Teraźniejsza Prawda nr. 228-229 – 1966 – str. 68

odniesienia zwycięstwa z chaosu grzechu i przekleństwa.

      Tak więc postępowanie człowieka w stosunku do Boga, osób, zasad i rzeczy, w których Bóg był zainteresowany, wymagało od Boga uprawiania pobłażliwości dla dokonania Swego zamysłu względem człowieka. Zwiedzenie Ewy wymagało pewnego uprawiania pobłażliwości ze strony Boga; lecz rozmyślność Adama wymagała więcej pobłażliwości. Pobłażliwość ta okazała się nie we wstrzymaniu wyroku, którego wykonania sprawiedliwość wymagała, lecz w sposobie, metodzie i celu jego wykonania. Stopniowość wykonania wyroku pokazuje pobłażliwość Bożą w jego wykonaniu. Zezwolenie człowiekowi, aby wykorzystał w najlepszy sposób otoczenie przynoszące śmierć w czasie wykonywania wyroku jest innym przykładem pobłażliwości Bożej. Jego cel wychowawczy przez nauczenie człowieka za pośrednictwem wykonania wyroku o złej naturze i o okropnych skutkach grzechu, aby wywołać w nim nienawiść i unikanie grzechu, jest jeszcze innym dowodem Boskiej pobłażliwości. Zepsucie przedpotopowego rodzaju ludzkiego było nie tylko przykładem Boskiego długiego znoszenia, ale co więcej było ono także przykładem Jego pobłażliwości. Pobłażanie więc przez 120 lat najwyższym formom grzechu przedpotopowego uderzająco przytacza przykład Boskiej pobłażliwości. Rozwój religii pogańskich po potopie, tak bluźnierczych co do Boga, tak degradujących człowieka i tak szkodliwych w stosunku do Prawdy, był inną fazą dramatu pobłażliwości Bożej w stosunku do człowieka; bo jak Apostoł do Rzymian w rozdziale l zapewnia nas, wprowadzenie takich religii wśród ludzkości było spowodowane właśnie przez wzrost ludzkiego zepsucia — rzecz, z której skorzystał Szatan, mając okazję i środki do ich rozszerzania. Jak wyraźnym jest oświadczenie o Boskiej pobłażliwości w stosunku do Amorejczyków, że Bóg zamiast wyrazić Swój gniew odkładał go i to przez nieomal 500 lat, bo nie wypełniła się jeszcze ich nieprawość (1Moj. 15:16)!

      Na pewno krzywdy wyrządzone Jakubowi i Józefowi zmuszały Boga, aby pobłażliwie obchodzić się z ciemiężycielami Jego wiernych sług. Długowiekowe ciemiężenie Izraela przez Egipcjan, wzdychania i wołania tych pierwszych do ich Boga przymierza, nasuwa na myśl inny większy przykład Boskiej pobłażliwości. Sposób, rodzaje i wydarzenia dziesięciu plag w Egipcie i okoliczności porażenia Faraona oraz jego zastępów w Morzu Czerwonym także uderzająco ilustruje pobłażliwość Jehowy w stosunku do upartego człowieka. Samowola, chciwość, bałwochwalstwo, niezadowolenie, szemranie, nieposłuszeństwo i nieczystość Izraela, wszystko to dawało Bogu okazję do uprawiania pobłażliwości. Ich powtarzane odstępstwa w okresie Sędziów i Królów, ich prześladowanie proroków Bożych, ich przyjmowanie fałszywych religii, ich niewiara co do ochrony Bożej objętej przymierzeni, ich zakazane towarzystwo z pogańskimi narodami i ludami oraz ich wzrastanie w grzechu, wszystko to bez wyjątku było bardzo pobłażliwie znoszone przez Boga. A gdy Bóg powstał i karał ich, czynił to pobłażliwie i rychło posuwał się do łagodności i niemściwości w stosunku do nich. Jego przywrócenie ich z wielu niewoli do Swojej łaski, zwłaszcza z Babilonu, było czynem pobłażliwości. Wielce pobłażał On zepsuciu prawdziwej religii wśród nich na zewnętrzny ceremonializm przez nauczonych w Piśmie i faryzeuszów. Jego znoszenie ich przez 1845 lat, pomimo ich działalności doprowadzających do gniewu, pokazuje znamiennie Jego pobłażliwość.

      Jednym z największych okazań pobłażliwości ze strony Boga, jest Jego postawa wobec złego traktowania, które otrzymywała Jego klasa Chrystusa. Klasa Chrystusa składa się z Jezusa i Jego wiernych naśladowców. Ze wszystkich stworzeń Bożych, ci są najbliższymi Jego sercu. Matka może zapomnieć swojego niemowlęcia, ale On nigdy nie może ich zapomnieć. Niebo i ziemia przeminą, ale miłość i upodobanie w nich pozostają wiecznymi, niezmiennymi i czystymi. Ktokolwiek się ich dotyka, dotyka się źrenicy Jego oka. Nie możemy wyrobić sobie żadnego właściwego pojęcia o wysokości, głębokości, długości i szerokości miłości dla tychże. Ale ze wszystkich Jego stworzeń, oni byli najwięcej nienawidzeni, wzgardzeni i źle traktowani, a to z powodu wierności Jemu, Jego zasadom, Jego sprawie i Jego ludowi i z powodu nieprzyjaźni tych, którzy nie są w harmonii z kierunkiem, który oni obierają z powodu tej wierności. Gdy widzimy znęcanie się, które Jezus znosił przez trzy lata od kleru żydowskiego i rozważamy ostatnie dręczące doświadczenia, przez które On przechodził z powodu Swojej c wierności i wynikającej stąd ich nieprzyjaźni, a potem przypomnimy sobie, jak Bóg miał współczucie dla Niego, to możemy wyrobić sobie słabe wyobrażenie o Boskiej pobłażliwości, iż mógł On powstrzymać się wśród takich scen. Przewlekłe i dręczące doświadczenia, przez które przechodzili wierni naśladowcy Jezusa z powodu swojej wierności i z powodu wrogiego usposobienia, jakie żywili ich wrogowie do Boga, przedstawiają nam inną bardzo godną uwagi postawę Jego pobłażliwości. Prześladowanie żydowskich chrześcijan przez ich braci izraelskich dostarcza wielu przykładów pobłażliwości Bożej. Dziesięć pogańskich prześladowań chrześcijan w królestwie rzymskim, połączone z szatańskimi torturami, żadnymi krwi okrucieństwami, przedłużały agonię i diabelskie zniesławiania, które zadawały twarde serca Rzymian przez nieomal długie trzy stulecia, dawało niezliczone okazje do mściwości ze strony Boga; a jednak On im wszędzie pobłażał, czyniąc to w zgodzie z udoskonaleniem Swoich świętych przez cierpienia.

      Lecz najwyższy szczyt ludzkiego, zaiste diabelskiego okrucieństwa, został osiągnięty w papieskich prześladowaniach świętych, którymi odstępczy Kościół Rzymski splamił swoje szaty krwią świętych i męczenników Jezusowych. Jak gdyby wyklęcie, wyjęcie spod prawa, zakazy, klątwy, wygnania, hańba, uwięzienia i wojny nie były dostatecznie złymi, aby nimi trapić, Rzym musiał powołać do życia Inkwizycję dla swoich specjalnych tortur. Oto kilka następujących rzeczy które Inkwizycja za sankcją „nieomylnych’ papieży czyniła świętym Bożym: biczowała ich; naciągała im członki na dłuższe sześć do ośmiu cali od ich naturalnych