizować (1) śmierć Jezusa jako Baranka Boże go oraz (2) swoją wiarę, dzięki której przyswajają sobie usprawiedliwienie dokonane przez ofiarniczą śmierć Jezusa — Jego złamane ciało i przelaną krew za nich na odpuszczenie ich grzechów.
Mamy szczególnie dwa powody do wierzenia, że jest właściwą rzeczą dla nie spłodzonych z Ducha poświęconych sług Pańskich, aby uczestniczyli w Wieczerzy Pańskiej z uwagi na dwa zamierzenia wyjaśnione powyżej w punktach l i 2. Po pierwsze — nie tylko pierworodni, lecz wszyscy Izraelici z Boskiego rozkazu i przyzwolenia (2Moj. 12:25-27, 47; 4Moj. 9:2-5, 13; Jozue 5:10; 2Kron. 35:1-19) uczestniczyli w dorocznej Wielkanocy, która jest typem na Wieczerzę Pańską. Izraelici jako naród byli poświęconymi Bogu i byli w pokrewieństwie przymierza z Bogiem od dnia kiedy ich ujął za rękę, aby ich wyprowadzić z ziemi egipskiej (2Moj. 12:40, 41; Żyd. 8:9), a także byli „ochrzczeni w Mojżesza w obłoku i morzu” (1Kor. 10:1, 2). Stąd wszyscy poświęceni wierzący nie spłodzeni z Ducha jak również Nowe Stworzenia, tj. „kościół pierworodnych” (Żyd. 12:23), mogą brać udział w Wieczerzy Pańskiej, czyli w Pamiątce pozafiguralnego Baranka Wielkanocnego (1Kor. 5:7, 8).
Po drugie — Apostołowie biorący udział w pierwszej Wieczerzy Pańskiej choć byli poświęceni Bogu, jednak ich stan był stanem próbnego (albo tymczasowego) usprawiedliwienia, ponieważ nie byli jeszcze spłodzeni z Ducha Św., albowiem. Duch Św. został wylany na Apostołów dopiero w dniu Zielonych Świątek. Ich stan przed Zielonymi Świątkami był bardzo podobny do stanu nie spłodzonych z Ducha poświęconych sług Pańskich obecnego czasu, jednak Apostołowie mieli na widoku spłodzenie z Ducha i stanie się członkami Ciała Chrystusowego, do którego obecnie przy końcu Wieku Ewangelii w wielkim Czasie Ucisku, nie ma już dostępu (Obj. 7:1-3; Izaj. 66:7; Amos 9:13).
Wieczerza Pańska nie jest dla świata ani dla nominalnych lub nie poświęconych wierzących. Że tylko poświęceni, ofiarowani wierzący powinni brać udział w Wieczerzy Pańskiej, jest to pokazane w typie przez Boskie wyszczególnienie tyczące się dorocznej Wielkanocy: ,,ktobykolwiek nie był obrzezany nie będzie jadł z baranka” (2Moj. 12:48). Obrzezka serca żydów, która była ich prawdziwą obrzezką (Rzym. 2:28, 29) jest typem na poświecenie (Filip. 3:3; Kol. 2:11—13), czyli na prawdziwy chrzest (chrzest wodny — zanurzenie — jest jedynie zewnętrznym symbolem prawdziwego chrztu).
Niechajże tedy każdy „samego siebie doświadczy, a tak niechaj je z chleba tego i z kielicha tego niechaj pije” (1Kor. 11:28). Każdy wierzący w Jezusa jako swego Zbawiciela powinien rozważyć, czy wyrzekł się własnej woli i przyjął w zamian wolę Bożą, tak jak to uczynił Jezus (Żyd. 10:7-9). Gdyby jednak nie postąpił w ten sposób, to powinien z rozwagą to uczynić, gdyż tylko ten kto się poświecił powinien brać udział w Wieczerzy Pańskiej. Tak jak w typie wszystek kwas był wypróżniony (2Moj. 12:8, 15, 18-20; 13:3, 6, 7), tak podobnie i naszym staraniem powinno być, ażeby usunąć wszystek kwas — włączając kwas błędnych doktryn, obłudy, złośliwości itd. (Mat. 16:6-12; Mar. 8:15; Łuk. 12:1; 2Kor. 7:1; Efez. 4:31; Koi. 3:8; Tyt. 3:3) – a tak „obchodźmy