Teraźniejsza Prawda nr. 222-223 – 1965 – str. 92
poważania Boga, ponieważ Bóg stworzył wszystkie rzeczy dla Swojej przyjemności i ku Swej chwale – Jego przyjemnością jest błogosławić drugich, a Jego chwałą czynić drugich podobnymi do Siebie w charakterze, słowie i dziełach. Nie mamy uważać tej zalety w Bogu za skromną. Po części jest to z powodu niezrównanej wyższości Boga w osobie, przymiotach, myślach, słowach, i dziełach, że życzy On Sobie, aby Jego stworzenia poważały Go jako takiego; bo takim On jest i one Są zobowiązane Jego tak poważać, z powodu prawdziwości tego stanowiska. Częściowo zaś jest to dla najlepszego dobra osoby powołanej i wszystkich innych, iż Bóg pragnie, aby Jego stworzenia tak wielce Go poważały. Częściowo jest to także z powodu zasad kształtujących stosunki stworzenia względem Stwórcy, że Bóg życzy Sobie, aby był w najwyższym stopniu poważany przez Swoje stworzenia. Na pewno, w miarę jak którekolwiek z Jego stworzeń okazuje brak takiego poważania dla Boga, doznaje szkody i szkodzi innym. Bóg tym sposobem pragnie świecić przed wszystkimi, jakim On jest w czynie i prawdzie – w najwyższym stopniu doskonały. Takie pragnienie ze strony Boga nie jest niedoskonałością, ponieważ Jego doskonałość zasługuje na to, Jego stworzenia są Mu winne poważania, dobre zasady wymagają tego i każdy zainteresowany w związku z tym zajmuje właściwe stanowisko, jest uszlachetniony i błogosławiony, a Bóg właściwie uznawany.
Pokój jaki działa za pośrednictwem Boskiego organu uczuciowego, zamiłowania do wygody, jest trzecią samolubną niższą pierwszorzędną łaską w Bogu, na którą należy zwrócić uwagę. Nie mamy przez to uważać Boga za stale męczącego się w Swoim ciele, bo to byłoby niedoskonałością w Nim, ani też odpoczynek ciała nie jest łaską. Łaska jest to wspaniała cecha charakteru. Przez Boski pokój rozumiemy spokój i pogodę Jego Ducha. Bóg nigdy nie jest rozdrażniony. On nigdy się nie męczy. Nie traci On nigdy Swojej przytomności umysłu. Nic Go nie podnieca. Żadna sytuacja nie zakłóca Mu spokoju. Żadne przeciwieństwo nie zachmurza Jego pogody. Żadne nieszczęśliwe wydarzenie nie zakłóci spokoju Jego Ducha. Wie on koniec od początku, przewidział On od dawna sposoby, środki i czynniki Swoich zarządzeń; wie On, co i jak uczynić w każdej sytuacji; ma On moc wykonać Swoje zamysły; wie On, że wszystkie rzeczy pomagają w posuwaniu Jego planów i zamiarów i dlatego z największym spokojem umysłu wykonuje Swoje obmyślone plany. Dlaczego wobec tych rzeczy, nie ma Bóg być spokojny w sercu i umyśle? Niewątpliwie, gdy mamy świadomość, że jesteśmy jedno z Nim w duchu, planie i dziele, my także podobnie jak On stajemy się spokojnymi, a pogoda i spokój napełniają nasze serca i umysły.
Miłowanie życia jest czwartą Boską samolubną niższą pierwszorzędną łaską. Bóg posiada życie, nawet posiada On najwyższy rodzaj życia – życie w Samym Sobie, nieśmiertelność, stan odporny na śmierć (Jan 5:26). Nie tylko Bóg
kol. 2
posiada ten najwyższy rodzaj życia, ale jest On także najwyższym źródłem życia dla wszystkich żyjących. Bóg miłuje Swoje życie. Podczas gdy nie używa On sposobów i środków, aby uchronić je przed zatraceniem lub zachować przed zgubą, jak my to czynimy, jednak On je miłuje. Jest to błędem pragnąć nie żyć, dlatego popełnienie samobójstwa lub zaniedbywanie oszczędzania zdrowia i życia, albo przyczynianie się do jego umniejszenia i utraty jest błędem, ponieważ byt jest uwarunkowany posiadaniem życia, a pozbawienie się życia jest największym złem. Bóg kocha życie, ponieważ życie jest w istocie cenne, gdyż daje Mu sposobność planowania i czynienia dobra dla prawdy, sprawiedliwości i Jego stworzeń; albowiem zamierza On uczynić prawdę i sprawiedliwość najwyższą, a ich rządem ozdobić udoskonalone stworzenia. Ponieważ Jego życie jest podstawowym warunkiem do osiągnięcia takich celów, Bóg miłuje życie – miłość życia, zamiłowanie do życia, jest jedną z Jego samolubnych niższych pierwszorzędnych łask charakteru.
Samoobrona, która działa za pośrednictwem organu uczuciowego waleczności, jest piątą Boską samolubną niższą pierwszorzędną łaską. Bóg nie może być atakowany w Swojej osobie fizycznie, ale On na pewno jest atakowany w Jego osobie, charakterze, słowie i dziełach przez fałszywe teorie i praktyki. Szatan – przeciwnik – jest głównym napastnikiem Boga w tych kierunkach. Potem udało mu się pociągnąć upadłych aniołów i ludzi, aby wzięli z nim udział w atakach na Boską osobę, charakter, słowo i dzieła. Szczególnie Boski charakter i Boska osoba były atakowane przez nauki, że Bóg ma równych Sobie, że Bóg dał początek grzechowi, że bezwzględnie przeznaczył i skazał On na potępienie jednostki, że człowiek jest świadomy w śmierci i że wielka część rodzaju ludzkiego ma doznać wiecznych mąk. Boskie Słowo było atakowane przez złe tłumaczenie Jego nauki przez niektórych Jego przyjaciół; natchnienie i wiarygodność Jego Słowa zostały zaatakowane przez wyższy krytycyzm; Jego wybitne cechy zostały zaatakowane przez ewolucję i inne teorie nie uznające okupu; Jego przepisy zostały zaatakowane przez zepsucie ludzkie i Jego plan został zaatakowany przez różne teorie o pojednaniu się z Bogiem o własnych wysiłkach. Jego dzieła dla obydwóch Izraelów były atakowane przez subtelne pokusy i srogie prześladowania. Lecz Jehowa był zdolny obronić się. Agnostyczne, panteistyczne, deistyczne, zabobonne i inne ataki na Swoją osobę odparł On i obalił prawdami świeckimi i religijnymi, jakie dał w ręce Swoich sług. Licznymi prawdami Pisma Św. odparł On zupełnie ataki na Swój charakter, pochodzące od tych, którzy nauczali, że przeznaczył On grzech i istoty aby stały się grzesznymi, że przeznaczył On małą liczbę do wiecznej szczęśliwości, a resztę na wieczne męki, że stworzył On człowieka tak, iż istotnie nie umiera i że męczy On wiecznie większą część rodzaju ludzkiego. Naukowymi, archeologicznymi, historycznymi, religijnymi i liczbowymi