Teraźniejsza Prawda nr. 222-223 – 1965 – str. 72
zarysu tych Światów i Wieków. Mądrość uplanowała pierwszy Świat aby udowodnić, że upadły człowiek, nawet pod opieką anielską nie mógł podnieść się z upadku ani oprzeć się skażonemu wpływowi grzechu. W drugim Świecie mądrość uplanowała dać naukę, że upadły człowiek pozostawiony jego własnym środkom ratunku nie mógł oprzeć się w dół prowadzącemu grzechowi, ani uwolnić się od wpływu upadłych aniołów. Te dwa zarysy planu mądrości udowodniły to same przez się, jak również przez ich wynik. Mądrość uplanowała trzeci Świat aby udowodnić, że ludzkie wybawienie może być spowodowane tylko przez Boską moc wykonywaną przez Jego wybrańców dla podniesienia świata. Wieki drugiego Świata szczególnie uwydatniają mądrość Bożą w wybranych zarysach Jego planu – mając do czynienia z poszczególnym wybrańcem i jego rodziną na podstawie przymierza z Wieku Patriarchów, w postępowaniu z wybranym cielesnym narodem na podstawie przymierza z Wieku Żydowskiego i w postępowaniu z wybranym duchowym narodem na podstawie przymierza z Wieku Ewangelii. Zauważmy Boską mądrość w zarządzeniu uczynienia ciałem Logosa, Jego bezgrzesznym urodzeniu, Jego rozwoju do doskonałego wieku męskiego tak, iż mógł stać się zastępcą Adama, a przeto wybawić od przekleństwa wszystkich potępionych w Adamie. Zauważmy mądrość Bożą w próbowaniu Jego Nowego Stworzenia i w doskonaleniu go przez cierpienie do tego stopnia, że jako Boska Istota, Bóg mógł na Nim polegać do najwyższego stopnia, iż będzie miłosierny i wierny jako Jego Wiceregent we wszystkich rzeczach. Zauważmy Boską mądrość w wyborze dla Niego Oblubienicy ze wszystkich narodów, warunków i stanów ludzkich aby pomagała Mu miłosiernie i wiernie w przeprowadzaniu wszystkich zamiarów Bożych. Zauważmy mądrość Bożą w rozwijaniu i próbowaniu tej klasy czy jest stosowną do takiej misji. Zauważmy różne doświadczenia udzielane im, jako prowadzące do tego celu. Tylko w mniejszym stopniu lecz to samo czyni mądrość objawiając się w wyborze, rozwijaniu i doświadczaniu klas Starożytnych i Młodocianych Godnych oraz w rozwijaniu i doświadczaniu Wielkiego Grona. Ta mądrość okazuje się w przyprowadzaniu wszystkich rzeczy dla ich dobra przysposabiając ich do obecnych i przyszłych urzędów. Ona wchodzi w najdrobniejsze okoliczności, najmniejsze doświadczenia i wypadki ich życia, jak również w ich ogólne okoliczności, doświadczenia i wypadki. Zaiste mądrość obmyśliła każdą fazę planu aby zbawić zbuntowanego człowieka i wiernych wybrańców. Powodzenie zarysów planu, jakie już były dokonane oraz tych zarysów, które mają zapewnione powodzenie choć jeszcze dotąd nie są wypełnione, będzie na pewno stać wiecznie jako pochwała rozlicznej mądrości Bożej.
Nie powinniśmy myśleć, że Boska mądrość będzie się wyczerpywała w planie dla ludzkiego zbawienia. W niezliczonych Wiekach przyszłości
kol. 2
mądrość Boża zawsze będzie tworzyła plany dla nowych stworzeń, cuda o których dotąd mamy jak najsłabsze wyobrażenia. Mądrość Boża będzie zawsze tworzyła nowe plany, podając je mocy do wykonania zgodnie ze sprawiedliwością i miłością. Tym sposobem nieskończenie „rozliczna mądrość Boża” będzie wychwalała Go i dobrze świadczyła o Nim. A zatem my, którzy znamy mądrość Bożą uwydatniającą się w Jego Planie Wieków wysławiajmy Go – Źródło wszelkiej mądrości, albowiem Bóg jest godnym naszej najwyższej pochwały!
W poprzedniej dyskusji tego rozdziału podaliśmy ogólny opis Boskich przymiotów w ich trzech rodzajach: pierwszorzędnym, drugorzędnym i trzeciorzędnym, jak również ogólny opis Jego wyższych pierwszorzędnych przymiotów charakteru i nieco bardziej szczegółowy opis pierwszego z nich tj. mądrości. Przystępujemy teraz do dyskusji drugiego wyższego pierwszorzędnego przymiotu Boskiego charakteru, sprawiedliwości. Myśl o sprawiedliwości jest ściśle spokrewniona z myślą o prawie, którą możemy określić jako zasadę regulującą myśli, pobudki, słowa i czyny moralnych istot oraz ich stosunki z sobą i innymi. Bóg jest najwyższym Prawodawcą (Jak. 4:12) dla wszystkich moralnych istot. Dowiadujemy się, że Bóg posiada dwa prawa: (1) prawo obowiązkowej miłości, sprawiedliwość, które odnosi się do wszystkich Jego moralnych stworzeń bez względu czy są Wybrańcami czy nie; i (2) prawo bezinteresownej miłości, które odnosi się do Niego Samego i wszystkich wybranych klas oraz prawdopodobnie do wszystkich istot duchowych. Bóg poddał wszystkie moralne istoty pod prawo sprawiedliwości, a w dodatku do poddania Swoich Wybrańców pod to prawo, poddał zarówno ich, jak i prawdopodobnie wszystkie duchowe istoty pod prawo miłości, tj. miłości bezinteresownej. Te dwa prawa różnią się między sobą jak następuje: prawo sprawiedliwości wskazuje na dobrą wolę obowiązkową, a prawo miłości na dobrą wolę bezinteresowną. Pierwsze obowiązuje wszystkie moralne istoty jako poddanych mu do posłuszeństwa, od którego zależeć będzie ich egzystencja; drugie zaś zaprasza niektórych przyszłych Wybrańców do poddawania się pod to prawo jako przywilej, mimo że nie są oni zobowiązani to czynić. Prawo bezinteresownej miłości jest dobrowolnie przyjmowane i nie zobowiązuje nikogo do przyjmowania go, a przez swoją właściwość prowadzi tych, którzy je przyjmują do ofiarowania ich praw i przywilejów – rzecz, którą prawo sprawiedliwości nigdy nie czyni.
Jesteśmy teraz gotowi do określenia sprawiedliwości. Sprawiedliwość jest miłością, dobrą wolą, która prawnie odnosi się do siebie i drugich. Jest to kwestia obowiązku, powinności oddawania jej. Zaniechanie takiej miłości w myśli, pobudce, słowie i czynie jest grzechem; oddawanie takiej miłości w myśli, pobudce, słowie i czynie jest słusznością. Przeto Boska sprawiedliwość jest miłością, dobrą wolą, która prawnie należy się Jemu i drugim.