NIŻSZE PIERWSZORZĘDNE
ŁASKI BOSKIEGO CHARAKTERU

(E. tom 1, roz. 4)

      NATURA PIERWSZORZĘDNYCH ŁASK. BOSKIE I LUDZKIE NIŻSZE ORGANY UCZUCIOWE – SAMOLUBNE I SPOŁECZNE. BOSKIE POCZUCIE WŁASNEJ GODNOŚCI. ZAMIŁOWANIE DO POCHWAŁ. ZAMIŁOWANIE DO ODPOCZYNKU. MIŁOŚĆ ŻYCIA. SAMOOBRONA. AGRESYWNOŚĆ. TROSKLIWOŚĆ. SKRYTOŚĆ. OPATRZNOŚĆ. INTELIGENCJA. ZGODNOŚĆ. MAŁŻEŃSKOŚĆ. OJCOWSKOŚĆ. KROLEWSKOŚĆ.

      W POPRZEDNIM rozdziale skończyliśmy badanie wyższych pierwszorzędnych przymiotów Boskiego charakteru – mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy. Wyrażenie, wyższe pierwszorzędne przymioty, obejmuje w sobie niższe pierwszorzędne przymioty charakteru. Może krótki przegląd naszej definicji pierwszorzędnych przymiotów charakteru, okaże się pożyteczny w tym zakresie naszego badania. Pierwszorzędne przymioty charakteru są to takie przymioty, które są wytwarzane przez bezpośrednie działanie różnych organów uczuciowych, np. bezpośrednie działanie organu uczuciowego duchowości wytwarza wiarę, wyższą pierwszorzędną łaskę, jeden ze składników mądrości; bezpośrednie działanie organu uczuciowego stałości rozwija samokontrolę, wyższą pierwszorzędną łaskę, jeden ze składników mocy; bezpośrednie działanie organu uczuciowego ciągłości rozwija cierpliwość, jako inny składnik mocy. Tak więc we wszystkich wypadkach, bezpośrednim wynikiem działania jakiegokolwiek organu uczuciowego jest odpowiednia pierwszorzędna łaska. Bezpośrednie działanie wyższych organów uczuciowych wytwarza wyższe pierwszorzędne łaski; a bezpośrednie działanie niższych organów uczuciowych rozwija niższe pierwszorzędne zalety, łaski lub przymioty. Gdy mówimy o takich rozwijanych zaletach, musimy naturalnie rozumieć, że stosują się one do Boskich stworzeń, które są wolnymi moralnie stworzeniami – do aniołów i ludzi. Nie byłoby prawdą mówić, że Bóg rozwinął takie zalety przez używanie Swoich organów uczuciowych, albowiem On zawsze je posiadał i zawsze będzie je posiadał w nieograniczonej doskonałości; zatem On zawsze je używał i będzie zawsze używał w nieograniczonej doskonałości. A więc nie rozwijały się w Nim.

      Na podstawie faktu, że pierwotnie człowiek był i obecnie Nowe Stworzenia są obrazem Bożym i że upadły człowiek ma wszystkie pierwotne organy uczuciowe, chociaż w zepsutym stanie oraz, że człowiek ma niższe organy uczuciowe wnioskujemy, iż Bóg ma je także. Myśl ta nie jest tylko wnioskiem, ale jest także potwierdzona bezpośrednio Pismem Świętym, które przypisuje takie organy uczuciowe Bogu. Niektóre z tych ustępów Pisma Św., stosujące się do Jego niższych organów uczuciowych zacytujemy, gdy dojdziemy do rozważania nad Jego pojedynczymi organami uczuciowymi niższego rzędu, tak jak zacytowaliśmy niektóre ustępy Pisma Św. stosujące się do Jego wyższych organów uczuciowych. Bóg posiada takie same ogólne organy uczuciowe, jakie posiadał człowiek pierwotnie, jakie teraz posiadają Nowe Stworzenia i jakie upadły człowiek obecnie posiada,
kol. 2
chociaż są one mniej lub więcej w nim zepsute. Przez rozważania jakie są ludzkie organy uczuciowe, możemy rozpoznać jakie są organy uczuciowe Boga. Człowiek posiada szczególnie dwie klasy niższych organów uczuciowych, w związku z którymi działają niższe pierwszorzędne taski: (1) samolubne i (2) społeczne. Zatem Bóg posiada te dwie klasy niższych organów uczuciowych. Samolubnymi uczuciami człowieka, z których każde uczucie ma odrębny organ, są: (1) miłość właściwego szacunku dla samego siebie, (2) (pragnienie dobrej opinii od drugich, (3) umiłowanie wygód, (4) umiłowanie życia, (5) zamiłowanie do samoobrony, (6) zamiłowanie do atakowania krzywdzących, (7) zamiłowanie do bezpieczeństwa, (8) zamiłowanie do ukrycia, (9) zamiłowanie do posiadłości, (10) zamiłowanie do pokarmu, (11) zamiłowanie do znajomości i (12) zamiłowanie do zgadzania się z drugimi. Bóg ma te wszystkie samolubne uczucia z odpowiednimi organami, z wyjątkiem zamiłowania do pokarmu, którego Bóg jako Duch Boski i nieśmiertelny nie potrzebuje, chociaż Jego zamiłowanie do Prawdy i jej ducha jest w Nim tą rzeczą, która odpowiada naszemu zamiłowaniu do pokarmu naturalnego. Mówimy o tych uczuciach jako samolubnych, nie w znaczeniu, że są one grzesznymi, ale w tym znaczeniu, że odnoszą się one do własnej osoby. Istnieje samolubstwo sprawiedliwe i jest ono uznane jako takie w oświadczeniach: „Będziesz miłował bliźniego swego jak samego siebie” i „wszystko tedy, cobyście chcieli (pragnęli), aby wam ludzie czynili tak jak i wy czyńcie im”. W upadłym człowieku te samolubne uczucia niestety stały się mniej lub więcej grzesznymi, lecz nie tak rzecz się ma z Boskimi samolubnymi uczuciami, z tymi, jakie mieli Adam i Ewa przed swoim upadkiem i z Jezusowymi.

      Następnym szeregiem niższych pierwszorzędnych uczuć człowieka są uczucia społeczne, towarzyskie, z których każde ma swój własny organ działania. Tymi uczuciami są: (1) miłość do przeciwnej płci, (2) miłość do członków swojej rodziny, włączając w to męża, żonę, rodziców, dzieci i braci, (3) miłowanie krewnych, (4) miłość do ulubieńców, (5) miłowanie domu rodzinnego, (6) miłowanie kraju ojczystego i (7) miłowanie przyjaciół. Niektóre z tych w rodzaju wyżej wymienionych Bóg posiada, lecz drugich nie. Nie ma np. żadnej miłości płciowej w Bogu, ponieważ istoty duchowe są bez płci. Istotnie, zanim tysiącletnia doskonałość będzie osiągnięta, płeć i miłość płciowa ustaną w rodzaju ludzkim, jej cel napełnienia ziemi dostatecznie wielką ilością ludzi będzie wtedy osiągnięty. Stopniowo w Tysiącleciu, organ mózgowy, dzięki któremu działa miłość płciowa zaniknie i ostatecznie

poprzednia strona – następna strona