Teraźniejsza Prawda nr. 225-226 – 1966 – str. 21
Adama. Śmierć ta jest więc najważniejszą rzeczą w Biblii, w naszej wierze i w naszym życiu. Z nią znajdują się wszystkie powyższe rzeczy i inne jeszcze.
Najstosowniej w usłudze Pamiątki zachodzi łamanie chleba, które przedstawia śmierć naszego drogiego Pana. Pamiętajmy więc drodzy Bracia i Siostry, gdy łamiemy chleb, aby myśleć o tym, co ono symbolizuje – śmierć naszego drogiego Odkupiciela; dopilnujmy tego, aby myśli te pochodziły z sympatycznego, wierzącego, wdzięcznego, oceniającego i wiernego serca. To więc uczyni nas godnymi uczestnikami Pamiątki, zaś brak tych zalet w sercu uczyniłby nas niegodnymi uczestnikami, a tego powinniśmy unikać.
Drugą rzeczą, którą symbolizujemy w Pamiątce jest nasze przyswajanie sobie wiarą usprawiedliwienia przez złamane ciało i przelaną krew naszego Pana – przyswajanie sobie przebaczenia grzechów i przypisanej sprawiedliwości Chrystusowej. Należy zauważyć, że nasz Pan wspominając o symbolicznych rzeczach mówi nam, iż Jego krew była wylana na odpuszczenie naszych grzechów (Mat. 26:26). Według Pisma Św. otrzymaliśmy odpuszczenie grzechów jako część usprawiedliwienia (Rzym. 4:6-8; 3:24-26; Efez. 1:7), jak również otrzymaliśmy sprawiedliwość Jezusową jako drugą część usprawiedliwienia (Rzym. 3:22; 4:6; 10:4; Filip. 3:9). Te dwie rzeczy zgodnie z zacytowanymi ustępami Pisma Św. otrzymaliśmy za pośrednictwem naszej wiary. Zatem nasza wiara w obietnicę Bożą oparta na śmierci naszego Pana lub zasłudze jest właśnie środkiem, za pomocą którego przyswajamy sobie usprawiedliwienie, przyswajamy sobie ludzką sprawiedliwość Chrystusową z prawem do życia i prawami życiowymi, które towarzyszą tej sprawiedliwości.
Nasze spożywanie chleba, który symbolizuje ciało Chrystusowe i nasze picie wina, które symbolizuje Jego krew – jednym słowem nasze przyswajanie sobie tego, co symbolizuje Jego ludzką sprawiedliwość iż prawem do życia i prawami życiowymi, które towarzyszą tej sprawiedliwości – przedstawia nasze przyswajanie sobie wiarą usprawiedliwienia przez Chrystusową zasługę. Drugą więc wielką myślą związaną z Pamiątką jest nasze usprawiedliwienie za pomocą naszej wiary w obietnicę Bożą związaną z zasługą Chrystusową. Przeto drugą myślą jaką symbolizujemy w tej Pamiątce jest wielki fakt, że Sprawiedliwość Boża nie potępia już nas więcej w Adamie, ale że Miłość Boża będąca w Chrystusie i okazująca się przez Niego wyzwala nas łaskawie z Adamowego wyroku, przypisując nam zasługę naszego Pana, przez którą Sprawiedliwość jest zupełnie zadowolona we wszystkich jej wymaganiach w stosunku do nas z punktu widzenia Adama. Gdy więc będziemy drodzy Bracia i Siostry spożywali chleb i owoc winnej macicy, to rozmyślajmy o naszym przyswajaniu sobie wiarą zasługi Jezusa, która stała się dostępna dla nas przez Jego śmierć. Czyńmy to ze skruszonym, wierzącym, wdzięcznym, oceniającym i wiernym sercem. Brak zaś takiego serca uczyniłby nas niegodnymi uczestnikami.
kol. 2
ZNACZENIE NIE MAJĄCE JUŻ ZASTOSOWANIA
Apostoł Paweł pokazuje, że jest również trzecie głębsze zastosowanie tkwiące w emblematach, mianowicie udział iż Chrystusem w Jego ofierze za grzech; albowiem Jezus zaprosił Swoich uczni (jako Podkapłanów) do udziału z Nim w ofierze i w jej chwalebnej nagrodzie. Apostoł potwierdza tę myśl gdy mówi: „Kielich błogosławienia, który błogosławimy, izali nie jest społecznością krwi [śmierci] Chrystusowej? Chleb [bochenek], który łamiemy, izali nie jest społecznością [wspólną jednością] ciała Chrystusowego? Albowiem jednym chlebem, jednym ciałem wiele nas [członków Ciała Chrystusowego] jest; bo wszyscy chleba jednego jesteśmy uczestnikami” (1Kor. 10:16, 17 – por. Diaglott).
To głębsze znaczenie, ten udział z Jezusem w Jego ofiarniczymi kielichu jako członkowie jednego chleba, stosowało się tylko do Małego Stadka; stąd Pamiątka nie powinna już więcej być obchodzona z tego punktu widzenia. Z różnych ustępów Pisma Św., włączając własne oświadczenie Jezusa (Mat. 23:35; Łuk. 11:51 por. z 2Kron. 24:20-22 i zob. P ’51, 20, 41, 108, 142, T.P. ’51, str. 46, 47; T.P. ’53, 62, 63; P ’57, 77), dowiadujemy się, że wraz ze śmiercią Pańskiego Posłannika Epifanii – pozafiguralnego Zacharyjasza – tak jak On sam tego nauczał i dowodził z Pisma Św., pozafiguralna ofiara za grzech Dnia Pojednania zupełnie się skończyła, całkowicie została zużyta, a „ostatni członek Małego Stadka” (E. tom 10, str., 142, 610; T.P. 50, 27, par. 2) przeszedł poza Wtóra Zasłonę. Wielce radujemy się z wypełnienia togo tak ważnego zarysu Planu Bożego (Obj. 19:6-9)! Przeto nie można już więcej obchodzić pamiątkową Wieczerzę, jeść chleb i pić kielich w znaczeniu prawdziwego symbolizowania udziału z Chrystusem jako członkowie Jego Ciała, biorąc udział z Nim w ofierze za grzech, ponieważ dopełnianie „ostatków ucisków Chrystusowych na ciele moim za ciało jego” (Kol. 1:24) zostało całkowicie dokonane.
Są jednak inni, liczni poświęceni słudzy Pańscy, którzy jeszcze znajdują się na ziemi (Obj. 19:5, 6; 11:18). Dla nich, bez względu na to czy są oni członkami Wielkiego Grona, klasy Młodocianych Godnych, czy też poświęconymi członkami Obozu Epifanicznego, nie ma stosowniejszej pory na odnowienie ich przymierza aby być umarłymi dla siebie i świata, a ożywionymi dla Boga niż pora Wieczerzy Pańskiej. Chociaż członkowie tych poświęconych klas nie mają przywileju uczestniczenia w ofiarniczym kielichu Chrystusowym tak jak członkowie Jego Ciała i uczestnicy w Jego. ofierze za grzech, to jednak mają oni przywilej cierpieć dla Niego i Jego sprawy oraz być wiernymi aż do śmierci w Jego służbie.
Czytamy, że „jest przywilejem Wielkiego Grona ponosić karę za dobrowolne grzechy świata” (E. tom. 4, str. 174; T.P. 1931, str. 24, par. 29). Członkowie Wielkiego Grona w swym człowieczeństwie nie są częścią ofiary za grzech, lecz ich cierpienia dla sprawiedliwości Bóg liczy jako ofiarę pojednania. „Ci z nich, którzy