PIĘCIOKROTNA CZĘŚĆ BENJAMINA

      (c) 1Moj. 43:34 wymienia, że „dostała się pięć kroć większa część Beniaminowi nad inne części onych wszystkich”. Brat Johnson wyjaśnia, że każda z dziesięciu grup Wielkiego Grona otrzymała tylko jedną część „w związku z jej własnym udziałem w pięciu przesiewaniach epifanicznych, które odpowiadają pięciu przesiewaniom paruzyjnym; lecz pozafiguralnemu Beniaminowi, który otrzymał wszystkie TERAŹNIEJSZE PRAWDY, dał on wszystkie prawdy stosowane do wszystkich pięciu przesiewań epifanicznych” (E. tom. 10, 643, 644). Tutaj znowu widzimy przez zaszczycenie Beniamina ponad innych dziesięciu, że w poza-figurze dobrzy Lewici mają wyższe stanowisko i są specjalnie uprzywilejowani ponad inne grupy lewickie w tym, że posiadają „zupełność Prawdy w sprawach Wielkiego Grona i Młodocianych Godnych”, którą im powierzono.

      (d) Jest to również pokazane w ich specjalnym stanowisku łaski z Małym Stadkiem, reprezentowanym przez specjalne stanowisko łaski Beniamina w oczach jego ojca Jakuba zaraz po stanowisku Józefa (1Moj. 42:36—38; 44: 18-34; por. E. tom 10, 638, 639′, 647).

      (e) To samo jest wyobrażone przez specjalne stanowisko łaski Beniamina, jako syna Racheli ulubionej żony Jakuba, podczas gdy dziesięciu przyrodnich braci Beniamina było synami Lii, mniej ulubionej żony Jakuba oraz służebnic Bali i Zelfy (1Moj. 35:22—26).

      (f) Jest to także pokazane w znaczeniu imienia danego przez Jakuba Beniaminowi, tzn. syn prawej ręki. Pod tym względem br. Johnson uważał ich za „klasę jego głównej łaski” (E. tom 10, 607, na dole).

      (g) Wyższe stanowisko dobrych Lewitów jest pokazane przez fakt, że w przeciwieństwie do innych grup nie stali się oni sekciarzami. Jest to pokazane w tym, że „narodzenie się dzieci Jakuba, z wyjątkiem Józefa i Beniamina, przedstawia sekciarzy i systemy rozwijające się z dobrych ruchów rozpoczętych przez Wiernych” {T.P. ’27, 8, par. 2). Podczas gdy jest to prawdą o systemach sekciarskich w przeciwieństwie do Wielkiego Grona jako całości z punktu widzenia Wieku Ewangelii; jest to również prawdą stosownie do tego w Epifanii, iż dziesięć grup lewickich w przeciwieństwie do dobrych Lewitów {por. P. 56, 65, 66, 102) stało się sekciarskimi. Dobrzy Lewici prowadzili dzielny bój przeciwko sekciarstwu (zob. np. T.P. wyd. we Francji ’56, 66-79).

      (h) Wyższe stanowisko dobrych Lewitów od stanowiska jakiejkolwiek z innych dziesięciu grup lewickich jest pokazane w ich bliższym pokrewieństwie z Posłannikiem Epifanii, wyobrażonym przez pokrewieństwo Beniamina z Józefem jako rodzonym bratem, podczas gdy dziesięciu drugich braci było braćmi przyrodnimi.

      (i) Jest to również pokazane w fakcie, że dobrzy Lewici byli jedyną grupą braci z Wielkiego Grona, jedyną grupą braci pozafiguralnego Józefa, którzy nie brali żadnego udziału w konspiracji przeciwko bratu Johnsonowi, „w radzeniu, aby go odciąć zarówno od społeczności jak i służby”, itp. (1Moj. 37:18-35; E. tom 10,615-618).

      (j) Spośród wszystkich grup Wielkiego Grona tylko dobrzy Lewici pozostali ruchem Małego Stadka aż do końca bez żadnego zewnętrznego rozłączenia się.

      (Ciąg dalszy nastąpi)

PYTANIA I ODPOWIEDZI

PRZEMIENIENI Z CHWAŁY W CHWAŁĘ

      Pytanie: W jakim znaczeniu chrześcijanie bywają „przemienieni z chwały w chwałę” (2Kor. 3:18)?

      Odpowiedź: Powyższy tekst odnosi się wyłącz nie do prawdziwie poświęconych chrześcijan. Po dostąpieniu usprawiedliwienia z . wiary (Rzym. 5:1) zostaliśmy powołani do synostwa. Przyjmując to wezwanie przez zupełne poświęcenie się Bogu (Rzym. 12:1) stajemy się odbiorcami Jego ducha świętobliwości, tj. takiego ducha, który nie jest duchem bojaźni, „ale mocy, miłości i zdrowego zmysłu” (2Tym. 1:7). Następnie duch ten prowadzi nas i poucza o rzeczach, które są przyjemne i godne do przyjęcia przez Niebiańskiego Ojca. W ten sposób jesteśmy, że tak powiemy, pod tym wpływem formowani i kształtowani na podobieństwo Boga, na podobieństwo Jego drogiego Syna a naszego Pana i Zbawiciela.

      Chociaż to formowanie i kształtowanie powinno być dokonywane w poważnej mierze przez nas samych (Filip. 2:12), to jednak do takich przeobrażeń charakteru (Rzym. 12:2) bywamy pobudzeni przez światło znajomości o Boskim charakterze, które otrzymujemy ze Słowa Bożego. Jednakże ta przemiana charakteru nie następuje w jednej chwili, lecz jest to dzieło stopniowe. Im więcej wzrastamy na podobieństwo Boga i Chrystusa, tym bardziej bywamy przemienieni z chwały w chwałę w naszych umysłach, naszych wolach, naszych sercach — w naszych charakterach i nie prędzej ta przemiana będzie zupełną aż przy zmartwychwstaniu, gdy otrzymamy nowe ciała. Tymczasem „my wszyscy, którzy odkrytem obliczem [bez pośredniczącej zasłony niewiary, przesądu, cielesnego usposobienia, bojaźni lub zabobonu, lecz w prostocie serca i umysłu] na chwałę Pańską [wielkość Jego charakteru objawiającego się w mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy, doskonale