Teraźniejsza Prawda nr. 227 – 1966 – str. 64

przeciwko Panu i Jego stosownym naukom wydanym przez Jego Posłannika Laodycejskiego i przeciw Jego obecnym zamiarom, a zatem biorą na siebie straszną odpowiedzialność przed Panem. Niech się wszyscy strzegą, ażeby nie stali się uczestnikami tej odpowiedzialności (P’63, 27).

JAK POZNAĆ ŚWIADECTWO DUCHA

      Pytanie: Jeżeli cudowne „dary” Ducha, takie jak mówienie językami i inne na zawsze ustały, gdy dwunastu Apostołów i ci, którym oni udzielili tych darów umarli, to w jaki sposób potem poświęceni wierzący mogli mieć upewnienie, że posiadają Ducha Świętego i że są dziećmi Bożymi?

      Odpowiedź: W liście do Rzymian 8:16 czytamy: „Tenże Duch poświadcza duchowi naszemu, iżeśmy dziećmi Bożymi”. Oprócz cudownych „darów” udzielonych tylko pierwotnemu Kościołowi, jest szczególnie siedem rzeczy, o których naucza Biblia jako o rzeczach stanowiących zupełne świadectwo Ducha dane dla upewnienia każdego spłodzonego z Ducha spośród ludu Bożego w Wieku Ewangelii. Każda z tych siedmiu rzeczy świadczy o posiadaniu Ducha Świętego i o synostwie tych, którzy go posiadają; lecz aby mieć zupełne świadectwo Ducha, wymagane są wszystkie siedem rzeczy. Oto w krótkości podajemy je poniżej:

      (1) Oceniające wyrozumienie głębokich rzeczy ze Słowa Bożego (1Kor. 2:6-16 por. z Iza] 64:4; Mar 4:10-12; Jan 7:17; 14:15-17; Psalm 25:8-10, 12, 14); (2) niebiańskie aspiracje (Kol. 3:1-4;por. z 2:12; Rzym. 6:4, 5; Psalm 42:2, 3; 63:2; 84:3; 105:4; 119:2, 10, 20, 40; Mat. 5:6; 6:33; Filip. 3:12-14) (3) sposobności służby udzielone od Boga (Rzym. 12:1; Mat 20:1-16; 21:28, 30; 25:14-30; Jan 4:34-38; Gal. 6:10); (4) wzrost na podobieństwo Chrystusa (Rzym. 8:9, 29; 2Kor. 3:18; Gal. 5:22, 23; Efez. 5:9; Kol. 3:12-14; 2Piotra 1:5-11; 3:18; 1Jana 3:14, 16; 4:16); (5) prześladowanie znoszone dla Chrystusa (Mat. 5:10-12, 44, 45; Jan 15:18, 19; 16:2; Dz. 5:40, 42; Rzym. 8:17; Gal. 4:29: Filip. 1:28, 29; 2Tym. 2:10-12; 3:12; Żyd. 10:32-34; 1 Piotr 3:14, 16, 17; 4:14, 16, 19): (6) kary za winy (Żyd. 12:5-13; Psalm 94:12, 13; 118:18; 119:67; Przyp. 3:11, 12; Izaj. 26:16; Łuk. 12:47, 48; Obj. 3:19); (7) próby w pokusach, aby stać się nieposłusznym woli Bożej w celu doświadczenia naszego postępu lub braku postępu (5Moj. 13:3; 8:2; Psalm 66:10-12; Dań. 12:10; Jak. 1:2-4, 12; 4:7; 1Piotra 1: 6, 7; 4:12; 5:8, 9). Co do dalszych szczegółów zob. T.P. ’61, 122-130.

      Wielu uważa za świadectwo Ducha takie rzeczy jak: bujne uczucia albo zwyczajną wesołość, lub słyszalne głosy mówiące do nich, albo też „mówienie językami”, sny, widzenia, wrażenia, wyobrażenia itd. Jednak, gdy choroba, ból, straty, zawody, rodzinne kłopoty, trudności, potrzeby, prześladowania, srogie przeciwności itd. przychodzą, to ich świadectwo często opuszcza ich – i to w chwili kiedy najbardziej go potrzebują! Lecz tak nie jest z siedmiorakim świadectwem wymienionym w poprzednim paragrafie. Zamiast nas opuścić w doświadczeniach, ono zachowuje nasze serca i umysły w doskonałym pokoju przez Jezusa Chrystusa Pana naszego (Izaj. 26:3; Filip 4:7) zapewniając nas, że nasze sprawy są w porządku z Bogiem, że posiadamy Jego Ducha Świętego i że On nadal postępuje z nami jako członkami Swojej rodziny. Chwalą niech będzie za to Bogu! (B. S. 58, 39)

.