Teraźniejsza Prawda nr. 221 – 1965 – str. 54
jednakowoż jest On jedną istotą, jedną jednostką – nie wieloma lub kilkoma, ale tylko jedną. Pismo Św. podaje tę myśl bardzo wyraźnie, zarówno przez bezpośrednie oświadczenia i przez bezpośrednie przeciwstawienia, jak też w sposób twierdzący i przeczący. Tak jasno są uwydatnione wyrażenia Pisma Św. w tym względzie, iż ono nie pozostawia żadnej wątpliwości w rozsądnym i jasnym umyśle, co do jego nauczania o Boskiej jedności. To, że Bóg wyrażał z naciskiem o Swojej jedności istoty, tzn. że On jest jednostką, było powodem rozległego panowania politeizmu w świecie w czasach biblijnych, jak i późniejszych. Wszystkie religie w świecie pogańskim, w czasach starożytnych, średniowiecznych i nowożytnych nauczały o mnogości bóstw, wyszczególniając jako najwyższe trzy jednostki spomiędzy nich, np. wśród Rzymian: Jowisz, Neptun i Pluton. Odpowiednio do tych trzech pod różnymi nazwami znajdowały się trzy najwyższe bogi w religiach Egipcjan, Babilończyków, Indian, Chińczyków, Greków, Germanów itd. Bóg pragnąc zachować prawdę nienaruszalną wśród Swego ludu o doktrynie jedności Najwyższej Istoty, stanowczo oświadcza raz po razu, że On jest tylko jedną osobą i to w sensie, w którym On jest Bogiem, a nie ma innego. W ten sposób Bóg obala pogańską doktrynę, że są trzy współrzędne, współwieczne i współistotne bogi z mnóstwem niższych bogów.
Zauważmy niektóre z najbardziej wskazujących ustępów Pisma Św. uczące o Boskiej jedności: Klasycznym ustępem z nich wszystkich jest 5Moj. 6:4 – „Słuchajże Izraelu: Pan, Bóg nasz, Pan jeden jest”. To co następuje jest jeszcze bardziej literalnym tłumaczeniem i podaje myśl jeszcze jaśniej: „Słuchajże Izraelu: Jehowa jest naszym Bogiem: Jehowa jeden jest”. Niewątpliwie jest to wzniosłe proste oświadczenie o Boskiej jedności. Trzymajmy je jako ostre przeciwieństwo poganom i poganizującym politeistom. Jak wyraźne i trafne jest twierdzenie w 1Król. 8:60 o jedynym bóstwie Jehowy: „Żeby poznali wszyscy narodowie ziemscy, iż Pan sam jest Bogiem, a nikt inszy”. Jak mocnym jest Boski protest przeciwko politeizmowi, że jest fałszywy z jego obrazowymi przedstawieniami ich bóstw u Izaj. 42:8: „Ja Jehowa [sam egzystujący] toć jest imię Moje; a chwały Mojej [zwierzchnictwa] nie dam innemu [bogu], ani sławy Mojej bałwanom rytym”. W Ew. Jana 17:3, Jezus w modlitwie Swojej używa słów, które odłączają i odróżniają jedyne Bóstwo Boga i Jego Samego jako najwyższego Posłannika tego jedynego Bóstwa: „A toć jest żywot wieczny [czyli cel życia wiecznego], aby Cię poznali samego prawdziwego Boga, i któregoś posłał, Jezusa Chrystusa”. Prosimy zauważyć, jak w następującym ustępie (1 Kor. 8:4-6) Św. Paweł kładzie nacisk na jedyne bóstwo Jehowy, a potem przeciwstawia on z jednej strony liczne pogańskie bogi z jedynym prawdziwym Bogiem, a z drugiej strony licznych pogańskich panów z jedynym prawdziwym Panem: „Nie masz żadnego inszego Boga tylko jeden.
kol. 2
Bo choć są którzy bogami nazywani bywają i na niebie i na ziemi, jakoż jest wiele bogów i wiele panów; ale my mamy jednego Boga Ojca… i jednego Pana Jezusa Chrystusa”. Czy moglibyśmy podać kontrasty bardziej wskazujące i zwięzłe niż podane w tym ustępie przez Apostoła? Znowu ten sam Apostoł kładzie nacisk na jedyne bóstwo Boga do Gal. 3:20: „Lecz pośrednik nie jest jednego [tj., jeśliby tylko jedna osoba była objęta w transakcji, wtedy nie może być osoby działającej jako pośrednik; albowiem pośrednik znaczy, że co najmniej dwie inne osoby muszą być objęte w danej transakcji pomiędzy którymi działa jako pośrednik]; ale Bóg jeden jest [liczba pojedyncza, a nie mnoga]”. W liście do Tymot. 2:5 również to wskazuje: „Boć jeden jest Bóg [stąd nie więcej niż jeden], jeden także pośrednik między Bogiem i ludźmi”. Tutaj nasz Pan Jezus, który jest Pośrednikiem Nowego Przymierza, jest przedstawiony jako Pośrednik pomiędzy jedynym Bogiem, a grzesznym człowiekiem. W następującym ustępie Jak. 2:19, mamy polecone, jeśli wierzymy w jedyne Bóstwo Boga: „Ty wierzysz, iż jeden jest Bóg, dobrze czynisz”. Następnie w 1Tym. 1:17 i u Judy 25 znajdujemy dobitny kontrast pomiędzy jedynym Bogiem i jednym Panem Jezusem. Ten ostatni wyjątek podany jest w angielskim przekładzie (ARV) w sposób następujący: „Samemu Bogu Zbawicielowi naszemu, przez Jezusa Chrystusa Pana naszego, niech będzie chwała, wielmożność, moc i zwierzchność przed wszystkimi czasy, teraz i po wszystkie wieki”. Powyższe ustępy Pisma Św. kładą wielki nacisk na naukę, że jest tylko jeden Bóg – Jehowa, najwyższy ponad wszystkich innych, którego mamy przywilej przyjąć za najwyższego w naszym życiu. Aby to uczynić, musimy przybliżyć się do Niego przez jedyną drogę dostępną, przez Jezusa Chrystusa, Jego jednorodzonego Syna, Zbawcę i Pana, przez skruchę przed Bogiem, wiarę w naszego Pana Jezusa i zupełne poświęcenie się Jego woli. Z tymi którzy tak czynią, ten jedyny Bóg wchodzi w przymierze w związku z zarysami Przymierza uczynionego pod przysięgą (1Moj. 22:16-18). I ten Bóg daje im jedno z ich zadań, które jest przywilejem bronienia Jego jedynego Bóstwa, przeciwko wszystkim poganom i spogańszczonym wierzeniom nauczającym o mnogości Bogów.
Nie mamy rozumieć, że ustępy, które nazywają świętych (Psalm 82:6; Jan 10:34), a także dobrych i złych aniołów bogami (Psalm 8:6; 97:7; porównaj Żyd. 1:6) sprzeciwiają się myśli o jedynym Bóstwie Boga. To stanie się jasnym, gdy zrozumiemy, że hebrajskie słowo elohim i greckie słowo theoi, przetłumaczone na bogi, a oznaczające mocarzów, stosują się do jakiegokolwiek mocarza: bądź do człowieka, anioła, naszego Pana, albo do samego Boga. Tym sposobem słowa te używane w ogólnym znaczeniu, mogą stosować się do jakiegokolwiek bądź mocarza; ale gdy są używane w wyłącznym znaczeniu, to one stosują się tylko do Jehowy, tj. w sensie, w którym On jako Najwyższa Istota jest